ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Απορίες ενός αφελούς μυαλού


Απορίες ενός αφελούς μυαλού:
(Το πληθυσμιακό νούμερο που ακολουθεί λειτουργεί απλά ως παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο. Η αποκτούμενη νοοτροπία και η διαμορφούμενη επαναστατική συνείδηση είναι αυτά που μας απασχολούν πρώτιστα)

Αν 5 εκατομμύρια τουλάχιστον Έλληνες φορολογούμενοι -πόσο διαφέρουν από τα αφαιμαγμένα ψυχοραγούντα θύματα επίθεσης κινηματογραφικών βρικολάκων;- σε κάτι σαν μια μαγική κρίση μαζικής διανοητικής υπέρβασης, αποφασίσουν συλλογικά και συνειδητά:

να μην πληρώσουν ούτε ένα επιπλέον ευρώ στους εξωφρενικά άδικους φόρους και στα τρελαμένα αντικοινωνικά χαράτσια που φιλοδοξούν να πλάσουν στρατιές αστέγων και πεινασμένων...Τότε τι;

Τι θα συμβεί άραγε; Με τις παραινέσεις των τοκογλύφων τραπεζιτών και τις ευλογίες των εσωτερικών κι εξωτερικών εισβολέων θα παρθεί "η ιστορικά αναγκαία" απόφαση να κτιστούν σε όλη την επικράτεια ναζιστικού τύπου στρατόπεδα; Για να πεταχτούν μέσα οι "παραβάτες;" Οι ανυπάκουες μάζες που τόλμησαν να διεκδικήσουν τον εξανθρωπισμό τους και να πάψουν να βελάζουν σαν πρόβατα στον ίδιο ρυθμό; Και τα στρατόπεδα αυτά θα έχουν αναρτημένα στην είσοδό τους  "σωφρονιστικού" τύπου συνθήματα, όπως " η εργασία απελευθερώνει;" Ποιον; Τον εργάτη, τον μισθωτό "εργαζόμενο" από τις σάρκες του; (Η Εργασία έγινε Δουλειά)
 Και κατά πόσο ήδη συμβαίνει αυτό και τώρα, μεθοδευμένα, ούτε καν αργά αλλά εντούτοις σταθερά;

Ή μήπως μια τέτοια μαζική ενέργεια, από τις πλέον δυναμικές, πρωτοποριακές και ιστορικά επαναστατικές- ένα πραγματικά κβαντικό άλμα συνείδησης- θα αποτελέσει το εφαλτήριο για άλλες εξελίξεις; Αλυσιδωτές, κραδασμικές κι άκρως ενδιαφέρουσες...

Αλλά τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στην τολμηρή καλπάζουσα φαντασία κάτι αθεράπευτα ουτοπιστών, έτσι δεν έχει μάθει από τα γεννοφάσκια του ο υπήκοος να πιστεύει;

 Εγώ θα'λεγα, κατ'αρχήν, να διαλογιστεί κανείς, πολύ σοβαρά, πάνω στη βαρύτητα και τις προεκτάσεις των παρακάτω λόγων, στο βίντεο που ακολουθεί. Για τον Φόβο: την ισοπεδωτική τροχοπέδη στην εξέλιξη-άρα και ανεξαρτησία, καθώς αυτές οι δυο έννοιες είναι αλληλένδετες- των ανθρώπινων πλασμάτων. Είναι σημαντικό να κατανοούν οι άνθρωποι πλήρως τον εχθρό τους και να αποδέχονται την ισχύ του πάνω τους και μέσα τους κυρίως. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να τον αντιμετωπίσουν συνειδητά, οργανωμένα, ενωμένα και αποτελεσματικά. Και να τον νικήσουν!



 Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου