ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2021

TO ANEKΔΟΤΟ ΤΗΣ "ΚΟΨΟΧΡΟΝΙΑΣ" ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΥ ΑΠΡΟΘΥΜΑ* ΜΠΑΙΝΕΙ...

 * κι εδώ που τα λέμε, σε τι θα χρησιμεύσει άλλος ένας χρόνος υπερ-μαλακίας και "Μεγάλης Θλίψης"; Θα εξελιχθούμε διανοητικά και ψυχικά ως είδος;

ΙΔΟΥ: Η "antivirus police" στην Γερμανία, επί τω έργω: "German police start measuring distances between people with folding rulers in public." Δηλαδή: "Η γερμανική αστυνομία αρχίζει να μετρά, έξω στους δρόμους, τις αποστάσεις μεταξύ ανθρώπων με αναδιπλούμενα μέτρα"  Τweet,  απ' όπου και το βίντεο.


Πού είσαι Αριστοφάνη; μεγάλε της Σάτυρας και της διακωμώδησης όλων εκείνων που έπαιρναν την αφεντιά τους πολύ στα σοβαρά ή ήθελαν να την φορέσουν καπέλο στους άλλους...Τι αξεπέραστο όλων αριστούργημα θα έγραφες άραγε για όλα αυτά τα επιεικώς ευτράπελα και  ντροπιαστικά καμώματα για κάθε έλλογο ον (όσα τέτοια όντα έχουν απομείνει δηλαδή μέσα στη Χύτρα της παγκοσμιοποιημένης "Μεγάλης Επανεκκίνησης")... Όσο για την "μεζούρα police", σίγουρα τα μέλη της θα νιώθουν μηρμυγκιάσματα ικανοποίησης με τα νέα τους καθήκοντα, καθώς αναβαθμίστηκαν τόσο ως επαγγελματίες όσο και ως άνθρωποι που διατηρούν την ασφαλή πορεία της κοινωνίας σε προσεγμένες ευθείες γραμμές...
Αναμένουμε μήπως τέτοιες καινοτόμες δράσεις και στους ελληνικούς δρόμους; Ώστε να αποφευχθεί ο χριστουγεννιάτικος συνωστισμός, που ευννοεί τα καλικαντζαράκια-σωματίδια της (Όου!)ΟΜΙΚΡΟΝ"
"Γεωμετρήσαι βούλομαι 
τον αέρα υμίν
διελείν τε κατά γύας" 
Θα χωρομετρήσω τον αέρα
και θα σας τον μοιράσω για χωράφια.



Έτσι όπως πάει το πράγμα με τις χωρομετρήσεις, ας προσέξουν οι γονείς τα παιδιά τους, μήπως μες στην έστω και για λίγο χαρά τους (αυτή που έχουν απολέσει εδώ και δύο χρόνια, μαζί με την παιδική τους ηλικία...) ξεχαστούν κι αρχίσουν και παίζουν δημόσια στο δρόμο, πλησιάζοντας πολύ το ένα το άλλο και χαλώντας τις οριοθετήσεις... Οπότε θα έχουν να κάνουν ίσως με τους άγρυπνους θεματοφύλακες της "ιερής γεωμετρίας" του COVIDALISM...

Παίζω, τρέχω και γελώ τώρα που οι "χαρακάκηδες" δεν είναι εδώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου