ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Στο τσίρκο της μόνιμης αρπαγής και του αυτισμού...



Tα ίδια και τα ίδια και τα ίδια κόλπα:

Σκάνδαλα και ατασθαλίες σωρηδόν και εξαπάτηση που διαβρώνει ολόκληρο το συλλογικό ασυνείδητο: από απίστευτες κομπίνες χρηματιστηριακές, μέχρι μοναστηριακά real estate με ιερές μονές αγίων ορέων και (πολιτική) ΣΙΑ και κατάχρηση χρημάτων που συγκεντρώθηκαν για πυροπαθείς αλλά κατέληξαν σε αμετροεπείς.
 Υποσχέσεις που απευθύνονται σε αμοιβάδες νοητικά, σχέδια ανάπτυξης που έχουν τόση σχέση με την ανάπτυξη και την ορθή διαχείριση όσο η λεκάνη του ανθρώπινου σώματος με τη λεκάνη της τουαλέτας. Εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ενός λαού κατακερματισμένου και μαστουρωμένου όσον αφορά τα αισθητήριά του, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν τιμωροί όλων εκείνων που τους έστειλαν στα έδρανα της ρεμούλας και του ψεύδους, που ονομάζεται αυθαίρετα και καταχρηστικά "δημοκρατία".
  Κριτική, γκρίνια χέρι χέρι με την υπογεγραμμένη για το πατριωτικό καλό επιδημική εξαθλίωση και πείνα. Θρασύτατοι ξενόφερτοι γραβατωμένοι επιτροπίσκοι που διατάζουν εκλεγμένους δημόσιους άρχοντες να δολοφονούν το εκλογικό τους σώμα με την αιτιολογία πως το σώζουν. Παράνοια το μεγαλείο σου! Κι εκείνοι,σαν αρουραίοι και ύστερα από χρόνια και χρόνια ροκανίσματος των κοινωνικών θεμελίων και πόρων σε σημείο μπουκώματος και μαζί τους όσοι δεν είχαν χορτάσει αρκετό από το "τυρί", άλλο που δεν θέλουν! Αρκεί να εξασφαλίσουν τα πόστα διαχείρισης των ζωτικών σημείων του κλινικά νεκρού κοινωνικά κουφαριού, μπας και εξασφαλίσουν κάποια κομματάκια σάρκας ακόμα, που θα πέσουν από το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού της Διεθνούς των κανιβαλιστικών μεγαλοαρουραίων...

Και, μπροστά και μέσα μέχρι το λαρύγγι σε όλα αυτά, τα θύματα της εξόντωσης να αποδέχονται στην ουσία βουβά το διαγραφόμενο πεπρωμένο τους, γιατί ΔΕΝ είναι δυνατό να τα βρουν ποτέ μεταξύ τους και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, απαλασσόμενοι απ'όλα τα τραγικά λάθη του παρελθόντος...

Επειδή, πολύ απλά, έχουν εθιστεί στις παθογόνες αιτίες των λαθών αυτών και θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό τις απανωτές συνέπειες στη ζωή τους! Κι επειδή οι αυτόκλητοι σωτήρες και "επαναστάτες" που ηγούνται "μεταρρυθμιστικών" του παγκόσμιου μπορδέλου σχημάτων με συνιστώσες και μη, ιδεολογικών σεχτών με αναλλοίωτες οπτικές σε μια ζωή γεμάτη αλλαγές, ομάδων και παρατάξεων χωρίς ουσιαστική συνεννόηση μεταξύ τους, κινημάτων που ούτε καν κινούνται ενάντια σε όσα αντιστρατεύονται...
...επειδή ο καθένας απ'αυτούς έχει κι από μια λύση που αντιστοιχεί στη δική του θέαση της πραγματικότητας, σαν αυτιστικό παιδί που βλέπει την πραγματικότητα μέσα από το κομματάκι ενός καθρέφτη που θρυμματίστηκε σε χίλια κομμάτια...

Φέξτε μου γιατί γλιστρώ, δηλαδή, και πώς θα βγω απ'το σφαγείο αυτό...


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου