ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Η ανθρώπινη ψυχή και οι σύγχρονοι (οικονομικοί) θεσμοί και (νομοθετικές-κοινωνικές) μεθοδεύσεις






Η ψυχή πάντα αναζητά ένα νόημα.
Το ασυνείδητο με τα σχήματα και τις τάσεις του δεν παύει να θεωρεί εχθρικό κάθε νόμο, κάθε θέσμιση της λεγόμενης οργανωμένης κοινωνίας, στην προσπάθειά της να μορφοποιήσει το χάος, να νιώσει ασφάλεια μέσα στις αβύσσους του κοσμικού χάους. Και το ασυνείδητο είναι από τη φύση του χαοτικό, κοχλάζον, γεμάτο παραστάσεις κι αχαλίνωτα σχήματα.

Οπότε οι νόμοι, οι ίδιοι οι θεσμοί μιας θεσμισμένης κοινωνίας με καθορισμένη μορφή, είναι αναγκαίο να ικανοποιούν και την αγωνιώδη αναζήτηση της ψυχής για νοηματοδότηση.

Κι αναρωτιέμαι, πράγματα σαν αυτά:
patriot acts 1 & 2, hedge funds, offshore εταιρείες, spreads και CDS, WALL STREET, Agenda 21, (δες κι ΕΔΩ για την περίφημη Agenda 21, αλλά κι ΕΔΩ αν τα καταφέρνεις με τ'αγγλικά)

και άλλα (πάρα)πολλά, μικρά και μεγάλα, που θεσπίζουν, διαμορφώνουν και οριοθετούν τον οικονομικό και πολιτικο-κοινωνικό βίο του ανθρώπινου πληθυσμού (οδηγώντας τον στη θέση που, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο κι άμεσα αναγνώσιμο, ότι επιζητούν να τον οδηγήσουν),

τι σχέση έχουν με την ανθρώπινη ψυχή, όπως την προσδιορίσαμε αρχικά; Πώς την ικανοποιούν, ώστε να εξασφαλίσουν την αναγκαία ισορροπία της για την ανάπτυξη όλων των δημιουργικών ανθρώπινων ικανοτήτων; Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Εδώ κάλλιστα θα μπορούσε να γελάσει πικρά κανείς, αφού πρώτα μελετήσει τους συνδέσμους που παρέθεσα πιο πάνω ως δείγματα και να ισχυριστεί ότι όλες αυτές οι πολύπλοκες ρυθμίσεις (ή αλλιώς ρεμούλες και προκρούστειες κλίνες των ανθρώπινων δικαιωμάτων) με τις μυστηριώδεις ορολογίες για τις μάζες και τις αποδομητικές προωθήσεις σε βάρος των πολλών και υπέρ των ολίγων

έχουν ένα και μοναδικό στόχο:
τον πλήρη θρυμματισμό-επαναπρογραμματισμό του ανθρώπου και τον υποβιβασμό του σ'ένα άβουλο, φοβισμένο, παραπαίον "οικόσιτο σφαχτάρι" προς "καλλιέργεια".

Κι άρα τη διάλυση της ψυχής του!
(για όσους βέβαια διαθέτουν ψυχή μέσα σε αυτό το κολαστήριο)

Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου