ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

""Φερθήκαμε στους Έλληνες ρατσιστικά" (κλαψ! λυγμ!)

(σχόλιο του ανιχνευτή: τι μας λέτε ρε παιδιά; Μας συγκινείτε! Χμ! τι κρίση αυτοκριτικής είναι τούτη! Αλλά, εδώ μας φέρονται ρατσιστικά οι εγχώριοι πο(ω)λι(η)τικοί, οπότε  ίσως και να σας συγχωρήσουμε τελικά! Όσο για την ευρωζώνη-σκλαβοπάζαρό σας, από την πρώτη στιγμή σχεδόν έθετε τις βάσεις για ένα μόρφωμα διάλυσης της αυτοδιάθεσης των ευρωπαϊκών λαών & καταστροφής των τοπικών οικονομιών προς όφελος των ισχυρότερων και κυρίως των παρασιτικών τραπεζών & κερδοσκόπων σας! Οι οποίοι βρήκαν λαμπρή ευκαιρία να θησαυρίσουν επί πτωμάτων...Οπότε δε λυπόμαστε καθόλου για την επερχόμενη, όπως λέτε, κατάρρευσή της! Ρε ουστ!)


Την άποψη ότι "απορρίψαμε τους Έλληνες με έναν εντελώς ρατσιστικό τρόπο ως ένα μάτσο τεμπέληδες", διατύπωσαν οι Ολλανδοί οικονομολόγοι Arjo Klamer και Sylvester Eijffinger στην εφημερίδα "Financieele Dagblad".


 "Η Ευρωζώνη σε δέκα χρόνια θα είναι παρελθόν" (απορία δική μου: σε τόσο πολλά από σήμερα;). Τάδε έφη Arjo Klamer εν έτει 2001. Η άποψη του είχε διατυπωθεί μάλιστα, λίγες ημέρες πριν εκδοθούν τα πρώτα ευρώ από τις αυτόματες μηχανές ΑΤΜ. Αντίθετη γνώμη είχε από την άλλη διατυπώσει ο Sylvester Eijffinger, ο οποίος είχε και έχει εμπιστοσύνη στο ενιαίο νόμισμα. Εντούτοις, η Ευρωζώνη, δεν διάγει και την καλύτερη περίοδο της, με αποτέλεσμα και οι δυο τους να επανατοποθετούνται σχετικά με το ζήτημα του ενιαίου νομίσματος αλλά και με τη διαχείριση της κρίσης του ελληνικού κράτους.

 Klamer: Αυτό δεν μπορείς να το επιβάλεις. Η στάση μας απέναντι στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστική από αυτήν την άποψη. Εάν η επαρχία Limburg απειλείται με πτώχευση από μία ομάδα διεφθαρμένων διοικητών, εμείς οι Ολλανδοί, χωρίς αμφιβολία, θα κάνουμε τα πάντα, έτσι ώστε οι κάτοικοι του Limburg να μην το καταλάβουν. Τους Έλληνες τους απορρίψαμε αμέσως με έναν ρατσιστικό τρόπο ως ένα "μάτσο τεμπέληδες", ενώ είναι τόσο σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, όπως εσύ και εγώ. Απλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε.
 Eijffinger: Με τα μέτρα κρίσης των τελευταίων δύο ετών, η Ελλάδα ήταν διαχειρίσιμη, αλλά την παράτησαν γι’ αυτό έγινε αιτία μόλυνσης (μετάδοσης της κρίσης σε άλλες χώρες). Όλα έγιναν "πολύ λίγο, πολύ αργά". Ακολουθεί η ερώτηση δημοσιογράφου για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση του οικονομολόγου, ότι η Ευρωζώνη "μας έχει κάνει τεμπέληδες". Ποία είναι η εναλλακτική λύση; Κύριε Klamer, πριν δώδεκα χρόνια, είχατε μία θεμιτή θέση. Τότε η επιστροφή ήταν δυνατή. Τώρα τα έξοδα μιας διάλυσης της Ευρωζώνης θα είναι τεράστια. Δανεικά χρήματα, για παράδειγμα εκατοντάδες για να μην πούμε και χιλιάδες δισεκατομμύρια δεν θα τα πάρουμε πίσω. Μία διαφυγή είναι σχεδόν αδύνατη. Θα μπορούσαμε τώρα, ίσως, από οικονομικής απόψεως να αποχαιρετίσουμε τους Έλληνες. Αλλά μας πήρε δύο χρόνια για την Ελλάδα, η οποία αποτελεί μόνο το 2% της οικονομίας της Ευρωζώνης, να τ ην κρατήσουμε (στην ευρωζώνη). Εκτιμώ ότι μία κατάρρευση της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης θα κοστίσει γύρω στα 10.000 δισεκατομμύρια σε απώλειες κεφαλαίων και απώλειες ευημερίας. Ως εκ τούτου, η τιμή ενός καλά εφοδιασμένου ταμείου έκτακτης ανάγκης, για παράδειγμα με 1.200 δισεκατομμύρια ευρώ, και μία διάσωση της Ελλάδας μας συμφέρει καλύτερα.
 Klamer: Η Ευρωζώνη μας έχει κάνει τεμπέληδες. Επειδή τόσο εύκολα μπορούσαμε να εξάγουμε προς την Ιταλία και προς την Ελλάδα, κανένας δεν έκανε τον κόπο να επικεντρωθεί στις αναδυόμενες αγορές. Το εμπόριο με την Κίνα και με τη Βραζιλία το έχουμε παραμελήσει. Σε ό, τι αφορά στο μέλλον: Πιστεύω καλύτερα σε μικρές περιοχές. Όσο περισσότερα νομίσματα, τόσο καλύτερα.


Πηγή: | News247.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου