ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

Αφιερωμένο στους "shiny happy people" που μεριμνούν για το καλό όλων μας...


Λόγια διαχρονικής σοφίας, αφιερωμένα...
Ως συνέχεια της ανάρτησης με τίτλο Η «Παγκόσμια Νέα Τάξη» ΔΕΝ είναι πλέον μια θεωρία συνωμοσίας (ρωτήστε και τον ΟΗΕ..!). Έρχεται ο..."Happytalism" στη θέση του Capitalism..!
Αφιερωμένα και απόλυτα, θαρρούμε, ταιριαστά στους οραματιστές της "Νέας Εποχής" - "παρακαταθήκης του COVID 19" (τους).

Στους "shiny happy people" του ΟΗΕ και στους υψηλούς σπόνσορές τους! Που μετά το πάγωμα ή μπλοκάρισμα της παγκόσμιας οικονομίας, την επιδημία πείνας, έξαρσης πραγματικών ασθενειών, μαζικών αυτοκτονιών και ανεργίας που θα φέρουν (ή ήδη έχουν φέρει) τα αντικοινωνικά "μέτρα" των lockdowns, με την "πανδημία" να μετατρέπει τους υπερπλούσιους σε ακόμα πιο πλούσιους και κοινωνικοπολιτικά παντοδύναμους (με τις κυβερνήσεις και την "κατά παραγγελία επιστήμη" εντολοδόχους τους), τώρα οραματίζονται τον "happytalism"! Σε κοινωνίες..."ευτυχισμένων", τσιπαρισμένων, μαθημένων στην ολοκληρωτική ποδηγέτηση και σε κάθε τους σάλεμα ελέγξιμων, άβουλων ζόμπι! Ένα νέο, "επανεκκινημένο" μοντέλο "πολιτισμού", και κοινωνικής οργάνωσης. Τι όραμα αλήθεια! Εντάσσεται στην "Μεγάλη Επανεκκίνηση" που ευαγγελίζεται το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, δηλαδή ένα άλλο θεσμοποιημένο τσιράκι των γκλομπαλιστών της υπερελίτ;

Η δική μας άποψη ταυτίζεται με εκείνη του Μαρκ Τουέην, λοιπόν:
"Ο Όμηρος στη δεύτερη ωδή της Ιλιάδας δηλώνει με άμετρο ενθουσιασμό: χάρισέ μου αυνανισμό ή δώσε μου το θάνατο.....Ο
αθάνατος Φραγκλίνος έλεγε: ο αυνανισμός είναι η καλύτερη στρατηγική μέθοδος...Απευθυνόμενος ο Μιχαήλ Άγγελος στον πάπα Ιούλιο Β΄είπε: η αυταπάρνηση είναι υπέροχη, η αυτοεκπαίδευση είναι ευεργετική, η αυτοκυριαρχία αντρίκια, αλλά για την υψηλής φρόνησης και περήφανη ψυχή όλα ετούτα είναι ασήμαντα σε σύγκριση με τον...αυνανισμό !"  ΜΑΡΚ ΤΟΥΕΗΝ, Μερικές παρατηρήσεις πάνω στην Επιστήμη του Aυνανισμού (1879)

Το ερώτημα που τίθεται βέβαια, καθόλου κολακευτικό για τους ανθρώπινους πληθυσμούς που αφέθηκαν να μετατραπούν σε κοπάδια ανθρωπόζωων, είναι το πόσο εύκολα ή ανεμπόδιστα αυτοί οι "υψηλόφρονες" αυνανιστές με τις διεστραμμένες, νοσηρές φαντασιώσεις δύνανται να...πηδάνε τις ζωές των ανθρώπων ; Φιλοδοξώντας η παθιασμένη, αντι-ανθρώπινη φαντασίωση να πλάσει στα μέτρα της την αποκαλούμενη πραγματικότητα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου