ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου "παραμυθιού" μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!




του παραμυθοαναθρεμμένου ανιχνευτή


Έχει αποδειχτεί ότι η εξιστόρηση παραμυθιών είναι ιδιαίτερα ψυχθεραπευτική κι ωφέλιμη για τα παιδιά. Καθώς τα βοηθάει να ωριμάσουν μέσα από πρότυπα ηρώων που με τη συνεχή πάλη τους ωθούνται ν'ανακαλύψουν την πραγματική τους αξία, εν μέσω δύσκολων κι εχθρικών περιβάλλοντων και να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο. Η ταύτιση, γενικά μικρών και μεγάλων, με τους ήρωες/-ίδες, επιτρέπει να μάθουν και να δοκιμάσουν τρόπους επίλυσης των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου και των προβλημάτων που αναπόφευκτα παρουσιάζονται στη ζωή. Κι εκεί έγκειται η μεγάλη διδακτική αξία των παραμυθιών. Και φυσικά ο τελικός θρίαμβος του καλού λειτουργεί ως ψυχική λύτρωση και ως επιβράβευση των ευγενών και επίμονων προσπαθειών των πρωταγωνιστών τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

Αν ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο ίδιος, μέσα από τους "παραμυθάδες" του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:
 το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι "αφηγητές" αυτών των ιστοριών, που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς στόχους!

Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:

 Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.

Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγας παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα,  και ο πρίγκιπας, πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.

Επίσης, η ωραία κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι'αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο "κοινωφελές" υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της. Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε "καεί" από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν "μαγικές δυνατότητες" ν'αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς...

Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.

Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της "γιαγιάς"-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την...


Τι; Δεν σας άρεσε το παγκοσμιοποιημένο παραμύθι μας; Γιατί; Αφού οι ήρωές του είναι εσείς, εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι εμπλεκόμαστε με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Αν λοιπόν το έγκλημα των "αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο "ρεαλιστικός" (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον "ρεαλισμό") φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:

Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους "αφηγητές" που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας "ιστορία". Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν' αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την "αφήγηση" που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!

Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές...

 Και πανικόβλητοι οι "παραμυθάδες", μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου