ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Αυτή η ζωή δεν είναι δικιά μας...

του ανιχνευτή

Zούμε μια ζωή που δεν είναι δικιά μας!

Οι εικόνες της, τα γεγονότα που τρέχουν σαν τρένο με μεγάλη ταχύτητα, ο πακτωλός των πληροφοριών που μας βομβαρδίζει ολημερίς και οληνυχτίς σε βαθμό κορεσμού και εξόντωσης, τα γαβγίσματα από τoυς νάνους της TV που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι γίγαντες και η παράνοια ότι είναι η φυσιολογική ζωή...Που περνά μπροστά από τα αποσβoλωμένα μας μάτια σαν να μην είναι η δικιά μας ζωή! Αλλά κάποιων άλλων...


Κάποιων άλλων φουκαράδων που τους ενοχοποιούν συλλογικά. Που τους τόνισαν κάποιοι, υποτιθέμενοι εκπρόσωποι της υποτιθέμενης δημοκρατικής βούλησης, ότι μαζί τα έφαγαν κι ότι χρωστάνε για πολλές μελλοντικές ενσαρκώσεις στον τόπο αυτό, χρωστάνε καράβια από ευρώ σε απροσδιόριστης προέλευσης χρέη...αλλά σε ποιον ακριβώς; πότε; πώς; γιατί; Ποιες αόρατες οντότητες, με κουστουμαρισμένους πολιτικούς, οικονομολόγους, τραπεζίτες, δημοσιογράφους ως εκπροσώπους τους επί των λαών, είναι αυτές που κρίνουν όλους τους ανθρώπους υπόδικους, ενόχους, απλά και μόνο επειδή ίσως υπάρχουν...

Και φθάσαμε να ζούμε μια ζωή που δεν φαντάζει δικιά μας!

Κι όπως μας έμαθαν με τα νέα ταιριαστά για μας ήθη (οι καταχραστές του ιδρώτα μας, του παραγόμενου πλούτου από εμάς, που τώρα μετατρέπονται σε κατήγορούς μας), ξυπνάμε με το φόβο του βηξίματος των "αγορών" και κοιμόμαστε με την ανατριχίλα της προσμονής για ολοένα και πιο ψυχοπαθητικά σε βάρος μας μέτρα, που απορρέουν από το λόξιγγα του χερ Σόιμπλε ή τις ατάκες και γκριμάτσες της φροϋλάιν Μέρκελ, που μοιάζει με κακόγουστο αντίγραφο της "σιδηράς κυρίας" Θάτσερ (που της έκαναν πρόσφατα και ταινία τρομάρα της). Και να περιμένουμε σαν πρεζόνια την επόμενη "σωτήρια" δόση, η οποία όμως δεν καταλήγει ποτέ στις δικές μας τσέπες για τις δικές μας βασικές (και υποσιτιζόμενες) ανάγκες!

Και μας τρώει μια επίμονη αίσθηση ότι αυτή δεν μπορεί να είναι η δικιά μας ζωή!

Ναι! Το ένστικτό μας δεν κάνει λάθος! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΖΩΗ!


Ούτε αυτός ο κόσμος ο αληθινός, παρά μια καρικατούρα του αληθινού κόσμου, μια διαστροφική και αποτυχημένη εκδοχή του, ένα νοσηρό πισωγύρισμα του 21ου αιώνα σε περασμένες εποχές δυο τουλάχιστον αιώνες πριν, μια συλλογική παράκρουση που δημιουργούν στο μυαλό μας αυτοί που πάντα πάσχιζαν να μας έχουν κλινικά νεκρούς μέσω των ιών του Φόβου και του κατακερματισμού!
 Είναι απλά ένα τεχνητά προκαλούμενο βραχυκύκλωμα που μας τίναξε κάτω στο χώμα και ίσως είναι καλό τελικά για εμάς, γιατί η ισχυρή δόνησή του μπορεί να μας βοηθήσει να συνέλθουμε. Και να σηκωθούμε πάνω. Όρθιοι, ευθυτενείς. Κι αφού, πολύ πριν τις κρίσεις και τις επικρίσεις, μέσω του θεού-καταναλωτισμού, της τροφοδότησης ενός ανούσιου σταρ σύστεμ, του σε βάρος των άλλων βολέματος, της αδιαφορίας για τον άλλο, της πελατειακής σχέσης με κοινούς απατεώνες που αναρριχούνταν στο δημόσιο βίο με την ανοχή μας, του χλευασμού προς κάθε μορφή εντιμότητας και ευθιξίας ως...βλακείας και του εθισμού στο ψέμα αντί να τιμάμε την αλήθεια, κι αφού, λοιπόν, είχαμε χάσει για ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ τους εαυτούς μας...Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να τους ξαναβρούμε, ή καλύτερα να τους ανακαλύψουμε από την αρχή! Και να συμφιλιωθούμε με τα λάθη μας. Και να αγκαλιάσουμε όσα κακά μας έτυχαν, ακόμη και ως αναπόφευκτες συνέπειες του νόμου αιτίας-αποτελέσματος. Και να τα ξορκίσουμε. Και κυρίως να κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας και τις κατάρες που μας κρατούσαν ως τώρα σκυφτούς και σκεβρωμένους. Και να τα ερμηνεύσουμε, να τα κατανοήσουμε, να μάθουμε απ'αυτά, να τα αφήσουμε να φύγουν μακριά μας σαν κάτι που γίνεται πολύ φυσικά!

 Και να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο όχι με δυσπιστία, αλλά με συμπάθεια, συντροφικότητα, ελευθερία πνεύματος και αισιοδοξία...Γιατί ό,τι και όποιοι φοβόμασταν ως τώρα είναι αυτοί που, στην πραγματικότητα, μας φοβόντουσαν πάντα! Από την εποχή των αυτοκρατοριών και κατασκευασμένων θρησκειών που νομιμοποιούσαν την ελέω θεού δουλεία στην Εξουσία, της φεουδαρχίας, της αποικιοκρατίας, της βιομηχανικής επανάστασης, της σταλινικής και εθνικοσοσιαλιστικής τυραννίας, της οικονομικής υποδούλωσης στις αγορές του καπιταλισμού και της γεμάτης εξόφθαλμα κουσούρια παγκοσμιοποίησης προς όφελος των ολιγαρχών και των πολυεθνικών παρασίτων και banksters...


Σας το λέω, αυτός ο κόσμος από πολύ παλιά ΔΕΝ ήταν ποτέ για εμάς και τούτη, τώρα, η ζωή Δεν είναι με τίποτα δική μας. Δεν έχει καμιά σχέση με ανθρώπινα όντα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε φιλοσοφικό, πνευματικό, υλικό πεδίο... Είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, αυτό που θέλουν εκείνοι για εμάς. Τους ευχαριστούμε λοιπόν για τα ισχυρά ηλεκτροσόκ σε βάρος μας και...

... ας τους δείξουμε ότι δεν καήκαμε, αλλά αναγεννηθήκαμε από τις στάχτες μας σαν το μυθικό πουλί το φοίνικα και γι'αυτό είμαστε σοφότεροι και δυνατότεροι από ποτέ και είμαστε πάρα πολλοί και...

...αυτή η ζωή ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ! Πραγματικά!
(Κι αν διαφωνούν ας επιβιβαστούνε μέσα σε τίποτα διαστημόπλοια της NASA ή σ'αυτά που τελευταία φτιάχνουν οι ιδιωτικές τους εταιρείες κι ας ψάξουν για άλλους πλανήτες-θύματα, αν μπορούν! Βρε ουστ!!!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου