ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2020

Σε ποιόν ελπίζεις; Αξίζει να κάθονται επάνω μας;

 Σε ποιόν ελπίζεις;

Πληρώνονται με 5.705 ευρώ τον μήνα και ψηφίζουν να ζεις με 500, 400 ή και καθόλου ευρώ τον μήνα.

Παίρνουν επίδομα οργάνωσης γραφείου και ψηφίζουν νόμους, που οδηγούν στο... κλείσιμο του δικού σου γραφείου ή μαγαζιού.

Παίρνουν οικογενειακό επίδομα και ψηφίζουν νόμους που καταργούν κάθε δικό σου επίδομα.

Παίρνουν έξοδα κίνησης, για να μην τους αγχώνει πόσο ακριβή είναι η βενζίνη και ψηφίζουν νόμους που σε στέλνουν στον εισαγγελέα, αν δεν πληρώσεις διόδια.

Έχουν ελευθέρας σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και δεν κρατάνε ούτε ενός λεπτού σιγή, όταν ελεγκτής σκοτώνει επιβάτη επειδή δεν είχε εισιτήριο.

Έχουν τηλεφωνική ατέλεια για σταθερά και κινητά τηλέφωνα, που τα μοιράζουν σε όποιον θέλουν, ενώ το δικό σου τηλέφωνο είναι κομμένο κι αν χρειαστείς βοήθεια θα βγεις στο

μπαλκόνι να φωνάζεις.

Πληρώνονται έξτρα για κάθε συμμετοχή σε επιτροπή, ενώ εσύ έχεις υπογράψει σύμβαση για 4ωρο και δουλεύεις 8 ώρες.

Παίρνουν 1.000 – 1.200 ευρώ επίδομα ενοικίου, ενώ εσύ χρωστάς 5 νοίκια και σε πακετάρουν για έξωση.

Έχουν δωρεάν αυτοκίνητο, ενώ εσύ αν έχεις ακόμη αυτοκίνητο, τρέχεις να πληρώσεις ΚΤΕΟ, να πληρώσεις ασφάλεια, να πληρώσεις τέλη κυκλοφορίας, να πληρώσεις λάστιχα για να μη σκοτωθείς, να πληρώσεις ποινή στην εφορία, επειδή απλώς μπορείς και έχεις αυτοκίνητο.

Έχουν πληρωμένους από το κράτος, δύο επιστημονικούς συνεργάτες με μισθό 1.600 ευρώ, κάτι που τους μετατρέπει κατευθείαν σε αφεντικά, οπότε μην αναρωτιέσαι αν σκέφτονται σαν εργαζόμενοι.

Έχουν φορολογικές απαλλαγές, ενώ εσύ θα φορολογείσαι από το πρώτο ευρώ.

Εμφανίζονται στη Βουλή όποτε γουστάρουν, αν γουστάρουν κι όταν πηγαίνουν χαζολογάνε, μυρίζουν παλτά,
βλέπουν ποδόσφαιρο στο κυλικείο, τα ξύνουν παίζοντας κομπολόι, ενώ εσύ είσαι όρθια 12 ώρες στην ταινία διαλογής σταφυλιών και απαγορεύεται να μιλήσεις στη διπλανή σου, ή να μασάς τσίχλα, γιατί θα απολυθείς.

Ειλικρινά, σκέφτεσαι ότι κάποτε μπορεί να ενδιαφερθούν για σένα;
Είναι η Εξουσία και είσαι το θύμα της.
Τους παρέχονται τα πάντα, με αντάλλαγμα να παραδώσουν στο κόμμα, την ελευθερία σκέψης τους, το κάνουν,
κι εσύ πιστεύεις ότι θα ενδιαφερθούν ειλικρινά, για τη δική σου ελευθερία και αξιοπρέπεια;

Το δικό τους «όχι» στο κόμμα θα το πληρώσουν με διαγραφή κι εσύ πιστεύεις, ότι όσοι δεν τολμούν να πουν αυτό το «όχι», για να μη χάσουν το βόλεμά τους, θα υποστηρίξουν το δικό σου «όχι», στον βιασμό από το κράτος, την εφορία, την τράπεζα και το αφεντικό;

Όσοι πληρώνονται για να υπηρετούν αυτή την Εξουσία είναι καθισμένοι στην πολυθρόνα τους και σ’ έχουν γραμμένο.
Τα πόδια αυτής της πολυθρόνας είμαστε εμείς.

Σκέψου λίγο, αξίζει να μένουμε στη θέση μας;
Αξίζει να κάθονται επάνω μας;
Αξίζει να ελπίζεις σε εκείνον που σε θέλει ακίνητο και φοβισμένο;
Γιατί, αυτή ακριβώς είναι η σταθερότητα που σου υπόσχονται.
Τίποτε άλλο.

Να μένεις ακίνητο πόδι στην πολυθρόνα τους.
 

Καρτέσιος


μέσω σίβυλλας

 Και κάτι από εμάς: Η δική μας γενναιόψυχη στάση

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου