ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

...λόγια των ανέμων



του ανιχνευτή

Είναι αρκετές οι φορές που θέλω να πω πολλά για ακόμη περισσότερα πράγματα, να γράψω ολόκληρα άρθρα, με παραδείγματα, αναλύσεις, προεκτάσεις...Συχνά όμως προτιμώ να εκφράζομαι (όπως έχετε καταλάβει όσοι με διαβάζετε σε τούτο το μπλογκ) μ'έναν, ας πούμε, ποιητικό -και άρα πιο περιεκτικό, μεστό και άμεσο-τρόπο. Το αν τα καταφέρνω ή όχι το αφήνω στη δική σας κρίση...

Οπότε πάμε, για άλλη μια φορά (και σίγουρα όχι τελευταία):

Λόγια των ανέμων



Απόψε οι άνεμοι
διχάζονται ανάμεσα σε κραυγές και ψιθύρους
που πιότερο θα'λεγες μοιάζουν με θρήνους.
Κι όσοι είναι μαθημένοι ν'ακούν
μαζί τους στροβιλίζονται στα πέρατα των κόσμων
και πότε άγρια σφυρίζουν
πότε αποκαμωμένοι θρηνούν:

Για τους ζητιάνους που θα'θελαν να'ναι άρχοντες.
Για τους άρχοντες που θα΄θελαν να'ναι θεοί.

Για τους θνητούς που τη θνητότητά τους ξεχνούν.

Για τα παιδιά που σκέφτονται σαν τους μεγάλους.
Για τους μεγάλους που την παιδικότητά τους λησμονούν.

Για τους τυχερούς που την τύχη τους προσβάλλουν.
Για άτυχους που με την ατυχία τους ηδονίζονται.

Για τους ανώριμους που πείθονται να ωριμάσουν.
Για τους ώριμους που πείθονται να λιμνάσουν.

Για κερδισμένους που τρέμουν μήπως χάσουν.
Για ηττημένους που εγκαταλείπουν την προσπάθεια.

Για τους οπαδούς που παραχωρούν φθηνά την ανασφάλειά τους.
Για τους αρχηγούς που δηλητηριάζουν τους οπαδούς.

Για τους ανήσυχους που εξαναγκάζονται να ησυχάσουν.
Για τους ναυαγούς που σώνει και καλά θέλουν να περισυλλεχθούν.

Για κοσμογυρισμένους απάτριδες που κουράστηκαν
και να ξεμπαρκάρουν γυρεύουν στη βολή μιας πατρίδας.

Για νοικοκύρηδες που την πόρτα κλείνουν στους ξένους.
Για τους ξένους που διαφημίζουν την ιδιότητά τους.

Για τους γονείς που κατηχούν τα παιδιά τους.
Για τα παιδιά που μεγαλώνοντας γίνονται σαν τους γονείς.

Για τις ιερές αιώνιες χαρές που δολοφονούνται στυγνά
από μισθοφόρους διανοητές κι επαγγελματίες ιερείς.

Για το Φόβο που έσωθεν κι έξωθεν υψώνει φυλακές.

Για τα σχολεία που δαιμονοποιούν και σταυρώνουν ιδέες.

Για τους αγγέλους που δε συμφιλιώνονται ποτέ με δαιμόνους.

Για όνειρα που διαγράφουν πάντα τις ίδιες τροχιές...

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)