ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2025

Η ταμπελίτσα του τρελού!!!!! (περί "greek dream".....)

 



Ψάχνεις μερικές φορές μια γωνιά να ησυχάσεις, να διαβάσεις κάτι σοβαρό, να δεις κάποιο βιντεάκι να γελάσεις(με γάτες), θέλεις να διαβάσεις τα νέα, έχεις την ανάγκη να διαβάσεις την γνώμη των συνανθρώπων σου, μέσα στην δύσκολη ζωή που ζούμε ίσως βρεθεί τελικά μια ιδέα, μια αφορμή για να ξεκινήσει κάτι τελείως καινούργιο και καθώς ψάχνεις και ψάχνεις μοιραία αρχίζεις να διαβάζεις σχόλια και εκεί προσγειώνεσαι σε μια πραγματικότητα που είναι αρένα μέχρι τελικής πτώσης.

Ασέβεια στα πάντα, μίσος στην αντίθετη ιδέα, μια δικαιολογία που επιτρέπει όση βία δεν έχεις φανταστεί στο όνομα ενός έθνους ή κάποιου θεού ή ακόμη και του νόμου. Ότι δεν γίνεται από κάποιον κατανοητό απορρίπτεται είτε ως ηλιθιότητα, είτε ως προδοσία, ή σαν βαλτό από τον εχθρό που θέλει να σε αλλάξει, ή τέλος πάντων κάτι κρύβετε πίσω από μια ιδέα που δεν μας το λένε. Μέσα σε όλο αυτό το αλαλούμ μονάχα στο όνομα της χώρας συμφωνούν μα ο καθένας έχει στο μυαλό του μια δημοκρατία κατά πως τον συμφέρει, ο καθένας νομίζει πως κατέχει το αλάθητο και είναι σίγουρος πως έχεις δίκιο, ο καθένας νομίζει πως όλοι οι υπόλοιποι είναι πρόβατα και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα στην δική του παραφροσύνη, γιατί πολύ απλά αυτός ο καθένας ξέρει. Ξέρει από οικονομία και ας είναι χρεωκοπημένος, ξέρει από πολιτική και ας μην έχει ψηφίσει ποτέ χωρίς προσωπικό όφελος, ξέρει από παιδεία αλλά θυμάται πως ήταν εξπέρ στα σκονάκια, ξέρει από υγεία αλλά πάντα έχει τον τρόπο να παίρνει ακόμη και την σειρά ετοιμοθάνατου γιατί ξέρεις ποιος είναι αυτός ο καθένας!! Αυτός ο καθένας εδώ μέσα μόλις γράψει μια πρόταση που χωρίς να το έχει καταλάβει του την έχουν φυτέψει στο μυαλό του τα συμφέροντά του απαιτεί να συμφωνήσω αλλιώς μου δίνει μια ταμπελίτσα γιατί αυτός ξέρει και πάνω από όλα ξέρει τον εαυτό του, κοιμάται ήσυχος με την συνείδηση του πίνοντας λίγα ποτά και μερικά ζάναξ πριν πάει για ύπνο. Αυτός ο καθένας λοιπόν έχει φτιάξει το greek dream, αυτό που θέλει να πληρώνεται χωρίς να δουλεύει και νομίζει πως το δικαιούται κιόλας γιατί είναι αυτός που δεν ξέρει κανείς.

Και όμως μέσα σε αυτή την αρένα γνωρίζω ανθρώπους που πολεμάνε, μα πρώτα πολεμάνε τα δικά τους φαντάσματα, πολεμάνε τις δικές τους σκιές, τα δικά τους ελαττώματα, τις δικές τους αδυναμίες, μα όλοι αυτοί είναι πια πολύ λίγοι και σε τούτο τον κόσμο πάντα την αλλαγή την κάνουν οι λίγοι, αυτοί οι λίγοι που ο καθένας εδώ μέσα λοιδορεί και απαξιώνει βάζοντας την ταμπελίτσα του τρελού!!!!!

 

κείμενο του Άκη Κουστουλίδη

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου