ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2023

Gimme danger...


"The route from Chamba to Killar, one of the riskiest routes in India" - Μία από τις πιο ριψοκίνδυνες διαδρομές στην Ινδία:


video από twitter

Respect στους επιβαίνοντες του συγκεκριμένου λεωφορείου ή πούλμαν, που ωστόσο ίσως και να μην έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο τον συγκεκριμένο δρόμο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Τέτοιες εικόνες θα μπορούσαν να αποτελούν "ονειρικό σκηνικό", από αυτά που σε κάνουν να ξυπνάς απότομα, ταραγμένος και συνάμα ανακουφισμένος που επέστρεψες στην "ασφάλεια της εγρήγορσης"...

Από την άλλη όμως σκέφτομαι, για άλλη μια φορά, και κάποιες "αιρετικές" σκέψεις...Ρε, λες να είναι κάποιο είδος "βίτσιου", κάποια πάθηση που επισύρει "για το καλό μου" φαρμακευτική αγωγή ή ακόμη και ... υποχρεωτική εμβολιαστική πράξη; Κάποιες σκέψεις ας πούμε για τη βολή του "τσιμενταρισμένου αστού", που βρίθει από φοβίες, ιδεοληψίες και άλλα καλούδια. Η "βολή" του "πολίτη" που βάλλεται από οθόνες και "φωστήρες" (αυτόκλητους "σωτήρες") με διαρκείς ριπές ανασφάλειας και τρομολαγνείας, η βολή που ενίοτε μοιάζει με τη "βολή" προβάτων στο μαντρί λίγο πριν οι "ποιμένες" τα οδηγήσουν στη σκληρή αλήθεια της σφαγής τους. 

Να...μου περνάει συχνά από το φρικαρισμένο μονίμως μυαλό (μάλλον δεν είμαι εγώ για...ζεν ή αυτό για μένα) ότι δηλαδή η πολυπόθητη "ασφάλεια" για τον Homo Securitus αποτελεί ουσιαστικά κάτι σαν... δεισιδαιμονία. Μια λαθεμένη σύλληψη που εδραιώνεται ως επικίνδυνη προκατάληψη, ως ακαμψία νοητική η οποία τελματώνει την ίδια την ανθρώπινη εξέλιξη! Διότι δεν υπάρχει πουθενά "ασφάλεια" σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο...Σε τελική ανάλυση, πόσο αξίζει η ζωή αν δεν εμπεριέχει και το ρίσκο, αν δεν υιοθετεί και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας τολμηρής περιπέτειας; Άλλωστε, όπως έγραφε και ο Τομ Ρόμπινς (αν θυμάμαι καλά), τα εμπόδια και οι δυσκολίες φωτίζουν την ύπαρξή μας, αρκεί να είναι πρωτότυπες και να έχουν υψηλή ποιότητα!

(Δεν είμαι όμως και τόσο...σίγουρος κατά πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι στο όχημα της συγκεκριμένης διαδρομής του video... Ή αν τελικά δεν γινόταν να το αποφύγω πόσο "cool" θα ένιωθα... Εσύ;)

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου