ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2020

Ζώντας ίσως στην πιο ανόητη (κι άλλα "κοσμητικά επίθετα") εποχή της σύγχρονης ανθρωπότητας;


  Ναι, είναι αλήθεια! Ζούμε ίσως στην πιο γλοιώδη, ξεφτιλισμένη, ηλίθια, πνευματικά ανύπαρκτη, αντιαισθητική (άλλωστε: It' s a muzzle world, baby! - Είναι ένας φιμωμένος κόσμος, μωρό μου!), ποδηγετήσιμη και λοβοτομημένη εποχή της σύγχρονης Ιστορίας των ανθρωπόζωων...ουπς! εννοούσαμε της ανθρωπότητας. Για να μην προσβάλλουμε και τα ζώα, που αυτά τουλάχιστον παίρνουν πολύ στα σοβαρά τα ένστικτά τους ( Ποιος "κατώτερος" κόσμος των ζώων;) ...

Έχουμε αρχίσει να νιώθουμε αμηχανία έως και αποτροπιασμό που είμαστε κι εμείς αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε  με τις "φυλές" των ά-νοων, παντελώς ηλιθίων ή χρήσιμων ηλιθίων, δίποδων σκυλιών του Παβλόφ με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά...Αν και, όσο μπορούμε, καλό θα είναι για την καλή υγεία του νευρικού συστήματος πρωτίστως, να μη συγχρωτιζόμαστε με τους πιο "σκληροπυρηνικά" κι αποδεδειγμένως αμετανόητα ηλίθιους εξ αυτών..!

Οι παρακάτω, ενδεικτικά, μόνο αναφορές (κείμενο και φωτογραφίες) αποτελούν του λόγου το αξιοθρήνητα αληθές:

1. Η μετα - covid19 κουλτούρα στα σχολεία: βαλς όπου τα ζευγάρια χορεύουν πλάτη με πλάτη αντί πρόσωπο με πρόσωπο…ΒΙΝΤΕΟ

Στην Τσεχία εξτρεμιστές του covid19 εκπαιδευτικοί καθηγητές αποδεικνύουν την απόλυτη τρέλα τους, αναγκάζοντας τους μαθητές να φορούν μάσκες και να χορεύουν ένα βαλς στο σχολείο, όπου τα ζευγάρια ήταν υποχρεωμένα να μην είναι αντικρυστά πρόσωπο με πρόσωπο αλλά να χορεύουν πλάτη με πλάτη….Και ως μετανεωτερικό βέλο οι ντάμες φέρουν υγειονομική μάσκα όπως και οι καβαλιέροι….
Τώρα φανταστείτε το επίπεδο εκπαίδευσης αυτών των μαθητών που εμπεδώνει αυτή την κουλτούρα Covid19…..Το βαλς του αποχαιρετισμού” του Μίλαν Κούντερα αντεστραμμένο...
”γιατί αυτό το παράλογο αγκάλιασμα είναι η μόνη του καλή πράξη, η μόνη του απολύτρωση”…..

dimpenews (με χαρακτηριστικό βίντεο)



2. Η πιο ανόητη εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας...



Βαγγελης Θεοδωρουλακης
Διαφωνεί κανείς?


Και κάτι από εμάς, ως...bonus:


"It's the only way to remane sane at school..."

(Είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να παραμείνω λογικός στο σχολείο και τη νέα "φιλοσοφία" της "εκπαίδευσης")

Staring at the New Era of Evolution from above...
(Παρατηρώντας τη Νέα Εποχή της Ανθρώπινης Εξέλιξης από..ψηλά...)

Aλλά και:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου