ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ἤσουν καλό ROBOT σήμερα;

ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο...

Ἤσουν καλό ROBOT σήμερα;

Κάθε μέρα δεχόμαστε ένα σωρό προσκλητήρια που μας κάνουν να απομακρυνόμαστε από τον αληθινό εαυτό μας και μας να κρατούν σε εγρήγορση. Ο κάθε ένας άνθρωπος βγαίνει από το σπίτι του εξοπλισμένος με το κινητό του, τώρα πιά με τα κινητά του, το I pod του με το laptop του από φόβο μήπως και μείνει έστω και ένα λεπτό μόνος με τον εαυτό του.Ολα αυτά τα gadgets είναι οι σύγχρονες Σειρήνες που μας αποσπούν από τον προορισμό μας. Που πάμε έτσι αρματωμένοι σαν στρατιώτες που είναι σε έναν συνεχή πόλεμο; Η καθημερινότητα είναι μια διαρκής κλήτευση για να απαντάμε πάντα παρόν. Με το πρώτο χτύπημα του κινητού ορμάμε μέσα στη τσάντα για να αρπάξουμε αυτό το θηρίο που αναβοσβήνει. Η εξάντληση, η υπερκόπωση και η ταχύτητα έχουν γίνει οι σύγχρονες διαστροφές. Είμαστε σκορπισμένοι από δω και από κει και το στρες είναι η μόνη απαραίτητη ώθηση για δράση. Ζούμε μια ζωή που είναι της μόδας μα δεν είναι Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ, δεν είναι η ζωή που θα θέλαμε και βλέπουμε τις μέρες μας να κυλάνε σαν αίμα από μια πληγή. Αυτή η υπεραπασχόληση είναι ένας τρόπος για να μην αντιμετωπίσουμε την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας. Είμαστε πολύ απασχολημένοι για να σκεφτούμε αυτά που θα θέλαμε αληθινά και αυτά που είναι σημαντικά για μας. Θέλουμε μια άλλη ζωή, με αυθεντικές δραστηριότητες, με ουσία και βάθος, με νόημα, με κεραυνοβόλες στιγμές, με αληθινή αγάπη, με σασπένς, με εκπλήρωση αλλά θα το σκεφτούμε αύριο… σήμερα είμαστε πολύ απασχολημένοι …

Γιώτα Σούσουλα

2 σχόλια:

  1. Όρθα ομιλείς. Μέσα στον οργασμό της υποτιθέμενης ανάπτυξης της τεχνολογίας, εξουθενώνεται η ποιότητα ζωής. Θα σε πείραζε να αναδημοσιεύσω στα "γαβγίσματα" το άρθρο σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το άρθρο αυτό δεν το έγραψε κάποιος από εμάς, αλλά υποθέτω η συγγραφέας του να μην έχει πρόβλημα να το αναρτήσεις αν φυσικά αναφέρεις την αρχική πηγή της δημοσίευσής του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή