ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Εμφύτευση «αναμνήσεων» και «εμπειριών»

...ένα άρθρο με φοβερές, όσο κι εφιαλτικές προεκτάσεις! Και ναι! Δεν πρόκειται για επιστημονική φαντασία. Αυτή έχει ξεπεραστεί προ πολλού από την πραγματικότητα...


Ψευδείς αναμνήσεις και «εμπειρίες» κατάφεραν να εμφυτεύσουν οι επιστήμονες σε εγκεφάλους ποντικιών, σε ένα πείραμα που ανοίγει το δρόμο για την διερεύνηση της ακρίβειας όσων θυμόμαστε και μάλιστα και με… «απόλυτη βεβαιότητα».

Οι ψευδείς αναμνήσεις αποτελούν ένα σημαντικότατο πρόβλημα στην περίπτωση των μαρτυρικών καταθέσεων ενώπιον των δικαστηρίων, με χιλιάδες κατηγορουμένους να κρίνονται κάθε χρόνο ως ένοχοι εξ αιτίας εσφαλμένης εντύπωσης αυτοπτών -κατά τ’ άλλα- μαρτύρων, και εκ των υστέρων αθωώνονται βάσει στοιχείων όπως την εξέταση DNA ή άλλα αντικειμενικά στοιχεία που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να τεθούν υπό αμφισβήτηση.


Ο Νομπελίστας επικεφαλής της ομάδος νευροεπιστημόνων του ΜΙΤ, Dr. Susumu Tonagawa, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ψευδείς αναμνήσεις «εγκαθίστανται» στον ανθρώπινο εγκέφαλο, κατάφερε να εμφυτεύσει αναμνήσεις σε εγκεφάλους ποντικιών, με χειρισμό μεμονωμένων νευρώνων, εργασία η οποία βρίσκεται ήδη δημοσιευμένη στην τελευταία έκδοση της επιστημονικής επιθεώρησης Science.

Κατά την έκθεση, οι μνήμες μας δεν δημιουργούνται παρά με την εισαγωγή διαφόρων αισθήσεων και επιπέδων, στον εγκέφαλο, μια διαδικασία που δεν διαφέρει σε τίποτε σχεδόν με το γνωστό «entry data» των προγραμματιστών. Τα στοιχεία αυτά τα ονομάζει *«έγγραμα». Τα έγγραμα ωστόσο κωδικοποιούνται μέσα στον εγκέφαλο με απολύτως φυσικό τρόπο, μετατρεπόμενα σε χημικές αλλαγές στα κύτταρα του εγκεφάλου καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτά συνδέονται μεταξύ τους.

Η νέα διαπίστωση της ομάδας Tonagawa η οποία πραγματικά μπορεί και να τρομάξει, είναι πως αυτή η διαδικασία εισαγωγή δεδομένων-χημικές αντιδράσεις-ανάμνηση, μπορεί και να… αντιστραφεί, αν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε εμείς αυτές τις συγκεκριμένες χημικές αυτές αντιδράσεις παρεμβαίνοντας σε συγκεκριμένους και μεμονωμένους νευρώνες!

Σύμφωνα με τον Tonagawa, τόσο οι αληθινές αναμνήσεις όσο και οι ψευδείς, είναι κατασκευασμένες με τους ίδιους ακριβώς μηχανισμούς του εγκεφάλου.

Στο έργο τους, η ομάδα Tonagawa χρησιμοποίησαν μια τεχνική γνωστή ως οπτογενετική, η οποία επιτρέπει την ακριβή έλεγχο των μεμονωμένων κυττάρων του εγκεφάλου. Οι επιστήμονες κατάφεραν να παρέμβουν στον ιππόκαμπο του ποντικιού, το μέρος εκείνο δηλαδή του εγκεφάλου που παράγει τις μνήμες.

Μέσα από πολύπλοκες διαδικασίες, κατάφεραν να εμφυτεύσουν την ανάμνηση του φόβου, σε ποντίκια τα οποία ποτέ δεν είχαν ανάλογη εμπειρία. Τα ποντίκια απέκτησαν εμπειρία και ανάμνηση φόβου η οποία τους δημιουργήθηκε με καθαρά χημικό τρόπο. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε «incepting», παραπέμποντας στη γνωστή ταινία…

Eννοείται πως παρόμοια διαδικασία μπορεί να εφαρμοστεί και στον ανθρώπινο εγκέφαλο, με ό,τι εφιαλτικό μπορεί αυτό να επιφυλάσσει για το (εγγύς) μέλλον, καθώς ένας άνθρωπος μπορεί αίφνης να γίνει «κάποιος άλλος» και φυσικά και υποχείριο οιουδήποτε διεστραμμένου εγκεφάλου, χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωση να αμφισβητείται η εξαιρετική σημαντικότητα της συγκεκριμένης επιστημονικής έρευνας.

*Tη λέξη «έγγραμο» χρησιμοποίησε την δεκαετία του 1950 ο Ron Hubbard, συνιδρυτής της Σαϊεντολογίας, μιας θρησκευτικής οργάνωσης η οποία έχει κατηγορηθεί για δογματισμό και δολοφονίες ανθρώπων, (όπως κάθε θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της άλλωστε) ωστόσο η υιοθέτηση της ίδιας λέξης από την επιστημονική ομάδα του Dr. Susumu Tonagawa, σε κάθε περίπτωση, προκαλεί εξαιρετική εντύπωση.



Το διαβάσαμε στο terra papers 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου