ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

...εικόνες πίσω από και μέσα σε εικόνες...


Μεγάλη πόρνη της Βαβυλώνας, αναμειγμένη με λογής σερνάμενα, παρεισφρύοντα ερπετά!

Το μαύρο ιερατείο που σ'έθρεψε και σε κατηύθυνε δεν έφυγε ποτέ από εδώ. Σε πολλαπλασίασε, σε διένειμε και σε κατένειμε σε πολλαπλά αντίγραφα, σε καίρια πόστα, σε εύηχες διακηρύξεις, σε χάρτες δικαιωμάτων, σε δημοκρατικά αθύρματα, σ'επαναστάσεις στημένες πίσω από σκιές. Για να στηθούν, να υψωθούν και να στεριώσουν τα θεμέλια του ψεύδους με μάσκα αλήθειας, της στομφώδους πλαστικής γλώσσας ως κούφια τιποτολογία, του τεχνο-τρόμου με μανδύα εξέλιξης.

Κρύβεσαι, καμουφλάρεσαι, υποκρίνεσαι. Χωμένη σε προεδρικά γραφεία, σε πριβέ υψηλές συναντήσεις και "δεξιώσεις", σε υπόγειες στοές αραχνιασμένες από του χρόνου σου το βρυκολάκιασμα. Σε χρηματοπιστωικές νέες Ιερές Εξετάσεις, σε ευαγή ιδρύματα, σε αγαθές προθέσεις και φιλανθρωπίες, σε οικολογικές ανησυχίες. Παραμονεύεις, χτυπάς ανελέητα και θολώνεις τα ύδατα. Πίσω από φωλιές μονοθεϊσμών, ιδεολογίες και ιδεολογήματα, τάσεις και ρεύματα, βρήκατε φιλόξενες στέγες. Εσείς ιερείς της πλάνης.

Για να διδάξετε, να νομιμοποιήσετε και να αποθεώσετε την υποκρισία και την τέχνη της μηχανορραφίας ως ανώτατη σπουδή.

Το σκουλήκι τρώει το μήλο από μέσα και καθώς το μήλο καταντάει σιγά σιγά απολειφάδι, το σκουλήκι ξεπετάει με θράσος πια τη θωριά του στο φως. Ένα άρρωστο γκρίζο φως που αντικαθιστά τον ήλιο. Και περηφανεύεστε!
Ότι τα καταφέρνετε να σας αναγνωρίζουν οι στρατιές των θυμάτων ως φρικιά του κέρδους και της εξουσίας απλώς. Ποιους; Εσάς τους μαέστρους της διαστροφής, των ακατανόμαστων παρεκτροπών, των ανήκουστων τελετών που θα έκαναν και τον πιο ακέραιο πολεμιστή να χλωμιάσει από αηδία και ρίγος, έστω και για κάποιες στιγμές.


Εσείς, που τρέφεστε με τον εκχυδαϊσμό της ανθρώπινης φύσης και τη διάχυσή του σε όλα τα μήκη και πλάτη, αποκτώντας παντού νόθα τέκνα και πιστά αναλώσιμα αντίγραφα. Για να τα χρησιμοποιείτε ωσάν ιούς που προσβάλλουν και αποδομούν ψυχοσωματικά τον οργανισμό των ξενιστών. Και γίνονται όλα πιο εύκολα, πιο βολικά κι ας ξεφεύγουν και κάποιοι λίγοι απ'τον έλεγχο...
Εσάς, που σας ερεθίζουν τόσο πολύ το αδικοχυμένο αίμα και η μαζική φρίκη και οδύνη που εκπέμπεται από θηριωδίες και κτηνωδίες, ενίοτε πασπαλισμένες με "ιερά ιδανικά" και πατριωτικά ιδεώδη...
Συνεχίστε να τοποθετείτε, όπως αρέσκεστε, τους συμβολισμούς σας και τις αντεστραμμένες έννοιές σας -ποιος έχει χρόνο και μάτια για παρατήρηση, ε;- παντού: στους μύθους, τις τέχνες, τις επιστήμες και τα γράμματα, στις προσόψεις και στα άδυτα ακόμη και των πιο ιερών σημείων των "ζαλισμένων κοπαδιών"...Που τους διαφθείρετε σώμα, ψυχή και πνεύμα...

Όμως εσείς, φορείς της διαστροφής και πλεκτάνης, μάθετε κάτι που ίσως και να το παραβλέπετε: Μέσα στην παροιμιώδη αλαζονία και το πάθος για ικανοποίηση των βίτσιων σας, γίνεστε όλο και πιο προβλέψιμοι. Κι όλο και περισσότεροι κοιτούν στα ίσια τα σκοτεινά διπρόσωπα μάτια σας. Και οσμίζονται τη δυσοσμία των αποτυπωμάτων σας σε ό,τι αγγίζετε και μιαίνετε.

Τα ξόρκια σας ξεφτίζουν. Το σκοτάδι μετατρέπεται σε φως και υψηλές δονήσεις σαν το διαπερνάς αγνοώντας το.
 Αυτός ο κόσμος δεν σας ανήκει πια. Δεν θα'ναι για πολύ η ιδιοκτησία σας, το κοτέτσι σας.
Το υποψιάζεστε. Και γι'αυτό βιάζεστε να τον παγώσετε σε βαθμό πλήρους ακινησίας.
                          Φοβάστε!

Κι αν και για όσο χρειαστεί, το γεράκι μπορεί να ενδυθεί το φτέρωμα περιστεριού. Και οι πιο συνηθισμένοι μυωπικοί φακοί να διατηρούν από πίσω την πιο διαυγή, σαρωτική όραση που σκορπίζει την υφή της ψευδαίσθησης εις τα εξ ων συνετέθη.
 Η Δράση δεν υφίσταται δίχως Αντίδραση κι ο Καταλύτης ανάμεσα δεν ελέγχεται από εσάς.

Κι επειδή ως Ένοικος ανάμεσα σε Κόσμους, που εκτείνονται σε όλο το φάσμα του χρόνου, αρέσκομαι να παίζω με "νεκρές γλώσσες" - και να φλυαρώ γραφικά όπως τώρα- βάζω τελεία κάπως έτσι:

 est vel lumen in tenebris


Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου