ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

" Σπάσε την πραγματικότητα!"



 κάποιες επισημάνσεις του ανιχνευτή

To μέχρι τώρα "φόντο":
Φαντασιώσεις κολοφώνων δόξας, ονειρώξεις χειροκροτημάτων κι ολονύχτιων περιπτύξεων με αιθέριες υπάρξεις (αρσενικές και θηλυκές), λόγια που αντιγράφουν άδεια κελύφη, ξεβαμμένα σφιχτά χαμόγελα, τρομαχτικοί μορφασμοί πίσω απ'τα φώτα, προσωπεία σοβαρότητας και κύρους κι από πίσω να χάσκουν άβυσσοι της πιο απίθανης αλαζονίας, της πιο προκλητικής απληστίας, της πιο πρωτοφανούς ανισότητας, της πιο σκληρής διαστροφής, της πιο μεγαλειώδους ανοησίας.

Το σχέδιο:
Μέγγενη ενός πλανητικού υπερπρογράμματος, που συντίθεται κομμάτι το κομμάτι αριστοτεχνικά, από μυριάδες ομοιόμορφα κι ευπρόβλεπτα "αρχεία" και πολλά "αντιβάιρους" υψηλών προδιαγραφών για να εντοπίζουν κάθε "ρήγματος" την υποψία, κάθε "χάκερ" τη "μόλυνση".

Τα "πνευματικά δικαιώματα":
Τα "πνευματικά δικαιώματα", όμως, αυτών των "κατασκευαστών", μάθε πως ποτέ δεν ήταν νόμιμα, ώστε ν'απαιτούν τυφλή υποταγή και διαπλανητική παράδοση ψυχών!

Η αντίδραση:
 Γίνε απρόβλεπτος και μη "καταχωρήσιμος".
Μην πηγαίνεις εκεί που ξέρεις ότι σε περιμένουν. Μη γίνεσαι "θαμώνας". Μην πιστεύεις ποτέ ό,τι σου λένε. Μην ακολουθείς την ίδια διαδρομή για να φτάσεις στον προορισμό. Μη φοβάσαι να πειραματιστείς, ακόμα κι αν οι γύρω σου "κλωτσάνε". Μην αγνοείς το ένστικτό σου και μην κάνεις παραχωρήσεις "για το καλό σου" (τις πιο πολλές φορές από το "κακό", αν το αποδεχτείς και το αγκαλιάσεις, ξεπηδά η πιο καλότυχη νέα ευκαιρία και το πιο απρόσμενο καλό!). Μη δίνεις σημασία στις "σειρήνες" τους, θα σε παγιδέψουν και θα σε "στεγνώσουν" από κάθε τι ζωντανό κι αυθεντικό μέσα σου. Να σκέφτεσαι κι  "αντίστροφα" πάνω στα ερεθίσματα και "να εκπαιδεύσεις την όρασή σου" ώστε να βλέπει τις εικόνες πίσω από τις εικόνες. Εξέπληξε τον εαυτό σου με το να ανατρέψεις και τις ίδιες τις συνήθειές του. Δράσε ανορθολογικά.

Διατήρησε ως κόρη οφθαλμού την ατομικότητα, ακεραιότητα και φαντασία σου!

Κράτησε ανοιχτό το μυαλό σου, αλλά όχι σαν "ξέφραγο αμπέλι".

Γίνε παρατηρητικός!

Σπάσε την "πραγματικότητα"(τους)!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου