ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Φέτος το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ θα γίνει στις 6, 7 και 8 Ιουλίου στο Πάρκο Γουδί

«Όταν η επίθεση δεν έχει όρια, η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει σύνορα!»
Η αφίσα του 16ου Αντιρατσιστικού ΦεστιβάλΣτις μέρες του Έβρου και της Αμυγδαλέζας... Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας ανοίγει τις πύλες του σε δύσκολους καιρούς. Σε καιρούς βαθιάς κρίσης, δημιούργημα των «από πάνω», που πιέζουν μέχρι συνθλίψεως τους «από κάτω» να πληρώσουν γι’ αυτήν. Μαζί με το ξερίζωμα της ζωής μας, γινόμαστε μάρτυρες της βαρβαρότητας των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, της ντροπής του Τείχους, της θηριωδίας των πογκρόμ, της ανόδου της ναζιστικής Ακροδεξιάς και των ρητορειών του μίσους, της έξαρσης ενός ρατσιστικού δημόσιου λόγου. Μετανάστες στοχοποιούνται συλλήβδην ως «εγκληματίες», ιερόδουλες ως «μολυσμένες» και όλοι μαζί, οι πιο ευάλωτοι απ’ τους ευάλωτους, χαρακτηρίζονται διά στόματος υπουργών «υγειονομικές βόμβες επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία». Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, η μεγαλύτερη γιορτή αλληλεγγύης και ισότιμης συνύπαρξης της πόλης, λέει «όχι» στη ρατσιστική βία, στη δημόσια διαπόμπευση και στην επιχειρούμενη απαξίωση τόσο των μεταναστών/ριων όσο και των ντόπιων. 
Μα και σε καιρούς ελπιδοφόρους... Κι όμως! Δίπλα στη βαρβαρότητα ανθίζουν μοναδικά παραδείγματα αντίστασης, συλλογικότητας και αξιοπρέπειας. Είναι ο μεγαλειώδης αγώνας του λαού στο Σύνταγμα και στις πλατείες όλης της Ελλάδας, η ηρωική του αντίσταση στις δυνάμεις καταστολής, οι λαϊκές συνελεύσεις και τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης στις γειτονιές, οι αποφασιστικές απεργίες των χιλιάδων υπό απόλυση εργαζομένων, η εκκωφαντική κραυγή της αντιστεκόμενης κοινωνίας: «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω!». Κραυγή που αποτυπώθηκε με ένταση πρωτοφανή και στις πρόσφατες εκλογές. Το απρόβλεπτο της κοινωνικής αφύπνισης αποκάλυψε περίτρανα ότι μπορεί οι εξουσίες να στηρίζονται σε στρατούς και θησαυροφυλάκια, αλλά το μεγαλύτερο όπλο τους είναι η κοινωνική ανοχή: όταν αυτή μετατρέπεται σε αντίσταση και δράση, σύντομα αποδεικνύει πόσο γυμνός είναι τελικά ο βασιλιάς.
Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, μια τριήμερη γιορτή στην καρδιά της Αθήνας γεμάτη μουσικές και γεύσεις από όλες τις γωνιές της γης, αποτελεί ταυτόχρονα μια ουσιαστική ευκαιρία για κουβέντα και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Θα συζητήσουμε για την οικονομική κρίση, τη νεοφιλελεύθερη λεηλασία δημόσιων αγαθών και φυσικών πόρων, το κίνημα και την αριστερά στη νέα περίοδο, τους εργατικούς αγώνες και τις προοπτικές τους, την άνοδο της ακροδεξιάς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Θα συναντηθούμε με όσους και όσες ανέπτυξαν αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αλληλεγγύης και κάθε λογής αντιστάσεις (λαϊκές συνελεύσεις, συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία, δωρεάν μαθήματα κ.λπ.). Τέλος, θα οργανώσουμε τους κοινούς μας αγώνες ενάντια στην καταπίεση των μεταναστών/ριών και των προσφύγων, ενάντια στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας, ενάντια στην ανελέητη επίθεση. Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ δεν είναι, λοιπόν, μόνο μια γιορτή αλλά μια πράξη αντίστασης και έμπρακτης αλληλεγγύης.
Info: www.antiracistfestival.gr, T. 210-3813928 (Δευτέρα έως Παρασκευή 5-8), e-mail contact@antiracistfestival.gr, press.antiracistfestival@gmail.com

πηγή:  http://www.antiracistfestival.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου