Γνωρίζουμε τους "φραγμούς", τις παγίδες και το βάλτωμα και συχνά την (επιτηδευμένη) τοξικότητα των λέξεων. Γνωρίζουμε το διόλου σπάνιο αδιέξοδο και την περιοριστικότητα των ορισμών. Αλλά και των λεγόμενων αναγκαιοτήτων και ανησυχιών (ή Φόβου μπροστά στο Άγνωστο, που συνδέεται σαφώς με τον απονεκρωτικό εν ζωή φόβο θανάτου) του σύγχρονου "Homo Securitus"...Έχουμε καταλάβει ότι υπάρχουν έννοιες αέναες και συνάμα απλές μέσα στη φαινομενική πολυπλοκότητα της φύσης τους, νοήματα που δεν υπακούουν σώνει και καλά σε μεταφυσικούς νόμους αλλά επιδέχονται απόλυτα φυσικές ερμηνείες, που η σύγχρονη "επιστήμη" επιμένει να "αγνοεί" και που δεν ερμηνεύονται μέσα από λεκτικά σχήματα, νοητικά επιδιωκόμενα άλματα που πασχίζουν να αποκτήσουν μορφή μέσω των γλωσσικών μηχανισμών. Είναι σαν να ζητάς να κατεβάσεις ένα αστέρι στη γη, χωρίς μάλιστα... να γίνεις στάχτη από τη λαμπρότητά του, αλλά να δηλώσεις και "κάτοχός του". Είναι σαν να θες να καλουπώσεις σε λεκτικούς ορισμούς τα μυστήρια της γέννησης και της ακριβούς μορφοδιάταξης της νέας ζωής και του επερχόμενου θανάτου, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης "ψυχής" (ή Ενέργειας που διατηρείται και...εξελίσσεται με δικούς της τρόπους μετά την υλική φθορά), μέσα στον ακατανόητο για την μέση ανθρώπινη αντίληψη όρο της "αιωνιότητας" . Mε πιο απλά λόγια, οι λεκτικοί ορισμοί και τα γλωσσικά σχήματα είναι περιοριστικά και οι ορισμοί είναι, εκτός από μονολιθικοί, κι απονεκρωτικοί... Αλλά ακόμη και αυτή εδώ η απόπειρα αποτύπωσης μέσω γλωσσικών μηχανισμών ίσως είναι περιοριστική, ως προς το εύρος των νοημάτων που ανοίγουν σαν μαγική βεντάλια μέσα στην αναπόφευκτη κάψα του καλοκαιρινού ήλιου (και την κλιματική κλάψα των "κλειδοκρατόρων" της διανοητικής και υλικής φυλακής μας) ...
Διάβασε με τη δέουσα προσοχή το παρακάτω απόσπασμα:
- Οι επιστήμονες σκέπτονται σε γλώσσα επιστημονική. Οι ποιητές σκέπτονται σε γλώσσα ποιητική. Όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν λέξεις όταν σκέπτονται τα θέματα που τους απασχολούν, λέξεις που τους ήρθαν απ' το παρελθόν και υποδουλώνουν το μυαλό τους! Να γιατί ο μυθιστοριογράφος δεν μπορεί να κάνει μυθοπλασία που να ξεφεύγει από τα όρια του πραγματικού, οι επιστήμονες δεν μπορούν να ξεκινήσουν εκ των έξω και να πλάσουν μια θεωρία ανατρέχοντας σε φαινόμενα κατανοητά. Σε κάθε περίπτωση η βάση μιας σκέψης είναι μια λέξη, που ευθύς εξαρχής φέρνει στο νου ένα νόημα, είναι κάτι από το παρελθόν. Η κάθε διακλάδωση σκέψης είναι ένα παρακλάδι από λέξεις που εκφράζουν ιδέες και διέπουν ιδέες, ναι, δημιουργούν ιδέες, δυναστεύοντας μάλιστα το μυαλό.
Οι άνθρωποι μιλούν για ιδέες όταν σκοπεύουν να αναφερθούν σε μια εικόνα του μυαλού, στην πραγματικότητα όμως δεν έχουν ιδέες έξω από τις λεκτικές φράσεις που ασυνείδητα επαναδιατυπώνουν. Αν ορίσεις σωστά τον όρο ιδέα είναι μια φράση και αν μια φράση είναι καμωμένη από λέξες ήδη δημιουργημένες, δεν μπορεί να υπάρξει καινούρια ιδέα, γιατί κάθε λέξη έχει ένα σταθερό περιεχόμενο. Να γιατί, όταν οι άνθρωποι σκέπτονται, το μόνο που κάνουν είναι να αναδιαρθρώνουν λέξεις που κουβαλούν μαζί τους δίκτυα ιδεών και να παίζουν έτσι με τα διάφορα καθιερωμένα νοήματά τους. Πώς μπορούν άνθρωποι, έτσι προκαθορισμένοι, να κατασκευάσουν μια καινούρια ιδέα ή να διδάξουν μια καινούρια επιστήμη;
Η γλώσσα προχωράει αργά, αλλά καμιά καινούρια λέξη δεν προστίθεται σε μια γλώσσα. Συνδέεται με αλυσιδωτές σκέψεις που προηγούνται. Προκειμένου να δημιουργηθεί μια λέξη, χρησιμοποιούνται κατά κανόνα ρίζες που είναι τόσο καθιερωμένες στη φιλολογία, όσο είναι τα οικοδομικά υλικά στην αρχιτεκτονική. Όταν ένας καινούριος ήχος εισβάλλει σε μια γλώσσα, ο σκοπός του θα πρέπει να εισαχθεί με λέξεις ήδη γνωστές, με τις οποίες μεταδίδεται ένα νόημα αντλημένο από το παρελθόν και γίνεται τμήμα διανοημάτων ήδη κατασκευασμένων, όπως κάνει και με την ομιλούμενη γλώσσα. Έτσι οδυνηρά και αργά αργά εξελίχθηκε και εξακολουθεί να διευρύνεται η γλώσσα, αλλά ενώ καινούριες εντυπώσεις μπορεί να γίνονται αισθητές από ένα μορφωμένο άτομο, το εκφραζόμενο αίσθημα είναι αξεχώριστο από τις πασίγνωστες ζώσες λέξεις.
- Μερικοί άνθρωποι είναι μουγγοί.
- Ακόμα και οι μουγγοί άνθρωποι φτιάχνουν διανοήματα με δικές τους "άλαλες λέξεις", διαφορετικά πολύ λίγο διαφέρουν από τα ζώα. Βάλε έναν άνθρωπο μουγγό, που δεν είναι μορφωμένος, μέσα σ΄ένα δωμάτιο μ΄έναν περίπλοκο μηχανισμό και, παρόλο που μπορεί ίσως να καταλάβει τις χρήσεις του, δεν μπορεί να τον κατανοήσει αν πρώτα δεν φτιάξει μια σειρά δικά του νοήματα. Και δεν μπορεί να σκεφτεί πάνω σε αυτόν αν δεν έχει ήδη εκ των προτέρων ορισμένες κατασκευασμένες εντυπώσεις με δικά του λεκτικά νοήματα.
Οι λέξεις, είτε μιλιούνται είτε όχι, εμπεριέχουν όλες ιδέες. Για δοκίμασε να σκεφτείς ένα θέμα, οποιοδήποτε χωρίς να καταφύγεις σε λέξεις.
Κάθισα έτσι για μια στιγμή και νοερά προσπάθησα να το κάνω. Κούνησα το κεφάλι μου.
- Τότε, είπε ο γέροντας, πώς μπορώ να χρησιμοποιήσω λέξεις με καθιερωμένα νοήματα για να μεταδώσω στις αισθήσεις σου μια εντελώς καινούρια ιδέα; Αν χρησιμοποιήσω καινούριους ήχους, ταιριασμένους μεταξύ τους, οι ήχοι αυτοί δεν αποτελούν λέξεις για σένα και δεν θα μεταδίδουν κανένα νόημα. Αν χρησιμοποιήσω λέξεις γνωστές, αυτές απλώνονται τότε προς τα πίσω όσο και προς τα μπρος. Έτσι, είναι δυνατό να σε κατατοπίσω, με μια κοπιαστική μέθοδο λογικής, για ένα φαινόμενο που συνδέεται με φαινόμενα που ήδη τα έχεις καταλάβει, γιατί η λεκτική σου γλώσσα μπορεί να ξεπεταχτεί από τον πατρικό κορμό κι έτσι να ακολουθήσει τα απλωμένα κλωνάρια. Ωστόσο, στην περίπτωση των φαινομένων που υπάρχουν σε άλλα επίπεδα ή είναι ξέχωρα από κάθε γνωστό υλικό ή δυναμική ενέργεια, όπως είναι η πραγματική έννοια που τυλίγει τη λέξη αιωνιότητα, μιας και δεν υπάρχουν ούτε συνδετικά υλικά ούτε λέξεις για να ενώσουν το έξω με το μέσα, το γνωστό με το άγνωστο, πώς μπορώ να σου πω περισσότερα απ' όσα έχω ήδη κάνει; Είσαι δέσμιος των λέξεων.
- Εντούτοις, εξακολουθώ να πιστεύω ότι μπορώ να σκεφτώ ερήμην των λέξεων.
- Τότε, αφού το αποπειραθείς και αποτύχεις απανωτά, ίσως να παραδεχτείς ότι μια αλήθεια είναι μια αλήθεια, όσο κι αν σε ταπεινώνει το γεγονός...
{
σ.σ. Αν και κινδυνεύουμε να γίνουμε "κουραστικοί" με την "εμμονή" μας σε ένα, ωστόσο, μείζον ζήτημα με τρομερές όσο και ανησυχητικές προεκτάσεις για το παρόν και μέλλον της ανθρωπότητας, παραπέμπουμε σε αυτή την ανάρτηση, για μια παγκόσμια παράκρουση που στηρίχτηκε πολύ στη διαρκή επανάληψη ("τελετουργική επίκληση", κατά κάποιο τρόπο) λέξεων, φράσεων και τηλε-συνθημάτων για να υποβάλλει και να οδηγήσει προς την επιθυμητή για τις "ελίτ"κατεύθυνση τα στοχευμένα υποκείμενα, δηλαδή τους ανθρώπινους πληθυσμούς: "Σχηματισμός της μάζας: Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν την απάτη του COVID19;" Και κάποιες προσωπικές σκέψεις.}
Το παραπάνω κείμενο αποτελούσε επιλεγμένο από εμάς απόσπασμα από ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, ένα συναρπαστικό εσωτερικό μυητικό ταξίδι... Και ίσως "βαρύ έως δύσπεπτο" για τον "μέσο αναγνώστη", απ' όσους έχουν απομείνει να διαβάζουν βιβλία, μην έχοντας χάσει την ικανότητα συγκέντρωσης, όπως επιθυμούν σφόδρα οι "ποιμένες των κοπαδιών"... Παρόλα αυτά αξίζει και με το παραπάνω, όπως εμείς το βλέπουμε, η απόκτηση και το εκπληκτικό ταξίδι στα υπερβατικά, εσωτερικά και μη, πεδία του... Πρόκειται για την
"Ητίδορφα" (η λέξη Αφροδίτη γραμμένη ανάποδα) ή
"Η Άκρη της Γης", του καθηγητή
Τζον Γιούρι Λόιντ. Eπιστήμονα με έντονες αλχημιστικές ανησυχίες κι ενδιαφέρον επί των αποκρυφιστικών παραδόσεων που παραμέριζε η συμβατική επιστήμη
. Ένα έργο "κάτι σαν μυστήριο στην αμερικανική λογοτεχνία", από το 1895 που δημοσιεύθηκε. Κι άσκησε την επιρροή του στον περίφημο συγγραφέα "επιστημονικής φαντασίας(;)" Χ.Φ. Λάβκραφτ.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου