ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Κατάθλιψη, Μια Απολύτως Υγιής Αντίδραση

από 


Ψυχολογία, Θετική Σκέψη, και άλλα δαιμόνια…

1) Οι στατιστικές λένε ότι η κατάθλιψη θα είναι μια αληθινή μάστιγα τον 21ο αιώνα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν βοήθεια σε ψυχολόγους και γκουρού της Θετικής Σκέψης για να αποφύγουν την ολική κατάρρευση στο Μηδέν.

2) Η Ψυχολογία υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει προβλήματα μιας ανθρώπινης συνισταμένης την ύπαρξη της οποίας ουσιαστικά αρνείται, της ψυχής.

3) Αυτά που αποκαλεί «ψυχολογικά προβλήματα» είναι στην ουσία ο αντίκτυπος στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου των θεμελιωδών υπαρξιακών προβλημάτων της ζωής: αρρώστιες, γηρατειά, θάνατος, αδυναμία επικοινωνίας, πόλεμος των φύλων, χάσμα των γενεών, μοναξιά, κλπ.

4) Επομένως, η Ψυχολογία ουσιαστικά προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά ότι αυτός στραβά αρμενίζει, κι αναλαμβάνει πρόθυμα να του διορθώσει την εσωτερική του πυξίδα.

5) Μια άλλη περίπτωση είναι όταν ο άνθρωπος, που συνήθως κρύβεται από τον εαυτό του σε θέματα συμπεριφοράς, αναθέτει στον ψυχολόγο να τον βρει και να του τον αναλύσει. Αλλά ποιος γνωρίζει τον εαυτό μας καλύτερα από μας;

6) Συχνά, η Ψυχολογία παρουσιάζει κάποια στατιστικά δεδομένα ως επιστημονική εξήγηση. Π.χ. «τα 2/3 των παιδιών που υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση γίνονται σεξουαλικοί κακοποιητές όταν ενηλικιώνονται».
Καμία απάντηση στο ερώτημα γιατί να κάνουν κάτι που τα ίδια βίωσαν ως άκρως οδυνηρό και μάλιστα σε άτομα παντελώς άσχετα με το δικό τους πάθημα. Καμία νύξη στο ότι το παράδοξο αυτό σχετίζεται με την μονίμως παράλογη συμπεριφορά του ανθρώπου και με το θεμελιώδες πρόβλημα του Κακού.

7) Η Θετική Σκέψη προωθεί το εγωιστικό και ουτοπικό σκεπτικό ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος σε έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία, αρκεί να βλέπει τα θετικά και να σκέφτεται θετικά. Ωστόσο, έχει κόστος το γεγονός ότι συχνά προσπαθούμε απλά να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Τραγική περίπτωση αποτελεί ο Λέο Μπουσκάλια, από τους πρωτοπόρους της Θετικής Σκέψης, ο οποίος τελικά αυτοκτόνησε.

8) Η Ψυχολογία και η Θετική Σκέψη αποτελούν μέγιστες παγίδες επειδή ωθούν τον άνθρωπο στην αναζήτηση της επίγειας χαράς κι ευτυχίας και όχι στην πραγματοποίηση του Μεγάλου Έργου που είναι η σωτηρία της Ψυχής από την κόλαση της ύλης.

9) Εν κατακλείδι, η κατάθλιψη είναι μια απολύτως υγιής αντίδραση του ανθρώπου μπροστά στην ολοκληρωτική εισβολή του παραλόγου της ζωής. Ο 21ος αιώνας είδε να καταρρέουν ανθεκτικά οχυρά όπως η θρησκεία, η ιδεολογία, ο ορθολογισμός, η επιστήμη, η οικογένεια, η ανθρωπιά… Είναι φυσιολογικό ο 21ος αιώνας να είναι ο αιώνας της κατάθλιψης… Ας ελπίσουμε ότι ο 22ος θα είναι της κατάπληξης! …

Πηγή: terra papers

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου