ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 26 Ιουλίου 2022

THE VOICE(S)..

  

Είναι ΚΑΙ η "εσωτερική φωνή" που θα σου προσφέρει τη θαλπωρή τής ζεστασιάς της στους πιο παγωμένους τρομακτικούς ανέμους της ύπαρξης, που ποτέ δεν θα σε προδώσει, δεν θα συμβιβαστεί με τη μετριότητα και εθελοτυφλία, δεν θα κάνει "εκπτώσεις" στους πόθους της ψυχής, δεν θα ξεγελάσει τα ένστικτά σου, δεν θα σε θρέψει με ψέματα γιατί δεν αντέχει  το φως της αλήθειας. Γιατί αυτή είναι η Αλήθεια και το Φως που σε λούζει από τη στιγμή του ερχομού σου στην περιπέτεια της Ύλης. Που κάποιοι ήθελαν και τότε και με την ίδια σφοδρότητα -ίσως και περισσότερη- θέλουν και τώρα, από την πρώτη κιόλας ώρα της γέννησης, να διαχωρίσουν την ευαίσθητη διάνοια του σώματος από εκείνη του Πνεύματος.. Πόσο συχνά έχεις νιώσει το κάλεσμά της κι ενίοτε το.. παράπονό της; Μπορείς να την αποκαλέσεις κι έτσι αν σου ταιριάζει:  Εσωτερικός ήλιος!

Πριν περάσουμε στο τραγούδι της ημέρας, μνημονεύω και κάποιες κουβέντες του ανιχνευτή: Ακόμα και οι πιο σοφοί οδηγοί είναι, από ένα σημείο και πέρα, τυφλοί μπροστά στο δικό σου προσωπικό μονοπάτι. Στο πεπρωμένο σου που είναι...εσύ! Εσύ είσαι αυτός που θα κατανοήσει όλες τις πτυχές και τις παρακρούσεις του δικτύου της Μήτρας (MATRIX) της ψευδαίσθησης. Και θα δραπετεύσει..! Εσύ είσαι ο προσωπικός σου ιπτάμενος δίσκος, που θα σώσεις τον εαυτό σου και θα τον απογειώσεις στα πιο μεθυστικά ύψη. Εκεί όπου ο άνθρωπος "δύσκολα αναπνέει"... 

Και θα κλείσω αναδημοσιεύοντας στίχους που προέρχονται από εκείνες τις φορές της σύμπραξής μας στην ίδια ανάρτηση. Μετά από αυτό που θα ακούσεις -με την ταυτόχρονη παράθεση των στίχων του στο βίντεο- κι ελπίζουμε να σε αγγίξει το μήνυμά του, αέναα ισχυρό σαν την ορμή της Φύσης και αστραφτερό σαν το πιο πολύτιμο διαμάντι. Μες στους άνισους ως προς την εξέλιξη του ανθρώπου αιώνες.

Ο Ένοικος...

 

Η Φωνή που δίνει λαλιά στις φωνές μας!
Το παρακάτω είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας, ή ένωσης θα μπορούσε να πει κάποιος, 
των δυνάμεων του  Ένοικου...  και του ανιχνευτή


Είναι η Φωνή που μου χαρίστηκε όταν τον κόσμο πρωτοάδραξα.
Είναι η Φωνή που υψώνεται πολύ πιο πάνω απ'τα συρματοπλέγματα
τα συσσωρευμένα εν μέσω των αιώνων.
Είναι η Φωνή που όταν λυγίζω με πείθει να μη σπάσω.
Είναι η Φωνή που μου περιθάλπει τα ματωμένα σωθικά.
Είναι η Φωνή που μεταφέρει την ίαση.

Είναι η Φωνή που συνεφέρνει το χρόνο από τη λήθη.
Είναι η Φωνή που η αδικία της Ιστορίας δεν γονάτισε.
Είναι η Φωνή που κανένα φίμωτρο δεν εμποδίζει να ακουστεί.
Είναι η Φωνή που όταν μας πλακώνει η φοβέρα και μας πνίγει η σιωπή
εκείνη μας δίνει λαλιά και γίνεται ένα με τη δική μας.

Είναι οι Φωνές που σκουντάνε όσο χρειάζεται τα πράγματα
για να σταματήσει η αρνητική ροή.
Είναι οι Φωνές που αντηχούν σε διαδοχικούς ουρανούς.
Είναι οι Φωνές που τις πύλες ανοίγουν των θαυμάτων.

Είναι οι Φωνές της πιο ζαλιστικής μέθης.
Για ελευθερία!

Αφιερωμένο στα αδέλφια μας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αυτούς που έφυγαν κι αυτούς που συνεχίζουν.

Πρώτη δημοσίευση τον Απρίλιο του 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου