ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022

" Τα εγκλήματα θα ταιριάζουν με την τιμωρία "


{ ΣΥΝΔΕΣΗ: COVID UPDATE: What is the truth? --> "Pandemic Amnesty" ?  --> Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας }

 Μια προφητεία

*του Sheldon Yakiwchuk*


Όταν αφεθεί στην τύχη του και χωρίς επιλογή ή μέλλον, ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος θα καταφύγει στα πιο ακραία μέτρα σε μια τελική επίθεση.

Πλησιάζουμε σε αυτό…

Ταχύτερη από την “ταχύτητα της επιστήμης”…

Και πιο γρήγορα από “14 ημέρες για να ισοπεδώσουμε την καμπύλη”.

Η MAiD (ιατρικά υποβοηθούμενη ευθανασία) προτείνεται σε όσους δεν έχουν τίποτα πια για να ζήσουν και πολλοί από αυτούς είναι απλά δυσαρεστημένοι με το παρόν ως τη μόνη τους επιλογή.

Αν και μπορεί να μην το αντιλαμβάνεστε αυτό, άλλοι οδηγούνται στα άκρα όπου η ιδέα της “όχι και τόσο απλής αυτοκτονίας” θα έχει πολύ πιο αυξημένες συνέπειες…Και ενώ σίγουρα δεν υποστηρίζω αυτά τα μέτρα, μπορώ να προβλέψω το αποτέλεσμα… Η γραφή είναι ήδη στον τοίχο.

Δεν χρειάζομαι να φανταστείτε αυτά τα άκρα.

Είστε ήδη μάρτυρες.

Άνθρωποι που έχουν χάσει τις επιχειρήσεις τους, τα προς το ζην, τις οικονομίες τους…

Αυτοί που έχουν χάσει την υποστήριξη των οικογενειών τους, των κοινοτήτων τους και των στενών φίλων τους.

Μερικοί έχασαν μέλη της οικογένειάς τους κάτω από τις πιο τραγικές συνθήκες…Κλεισμένα μέσα, φοβισμένα και μόνα… ενώ τους έχει απαγορευθεί να τα υποστηρίξουν και δεν τους δόθηκε ποτέ η επιλογή ενός τελικού “αντίο”.

Οι γονείς χάνουν παιδιά από θνησιμότητα που περιγράφεται ως “Άγνωστη”…

Μητέρες που χάνουν το αγέννητό τους παιδί, παρόλο που πίστευαν ότι “ακολούθησαν την επιστήμη”…

Βρισκόμαστε σε μαζική αφύπνιση.

Και οδηγούμαστε σε αδιέξοδο.

Αν ελέγξετε τα πιο πρόσφατα στατιστικά στοιχεία εμβολιασμού, θα συνειδητοποιήσετε ότι κάθε μέρα, περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν την τραγωδία που προκάλεσαν αυτοί που εμπιστεύτηκαν για να τους κρατήσουν ασφαλείς, οι κηδεμόνες που προορίζονταν να προστατεύσουν τον “τρόπο ζωής” μας, αυτοί που εκλέχτηκαν ως συνήγοροί μας.

Αυτό δεν είναι θυμός του στυλ “δεν πέρασαν για τα σκουπίδια την περασμένη Τρίτη”, εναντίον δημοτικών υπαλλήλων.

Δεν είναι θυμός του στυλ “δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά τους φόρους μου ενώ διατηρώ τον τρόπο ζωής μου”.

Είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι τα τελευταία 3 χρόνια ήταν μια προσωπική επίθεση στις κοινότητές μας, στις οικογένειές μας και σε όλα όσα δαπανήσαμε μια ζωή δουλεύοντας.

Και παρόλο που οι πιο αδύναμοι έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και έχουν αποχωρήσει με την ουρά στα σκέλια και χωρίς εξασφαλίσεις… υπάρχει μια άλλη φυλή που το αίμα της βράζει τώρα.

Είναι ένας συνδυασμός εκείνων που άκουσαν και ακολούθησαν το αφήγημα, σε συνδυασμό με αυτούς που δεν θα το άκουγαν ποτέ.

Εκείνοι που πίστευαν ότι έκαναν το “σωστό”… στο πλευρό αυτών που επαναστάτησαν.

Και σε αυτούς, όλοι όσοι πλήρωσαν με τις πιο βαριές συνέπειες στις απώλειές τους.

Όσοι έχουν ήδη τιμωρηθεί αρκετά, δεν θα “πάνε ευγενικά”. Και σίγουρα δεν θα πάνε εκεί μόνοι.

Παρασκευάζεται μια πυριτιδαποθήκη… και πιστεύω ότι είναι σημαντικό να προειδοποιήσω όλους τους άλλους ότι, ενώ δεν υπήρξαν αλώβητοι στη ρητορική τους, ενώ δεν υπάκουαν τους δικούς τους κανόνες, θα ήταν καλά να δώσουν προσοχή σε αυτό που σχηματίζεται γύρω τους.

Δεν είναι κίνημα.

Δεν είναι δέλεαρ.

Θα είναι μια συνειδητοποίηση ότι όσοι είναι ήδη στο δρόμο της εξόδου, δεν θα βγουν μόνοι τους.

Θα χυθεί αίμα.

Και όσοι έχουν ήδη αντιμετωπίσει τις πιο ακραίες τιμωρίες, θα διαπράξουν τα εγκλήματα για τα οποία έχουν ήδη τιμωρηθεί.

Εκεί που κανονικά θα περιμέναμε ότι οι τιμωρίες πρέπει να ταιριάζουν με το έγκλημα… βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου οι τιμωρίες έχουν προηγηθεί του εγκλήματος. Σύντομα θα ακολουθήσουν αυτοί που θα διαπράξουν τα εγκλήματα για να ανταποκριθούν στο άκρο της τιμωρίας τους, γιατί τους προσφέρεται μονάχα το πιο ζοφερό μέλλον.

Όταν αφεθεί στην τύχη του και χωρίς επιλογή ή μέλλον, ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος θα καταφύγει στα πιο ακραία μέτρα σε μια τελική επίθεση.

Αυτή η ημέρα του απολογισμού πλησιάζει.

Όσοι το δημιούργησαν θα πρέπει να φοβούνται την οργή της.

Μπορώ να θρηνήσω για αυτούς που έχουμε χάσει ήδη τραγικά… Δεν θα λυπάμαι αυτούς που θα θερίσουν αυτό που έσπειραν


Και εν είδει ηχητικού επιλόγου από εμάς: The time has come...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου