ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2024

Μικροσκοπικό μπαλκόνι με μία κάποια (μίζερη) θέα...


{ "Δε θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση, γουστάρω ελευθερία!"-  ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ...γιατί μ'αρέσει να "καυλώνω (κι)άρα (να)υπάρχω!" }


« στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα»  - ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Μισοζεσταμένη στο χέρι μπίρα και σώριασμα σε πλαστική καρέκλα στο μικροσκοπικό μπαλκόνι του πολυώροφου σπιρτόκουτου. Δειλά μα σταθερά ο ήλιος γέρνει στο κοιμητήριό του κι απόψε...
Εσωτερικοί τριγμοί αναπόλησης "καλών" και "κακών" στιγμών του παρελθόντος. Να'ναι καλά κι εκείνος ο γενικός γραμματέας απ'το χωριό της μάνας σου που σε τακτοποίησε στη βολική "θεσούλα", όπου ακόμα βρίσκεσαι με έστω και μειωμένο πλέον μισθούλη. Μυρμηγκιάσματα προσμονής χειρότερων μελλούμενων από τη σημερινή σφαγή της αβάσταχτης ακρίβειας, που σε ανάγκασε και να μάθεις να "κουτσομαγειρεύεις", γιατί το προνόμιο του "μαγειρεύω έξω", που έλεγες στο παρεάκι χαριτολογώντας, έγινε ασύμφορο οικονομικά και η μαμά από το γηροκομείο πλέον δεν μπορεί να σου ετοιμάζει πια το  "ταπεράκι" με σπιτικό φαγητό...Σκόπιμη αποβολή οποιουδήποτε ίχνους στοχασμού, με φόντο την απέναντι μπουγάδα στο σχοινί. Πιτσιρικάδες με στρατιωτικά κουρέματα κλωτσάνε τη μπάλα στο διπλανό παρκάκι, ξεφωνίζοντας και βλαστημώντας διαρκώς, μια και δεν γνωρίζουν άλλον τρόπο επικοινωνίας. Κοπελίτσες σουλατσάρουν χαχανίζοντας στο δρόμο, πασχίζοντας ενίοτε με την άκρη του ματιού να συλλάβουν κάποιο λάγνο αντρικό βλέμμα. Σου κάνει εντύπωση να τις ακούς να αποκαλούν η μία την άλλη "μαλάκα", αντιγράφοντας τους "μαλάκες" πιτσιρικάδες...

Με μικρές, χαλαρές, τελετουργικές κινήσεις άναμμα τσιγάρου. Προσγείωση ροχάλας με αναθυμιάσεις μπίρας κάτω στο πεζοδρόμιο, χωρίς να τσεκάρεις αν το διέσχιζε κάποιος περαστικός. Δε γαμιέται...Πώς σκοτώνεις την κυριακάτικη ραστώνη; Μπούχτισες ακόμα κι εσύ από την τηλεπλήξη και το "σερφάρισμα" στο δίκτυο έτσι "για να περάσει η ώρα"...

Μήπως ξεφύλλισμα εκείνου του βιβλίου, που σου δάνεισαν εδώ και μήνες, μα εσύ ακόμα; Δεν βαριέσαι! Η (αυτο)συγκέντρωση του διαβάσματος δεν ήταν ποτέ το φόρτε σου.
Σχέδια για βραδινό ξεπόρτισμα, λοιπόν.
Ίσως στο γνωστό μπαράκι, ίσως κάνα σινεμά. Με τη γνώριμη παρέα. Που σα να σου περνά απ'το μυαλό και η υποψία πως η παρέα, που ως τώρα "σκοτώνατε μαζί την ώρα", κατάντησε μια προβλέψιμη περιφερόμενη ανία. Και τα φράγκα μετρημένα πια κουκιά. Ευτυχώς που δεν έχεις γυναίκα, παιδιά και σκυλιά. Αλλά και οι γνωστοί σου οικογενειάρχες, με τόσα προβλήματα πια, δεν ξεκουνάνε κι αυτοί καθόλου. "Νοικοκυραίοι άνθρωποι"...
Δε γαμιέται...

Ουφ! Δεν βαριέσαι τελικά! Πού να πηγαίνει πια κανείς και τι πραγματικά μπορεί να κάνει! "Μήπως να βάλει το δικό του λιθαράκι στο χτίσιμο ενός νέου κόσμου, αλλάζοντας πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό", όπως σου έλεγε ο φοιτητάκος εξυπνάκιας γιος ενός καλοκάγαθου συναδέλφου, που του ανοίξανε το κεφάλι σε μια διαδήλωση και τον απολύσανε με ένα σωρό απειλές κι από την τελευταία δουλειά επειδή διεκδίκησε τα λεφτά που του χρωστούσανε; Εμ! αυτά παθαίνει όποιος "τον τρώει το κεφάλι του", ανώριμος όσο χρονών κι αν πάει! 

(παρέμβαση-συμβουλή προς τους αναγνώστες: Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!)

Τίποτα καλύτερο λοιπόν από μία μισοζεσταμένη, έστω, μπίρα και κάνα cd με καψουροτράγουδα μπας και "ανεβείς" λιγάκι. Σ' ένα μικροσκοπικό μπαλκόνι με μία κάποια, έστω μίζερη, θέα(ση).

Όπως κι ολόκληρη η ζωή(;) σου...

"ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΑΙ!"

ανιχνευτής

Σε βαρέθηκες;



"Διάσπαση" (αφιερωμένο στην "κανονικότητα")

Η μεγάλη γάγγραινα των λαών!

Στο βωμό μιας καριέρας

" αταίριαστες σκιές, φτερωτά πλάσματα και λυτρωτικές σιωπές "


ένα αυτοκίνητο με παράξενους μέσα επιβάτες που δεν σταματάει να κινείται




Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)