ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2025

Ιδού το Ερώτημα: "Ζούμε σε Προσομοίωση;"


"Εάν κάποια μέρα οι πρόγονοί μας αποκτήσουν την ικανότητα να δημιουργούν προσομειώσεις με συνείδηση, τότε είναι πιθανότερο να είμαστε μέσα σε μία από αυτές,  παρά στον "πρωτογενή" κόσμο...Nick Bostrom

" Ζούμε σε μια ψευδή πραγματικότητα σε μια κατασκευή, μια τεχνητή δομή. Κάτι σαν προσομοίωση. Και το μόνο που μας ξυπνά είναι κάποια “λάθη” στο σύστημα, μικρές ασυνέπειες, déjà vu, παραμορφώσεις στην πραγματικότητα. Ζούμε μέσα σε μια πραγματικότητα προγραμματισμένη από υπολογιστή. Και το μόνο στοιχείο που έχουμε γι’ αυτό, είναι όταν κάποια μεταβλητή αλλάζει…
…και κάποια αλλοίωση συμβαίνει στην πραγματικότητά μας. Θα έχουμε την έντονη εντύπωση ότι ξαναζούμε το παρόν déjà vu ίσως ακριβώς με τις ίδιες λέξεις. Υποστηρίζω ότι αυτές οι εντυπώσεις είναι έγκυρες και σημαντικές."   Η ομιλία του Philip K. Dick το 1977 στη Γαλλία (Metz, 2ème Festival International de la Science-Fiction) είναι προφητική σε σχέση με τη θεωρία του Matrix, αν και προηγείται της ταινίας κατά 22 χρόνια. (Η ομιλία του Philip K. Dick το 1977 στη Γαλλία και η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα.)

Και ανάρτηση σχετική:  Ζούμε όλοι μας μέσα σε μια προσομείωση;

Τέλος: 

από το βίντεο του youtube :

  Ζούμε σε Προσομοίωση; Η πιο ανατριχιαστική θεωρία για την πραγματικότητα Τι θα γινόταν αν όλα γύρω σου —οι άνθρωποι, ο ουρανός, το παρελθόν σου— δεν ήταν αληθινά; Αν ζεις μέσα σε μια ψηφιακή προσομοίωση που έχει κατασκευαστεί από έναν υπερνοήμονα δημιουργό ή πολιτισμό του μέλλοντος; Σε αυτό το βίντεο-έρευνα εμβαθύνουμε στη θεωρία που έχει συγκλονίσει φιλοσόφους και επιστήμονες όπως ο Nick Bostrom, και θέτουμε ερωτήματα που δεν μπορείς να αγνοήσεις:

Τι λένε η κβαντική φυσική, η τεχνητή νοημοσύνη, και η κοσμολογία για την πιθανότητα να ζούμε σε εικονική πραγματικότητα; 

Πώς μπορείς να καταλάβεις αν η ζωή σου είναι μέρος ενός matrix;

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου