ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

"Ιστορίες των Εξαρχείων"-Μια αισθητική περιήγηση...


Λένε ότι μία εικόνα=1000 λέξεις!

Οπότε όσο πιο πολλές εικόνες συναντά κανείς σε κάποια "δονητικά μέρη", όπως η ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, τόσο πιο πολλά τα αόρατα λεκτικά σχήματα και οι έντονοι συμβολισμοί τους, που κατακλύζουν την αντίληψη του θεατή-αναγνώστη!
 Ναι, τα Εξάρχεια!
Αυτός ο χώρος που σύμφωνα με τα κατεστημένα ΜΜΧ (μέσα μαζικής χειραγώγησης όπως λέει κι ένα βίντεο πιο κάτω) συχνάζουν οι "κακοί ταραχοποιοί", οι "μηδενιστές" αναρχικοί [1] (λες και οι καναλάρχες και τα συναφή τους καπιταληστρικά είδη, σφύζουν από κοινωνικά οράματα & πατριωτισμό) και γενικώς εκεί μαζώχνονται τα "μυτερά αγκάθια" που τσιμπάνε τη συναινετική ομήγυρη των φιλήσυχων νοικοκυραίων-αμνών προς σφαγή...
 Τα Εξάρχεια με τα πάμπολλα στέκια-χώρους διασκέδασης & συνεύρεσης, μπαράκια, καφετέριες, ταβερνεία, ρακάδικα, όλα σχεδόν με ιδιαίτερο στυλ & αισθητική, αλλά και τους χώρους πολιτισμού, αυτοδιαχείρισης κι αυτοργάνωσης και διακίνησης-αλληλεπίδρασης εναλλακτικών απόψεων και ιδεών...Εκεί όπου όλες οι τάσεις (μουσικές, αισθητικές, πνευματικές) και οι φυλές δύνανται να συνυπάρξουν αρμονικά!
 Ναι! Μια τέτοια περιοχή ζύμωσης, με υψηλά στάνταρ που αποτελούν κίνδυνο για οποιαδήποτε μισάνθρωπη και τσελιγκόλαγνη εξουσία, είναι από μόνη της μια πρόκληση![2] Αλλά και μια πρόσκληση να την επισκεφτείς, να ακολουθήσεις αν σε εμπνέουν τους ρυθμούς της, να αφουγκραστείς τους σφυγμούς της, να συνδιαλεχτείς με τους ανθρώπους γύρω σου, να συνεισφέρεις κι εσύ με την παρουσία σου αν μπορείς στην εξέλιξη αυτής της ζύμωσης ιδεών, απόψεων, οπτικών, προσεγγίσεων, προτάσεων ή απλά να πιείς τη μπύρα σου επεξεργαζόμενος τις σκέψεις σου ή φλυαρώντας με την παρέα σου...
 Και βέβαια δε νοείται να μη κοντοσταθείς, για όσο νομίζεις και να μην "αναγνώσεις" τις διάφορες ενδιαφέρουσες ιστορίες και στοχασμούς που έχουν να σου ψιθυρίσουν οι τοίχοι της ξεχωριστής αυτής περιοχής!
   
Σαν αυτές, ας πούμε:




















[1] Προς απάντηση όσων θεωρούν την Αναρχία στείρο μηδενισμό, παρατίθεται το παρακάτω περιεκτικό βιντεάκι, όπου υπάρχουν ενσωματωμένες αρκετές από τις παραπάνω εικόνες!





[2] Επειδή λοιπόν η ιδιαίτερη ανθρωπογεωγραφία της περιοχής αποτελεί πρόκληση για το οποιοδήποτε σύστημα καταπίεσης των ανθρώπων, παρατηρήθηκαν πολλά φαινόμενα τραμπούκων που εκφόβιζαν περαστικούς ή πρεζάκηδων* που επαιτούν και ενίοτε απειλούν. Όλοι αυτοί προς εκδούλευση (ηθελημένα και ίσως αθέλητα σε κάποιες περιπτώσεις) των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών. Για να αποτελέσουν την κερκόπορτα μόνιμης στρατοπέδευσης στην πλατεία και διαρκούς ελέγχου ασφαλιτών-ρουφιάνων και ένστολων συμμοριών-στυλοβατών της λαϊκής φίμωσης! Αλλά και απ'την άλλη, ως μοχλός άσκησης τρομοκρατίας στους μόνιμους κατοίκους της περιοχής, ώστε αυτή να υποβαθμιστεί και να αναλάβουν μετά εταιρείες real estate, μετατρέποντάς την ίσως σ'ένα νέο ακίνδυνο mainstream Ψυρρή. Χρυσωρυχείο για πολλούς μεγαλοεπιχειρηματίες-νονές της νύχτας (να δούμε τι τους περιμένει από τα-με το έτσι θέλω "βαφτιστήρια" τους), εκμεταλλευόμενοι βεβαίως και την ιδιαίτερη φήμη της περιοχής, που θα αποτελεί όμως πια μια γραφική ανάμνηση...
    Πριτς!

* (εκ των υστέρων): όσον αφορά το θέμα των τοξικομανών υπάρχει μια περαιτέρω δημοσίευση-ανάλυση με τον τίτλο: " Ηρωίνη- δυο λόγια κι ένα ποίημα" (κάνε κλικ να δεις το άρθρο)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου