ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024

Ένα εναλλακτικό παρόν-μέλλον

 Μια "εναλλακτική σχολική τάξη" σ' ένα εναλλακτικό ανθρώπινο μέλλον:

 - το video συντίθεται από αποσπάσματα απ' την αρχή και τον επίλογο της ταινίας "The Last Mimzy", 2007 -

Ζούμε σ' ένα σύμπαν πολυδιαστατικό και αποτελούμε υπάρξεις πολυδιαστατικές. 

Στο Πεδίο, μέσα στον "Κοσμικό Νου", υφίσταται η Σύνδεση όλων των βιολογικών συστημάτων, των έμβιων πλασμάτων, των διαφορετικών δομών και η αλληλεπίδραση μεταξύ τους, πέρα από τους φαινομενικούς περιορισμούς του χωροχρόνου. Άπλετη και αστείρευτη είναι η Ενέργεια που μπορεί να αντληθεί από το "Ενεργό Κενό" -ποιοι υδρογονάνθρακες; αυτό αποτελεί σαφή απόδειξη του πρωτογονισμού στον οποίο εσκεμμένα αφήνεται η ανθρωπότητα από τους "ποιμένες" της- και η τεχνολογία δύναται να θέσει τις βάσεις για όλα εκείνα που επιτράπηκε στην κινηματογραφική "επιστημονική φαντασία" να μας επιδείξει και για άλλα ακόμα πιο εκπληκτικά..

Η δε σκέψη του ανθρώπου διαμορφώνει κάθε αιώνα στιγμή το Παρόν, το αιώνιο γίγνεσθαι αυτής της άχρονης οντότητας - https://youtu.be/G4u1RxjxB5Y?si=kjd4nJMuJLS2xGUC -  που και πάλι επιτηδευμένα περιγράφεται και αντιμετωπίζεται ως γραμμική.

Οι σκέψεις είναι δόνηση, επηρεάζοντας ακόμα και το ίδιο το ανθρώπινο γονιδίωμα, είναι πράξη, είναι επαναστατικές και επικίνδυνες για τους κάθε είδους τυράννους και των προπαγανδιστικών μηχανισμών και ατζέντων τους. Γι' αυτό και η σκέψη βρισκόταν στο στόχαστρο των ολοκληρωτικών θεσμών εδώ και χιλιάδες χρόνια ως τις κολασμένες ημέρες που σήμερα ζούμε. Στόχος ανέκαθεν ήταν ο πλήρης έλεγχος της σκέψης, το τέλμα της ανάπτυξής της, η συρρίκνωση του εύρους της, η χυδαία υποβάθμιση της ποιότητάς της, η με ακαδημαϊκό κύρος δαιμονοποίηση των "μαγικών δυνατοτήτων" της.

 Αυτό που φοβούνταν ανέκαθεν είναι η ενεργοποίηση της δυνατότητας συντονισμού του ανθρώπινου όντος με τη Δύναμη εκείνη που συνδέει μικρόκοσμους με μακρόκοσμους. Που συσχετίζει το πέταγμα μιας πεταλούδας πάνω από τα ερείπια της βομβαρδισμένης Γάζας με το πιθανό ξέσπασμα ενός μεγάλου τυφώνα που σαρώνει τη Νέα Υόρκη. Που ερμηνεύει τις αλλόκοτες γεωμετρίες και πρωτόγνωρα χρώματα μέσα σε ανθρώπινα "διαυγή όνειρα" συνδέοντάς τα με την κίνηση των γαλαξιών..

Τα παιδιά μαθαίνουν να φοβούνται το σκοτάδι επηρεαζόμενα ίσως από ενήλικες που έμαθαν να φοβούνται, να αποφεύγουν, να αποστρέφονται το φως. Και οι άνθρωποι ανέχονται να εξαπατούνται, να ποδηγετούνται και στο τέλος να εξοντώνονται από επικίνδυνους ψυχοπαθείς ίσως γιατί έμαθαν από παιδιά ότι έτσι λειτουργεί η.."φυσιολογικότητα" μέσα στη σπηλαιώδη φυλακή τους. Και διότι διδάχτηκαν από παιδιά να εκλαμβάνουν τις σκιές στον τοίχο του Πλατωνικού Σπηλαίου ως πραγματικές.

Ο Κρισναμούρτι είχε επισημάνει ότι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  σημαίνει το να είσαι το φως του εαυτού σου! Μια αυτόφωτη ύπαρξη, μια ζωντανή μη προσκόλληση κι εξάρτηση από οποιονδήποτε και από οτιδήποτε. Με άλλα λόγια, να ξεχύνεσαι στον εκστατικό δρόμο προσέγγισης και συντονισμού με εκείνη τη μεταμορφωτική Δύναμη που διαποτίζει τα πάντα και τα συνδέει με πολυδιάστατους τρόπους μεταξύ τους..

Πόσο σημαντικό και το να μένεις αγνός! Με την ξεχωριστή καρδιά ενός παιδιού που μαγεύεται από τη λαχτάρα της εξερεύνησης και διαμορφώνεται από τη μαγεία της ανακάλυψης..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου