ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 25 Αυγούστου 2020

Η τελευταία συζήτηση που είχα με τον ανιχνευτή - Συνέχεια..


Κοίταξα τον ανιχνευτή που χαμογελούσε μόνος του κοιτώντας το άδειο σφηνάκι, χωρίς να μιλάει και προσπαθούσε να σχηματίσει δαχτυλίδια καπνού που έμοιαζε να φιλοδοξεί πως θα φτάσουν ως το ταβάνι. Σημάδι αμηχανίας ή βουτιάς μέσα σε μία προσωπική θάλασσα από σκέψεις, μικρές και μεγάλες σαν σκυλόψαρα. Σημάδεψα και πέταξα το καμάκι, λοιπόν.

" Και κάτι άλλο. Συμφωνώ για το break, όσο διαρκέσει όμως ανάλογα και με τα κέφια του καθενός. Εννοώ ότι άμα μου έρθει η φλασιά, ανάλογα και με όσα συμβαίνουν που μόνο βαρετά δεν είναι, θα κάνω πάλι ένα ντου. Κι αν μας στείλει κάτι ο οποιοσδήποτε φίλος ή αναγνώστης, δεν νομίζω ότι διαφωνείς να το ανεβάσουμε".
Με κοίταξε με φτιαχτό παράπονο, τέκνο μίας στην ουσία περιπαιχτικής διάθεσης. Πάντως βγήκε από τη θάλασσα και ήμουν περίεργος να δω τι σημάδια του είχαν αφήσει οι δαγκωματιές των..σκυλόψαρων.
"Φυσικά! Freedom is our air! Το ξέρεις πως αν ο καθένας δεν είναι ελεύθερος να εκφραστεί όπως θέλει, και αν χρειαστεί να αθετήσει προφορικά ακόμη και γραπτά συμβόλαια συμφωνίας, τότε το νόημα γίνεται άκαμπτο ..-πώς το' πε; κάτι "σαν τετραετία κυβερνητικού έργου από τη μια και αντιπολιτευτική φαρσοκωμωδία από την άλλη, στη χώρα των θαυμάτων"..κάτι τέτοιο αν θυμάμαι καλά..-
Και μετά πάλι βουτιά στη θάλασσα που φαίνεται ότι είχε γεμίσει σκυλόψαρα, μπορεί και φάλαινες-δολοφόνους. Φοβήθηκα ότι θα τον κατασπάραζαν στο τέλος με αυτό το ύφος που είχε αποκτήσει, λες και ζητούσε κάτι σαν σανίδα σωτηρίας, σαν αφορμή για να προσπαθήσει να βγει και πάλι στη στεριά της συζήτησης. Αποφάσισα να του την προσφέρω:
"Ξέρω πως ξέρεις καλά τι θέλω να σου πω τώρα: Είναι αλήθεια πως πάντα μέσα στη ροή της ανθρώπινης ιστορίας, σε χρονικές στιγμές-κλειδιά για την ίδια την πορεία του είδους, υπήρχαν κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι ή μικρές ομάδες γενναίων κι οραματιστών ανθρώπων. Στο μεταίχμιο μεταξύ της στασιμότητας και της εξελικτικής ατραπού. Αυτοί που κινήθηκαν ενάντια στο ρεύμα των εποχών με τα σκουπίδια που μετέφερε ορμητικά, αυτοί που κινήθηκαν προς τη σφαίρα του αδιανόητου για υπνωτισμένα πλήθη και σίγουρες για τον εαυτό τους εξουσίες. Βρισκόμενοι λοιπόν στην πύλη μιας εξελικτικής φάσης κατάφεραν να βάλουν το λιθάρι τους στο οικοδόμημα της ανθρώπινης εξέλιξης και να επηρεάσουν τον πολιτισμό στο σύνολό τους. Στη σημερινή εποχή ίσως κάποιους από αυτούς να τους αποκαλούσαν και συνωμοσιολόγους ή αιρετικούς ή και ταραχοποιούς. Τι λες;"
Το πρόσωπό του μου φάνηκε σαν να φωτίστηκε από την πυγολαμπίδα μιας ιδέας:
"Α χα! Συνωμοσιολογία, ε; Η τρίτη πιο αγαπημένη λέξη των επικυρίαρχων, ένας όρος που δεν έχει μάλλον εισαχθεί στο λεκτικό οπλοστάσιο των αιώνιων φοιτητών της αριστερής κατήχησης. Και τώρα μου θυμίζεις τον Τομ Ρόμπινς, που έλεγε ότι η δεύτερη πιο αγαπημένη λέξη της οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής ηγεσίας είναι η 'σταθερότητα', μετά την εξουσία ασφαλώς, γιατί αυτοί την εννοούν ως ακαμψία. Θα σου πω κάτι περί ακαμψίας, ίσως το θεωρήσεις και συνωμοσιολογικό συνμαλάκα μου -βρε τον άτιμο, ήξερε πόσο μου την έδινε αυτός ο τελευταίος χαρακτηρισμός, οπότε  συνέχιζε να με αποκαλεί έτσι μάλλον επίτηδες!-, άκου λοιπόν:
αν οι ειδικοί της αμφιβόλου ηθικής επιστήμης, για να μην το θέσω και πιο άκομψα,  έβγαιναν μια μέρα με θριαμβευτικό ύφος στα κανάλια και δήλωναν ότι σοβαρές μελέτες για την αντιμετώπιση ιών και επικίνδυνων λοιμώξεων βρίσκεται στο γονίδιο των ακρίδων..! Και η καλύτερη λύση είναι να καταναλώνονται από τον άνθρωπο ωμές..! Τι λες να γινόταν;"
Τον κοίταξα έκπληκτος: "τι θα γινόταν δηλαδή;" Το πρόσωπό του απέκτησε ένα σαρδόνιο ξαφνικά χαμόγελο, σαν του πιτσιρικά που με τα καμώματά του τη βρίσκει να προκαλεί τους φιλήσυχους νοικοκύρηδες:
"Πάρα πολλοί θα κυκλοφορούσαν ακόμη και στο δρόμο με κεσεδάκια γεμάτα από ψόφιους φορείς του θαυματουργού γονιδίου και θα κατέβαζαν μπουκίτσες, με τη σιγουριά στα πρόσωπα κι ευγνωμοσύνη των ευεργετημένων και πράττοντων το ορθό για την υγεία τους. Εντάξει, υπερβολές; μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Άσε που η εντομοφαγία έχει όντως προταθεί ως λύση στο επισιτιστικό πρόβλημα!"
Συνέχισε απτόητος, σαν μηχανόβιος που ξεχύνεται να βιάσει την άσφαλτο της κανονικότητας:
"Αφύπνιση, και ειδικά μαζική εσύ ακριβοθώρητη κυρά μου, πού είσαι; Come out wherever you are! Να πεις ότι όποιος θέλει να ψάξει δεν μπορεί να βρει όχι ένα ή δύο αλλά πληθώρα σοβαρών στοιχείων, προσεγγίσεων και αναλύσεων; Που αξίζουν τη δέουσα προσοχή και μελέτη και πετούν το γάντι στην παραδοξολογία, την ασυναρτησία και στα χάσματα λογικής, όσον αφορά ζητήματα που απασχολούν ολόκληρη την ανθρωπότητα και διαμορφώνουν την ίδια την εξέλιξη που έλεγες του ανθρώπινου είδους, την κατάληξη των μελλοντικών γενεών."
Πήρε μια ανάσα, με κοίταξε που τον κοίταζα αμίλητος, σαν να του πρόφερα το σύνθημα που περίμενε και συνέχισε να μαρσάρει:
"Εντάξει, θα φορέσω τη μάσκα μου, ακόμη και αν κόβω βόλτες μέσα στο δάσος, όπου ίσως πέσω πάνω στην υγιέστατη κοκκινοσκουφίτσα και τον ασυμπτωματικό λύκο. Να την φοράω ακόμα και μέσα στο σπίτι, όπως επιβάλλεται σε κομητεία της Φλόριντα των ΗΠΑ, αλλά θέλω και μια επίσημη διαβεβαίωση, μία υπογραφή ιατρική σε ένα χαρτί με κύρος επιστημονικό. Ότι η πολύωρη καθημερινή χρήση της δεν θα μου προκαλέσει ανυπόφορο κνησμό έως δερματική πάθηση, ότι δεν θα μειώνεται σε κάθε εισπνοή μου το απαραίτητο οξυγόνο για να είμαι υγιής και θα αυξάνεται το διοξείδιο του άνθρακα, παγιδευμένο μέσα στο εμπόδιο που καλύπτει τις αναπνευστικές οδούς μου και ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταλήξω στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού αν και ήμουν υγιέστατος ως τότε.Τι έχει να πει ένας πνευμονολόγος επί τούτου, κάποιος  επιστήμονας που έδωσε και τον όρκο του Ιπποκράτη;"
Η μπάλα ήταν πια στο τερέν μου.
" Δεν ξέρω. Ναι, ζούμε σε κομβικούς καιρούς για το μέλλον όλων μας. Μια ομίχλη μοιάζει να έχει καλύψει τόσο τη βιόσφαιρα όσο και νοόσφαιρα της γης. Μια..πώς να το πω..κάτι σαν οντότητα κολοσσιαία που τρέφεται με το φόβο του θανάτου που μολύνει τις καρδιές των ανθρώπων. Η οποία και απαιτεί αμφίβολης ποιότητας και, βάσει των ως τώρα δεδομένων που διαθέτουμε, ύποπτων προθέσεων μαζικά προγράμματα εμβολιασμών και ψηφιακά αποτυπώματα υποχρεωτικής υγείας, όπως τουλάχιστον την εννοούν οι πατερούληδές της.  Θυμάσαι το πείραμα με το διαβόητο εμβόλιο της γρίπης του H1N1 που είχαν σπεύσει να προμηθευτούν οι κυβερνήσεις αλλά δεν τους βγήκε τελικά; Πολλοί από εκείνους που το έκαναν είχα διαβάσει ότι έπαθαν ναρκοληψία και άλλες ζημιές στην υγεία τους. Έχουμε άλλωστε τα πολλά 'αμαρτωλά παραδείγματα' της εμβολιαστικής εισβολής και πολιτικής του ΠΟΫ και Γκέητς σε Αφρική και Ασία. -Στο σημείο αυτό παραπέμπω τον αναγνώστη μας κι εδώ: Bill Gates Caught "Off Guard" When Asked From CBS Reporter If Vaccine is Safe. What Do You Say? -  Ώστε, όπως ίσως έχει σχεδιαστεί στην ατζέντα, μόνο αν συμμορφωθείς, ο κάθε άνθρωπος, να έχεις τελικά πρόσβαση ακόμη και σε στοιχειώδη αγαθά και υπηρεσίες για μια ζωή φηφιοποιημένη και εξαρτημένη από 'έξυπνες εφαρμογές' σε κάθε της σιγά σιγά πτυχή. Έχουμε και την Κίνα με το 'know how' για να παρθούν καινοτόμες ιδέες".

Το τσιγάρο ήταν τα πυρομαχικά, το στόμα του ανιχνευτή το όπλο και τα δαχτυλίδια καπνού οι σφαίρες που έμοιαζαν πια να τρυπούν το ταβάνι.
Πήρε το λόγο:
"Ο θάνατος έχει πολλούς τρόπους να καταβάλει τους ανθρώπους και μπορεί να τους τελειώσει ακόμη και όταν αυτοί βρίσκονται εν ζωή. Τα πρόσωπα των παγκόσμιων κουμανταδόρων μοιάζουν σαν να έχουν συντονιστεί σε..-πάλι δεν θυμάμαι καλά πώς το είπε, κάτι σαν 'άρρωστη λάμψη'- .. και μοιάζουν πιο πεθαμένα και από την παγκόσμια οικονομία και συνάμα πιο ύπουλα ακόμη και από τον 'happytalism' που πετάει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον 'capitalism'  Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό σήμερα, αλλά θυμάμαι και πάλι ρε φίλε κάποια λόγια του Τομ Ρόμπινς, εντάξει έχω κόλλημα με αυτόν: 'όταν γεννιόμαστε, αναδυόμαστε από μια ονειρική σούπα και όταν πεθαίνουμε βυθιζόμαστε μέσα σε αυτή τη σούπα. Ανάμεσα στις δυο σούπες υπάρχει μια στεριά για να τη διασχίσεις' -τα θυμάμαι καλά γιατί του ζήτησα να τα ξαναπεί ώστε να τα σημειώσω σε ένα μπλοκάκι που πάντα μου αρέσει να κουβαλώ για να καταγράφω ατάκες και φευγάτες ιδέες που θέλω να τις αιχμαλωτίζω. -. Εγώ , το λοιπόν, πριν δώσω μια και βουτήξω πίσω στη σούπα που με ξέβρασε στο έδαφος, θέλω να τη διασχίσω αυτή τη στεριά με κριτήρια που μου μιλάνε στην καρδιά και με πιο αξιόπιστο οδηγό τη διαίσθησή μου και μάλιστα την πιο εκστατική. Και δεν νομίζω ούτε και με απασχολεί μήπως κι ανήκω κι εγώ σε αυτή τη μειονότητα της ελίτ, που συνειδητά ή και όχι, το σκέφτηκες αυτό το ενδεχόμενο; βοηθάει τη σερνάμενη ανθρωπότητα να σηκωθεί στα πόδια της και να κάνει εξελικτικά βήματα. Ούτε θα έχω ποτέ τέτοιες φιλοδοξίες. Μα οφείλω να παραδεχτώ ότι σέβομαι και υπολογίζω περισσότερο τα άτομα από την ίδια την ευκόλως χειραγωγήσιμη και διαχρονικά ποδηγετούμενη ανθρωπότητα στο σύνολό της. Συγγνώμη που γελάω εδώ, αλλά σκέφτηκα ότι κάτι γραφικά μαρξιστοειδή θα έπαιρναν τον όρο 'ελίτ', ασχέτως πώς τον εννοούσες πριν και θα έσπευδαν σαν ζηλωτές χριστιανοί ιεροεξεταστές για να τον ρίξουν στην πυρά, με ιδεολογικού μένους κατηγορητήριο -ομολογώ ότι γέλασα κι εγώ, ήταν πετυχημένο-. Προτιμώ να είμαι κάτι σαν τουρίστας, ξέρεις τι σου λέω, που κινείται στα σκονισμένα και περίεργα σοκάκια και στις ποιος ξέρει πού οδηγούν-λεωφόρους, με καύσιμο την Περιέργεια. Ένας αλήτης να είμαι, που περιφρονεί από τα τρίσβαθα της ψυχής του τους δημοφιλείς προορισμούς  και τις ανάλογες θεματικές συζητήσεων, είτε αυτές έχουν να κάνουν με ψυχαναγκασμό για ασφάλεια είτε με με τα φαβορί του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με γεμάτες ή προς το παρόν άδειες κερκίδες μέχρι να εμβολιαστεί όλη η κανονικότητα παιχτών και οπαδών."

Μετά από κάτι λίγες ημέρες πήρε την "τουριστική του υπόσταση" και την κοπάνησε από την ακόμα ανεμβολίαστη νέα κανονικότητα. Την κοπάνησα κι εγώ αλλά να' μαι πάλι πίσω. Κι αυτός ακόμα να φανεί. Ποιος ξέρει με αυτόν και στα μέρη που τραβιέται και τα οποία οι φήμες λένε ότι σουλατσάρουν νύμφες και ξωτικά και τραγοπόδαροι θεοί με βακχικές ακολουθίες..Ίσως από τις πιο φίνες παρέες για άτομα σαν κι ελόγου του.

Ξέρω..συν-μαλάκα μου πως δεν κουβαλάς laptop κι απεχθάνεσαι τα tablet, λέγοντας κάτι ....δικά σου, ότι μοιάζουν με μεγάλες ταμπλέτες κουνουπιών για να αυνανίζουν τoν εγκέφαλο των ανθρώπων από τα μικράτα τους. Και πώς δεν έχεις κινητό αφής με διαδικτυακή σύνδεση, τέτοιο οπισθοδρομικό φρικιό που είσαι. Αλλά εγώ θα σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι. Ξέρω πως σε φτιάχνει κι ας μας λες ότι παραείναι ρομαντικό σαν να βγήκε από μεσαιωνικό μύθο που προσγειώθηκε στην Αμερική των '60ς.


Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου