ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

UTOPIA : Πόσο επίκαιρος διάλογος, πόσο βαθιά μέσα στο "πνεύμα των καιρών" μας...



 Ποιοι είναι αυτοί, που φαίνεται ότι δεν μπορεί να τους αγγίξει κανένας νόμος και γιατί φτιάχνουν θανάσιμους ιούς με στόχο τη μαζική διασπορά στους ανθρώπινους πληθυσμούς; Τι είδους βαθιά δολοπλόκες και εντυπωσιακά αδίστακτες μεθόδους χρησιμοποιούν για να πετύχουν τους μισάνθρωπους στόχους τους;
Με ποια φιλοσοφία δικαιολογούν τις τρομερές πράξεις τους; Προς τους φυσιολογικούς ανθρώπους ή στους "αμύητους" στις μυστικοπαθείς σέχτες τους, με εκτελεστικά τους όργανα τον ορισμό των ψυχοπαθών...

Μετά από δυο εκπληκτικούς και σίγουρα σοκαριστικούς κύκλους (ο διάλογος της παραπάνω σκηνής είναι αντιπροσωπευτικός ως προς αυτή την ιδιότητα) , που άφηναν "ανοιχτούς λογαριασμούς" και για επόμενο κύκλο, η βρετανική και πολύ τολμηρά αποκαλυπτική σειρά "UTOPIA" (2013-14) διακόπηκε χωρίς ουσιαστικά εξηγήσεις. Προκαλώντας την απορία και διαμαρτυρία πάρα πολλών τηλεθεατών...
Αναζητήστε την!

(Μια ιδιαίτερα εύστοχη κριτική: Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να δεις το Utopia…)

Utopia | Series 1 in 3 Minutes

Μετάφραση των τρομαχτικά εξωπραγματικών λεγόμενων, στο βίντεο , του  διεκπεραιωτή των εντολών "από ψηλά", μέσω χτυπήματος με βιολογικό όπλο. Λόγια που μόνο τυχαία δεν είναι, μα εκπορεύονται από μία ολόκληρη ελιτίστικη δεξαμενή βαθιά νοσηρής σκέψης ή φιλοσοφίας (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως σκοτεινά απόκρυφη) :

" Τίποτα δεν χρησιμοποιεί τον άνθρακα σαν τον άνθρωπο του πρώτου κόσμου. Ωστόσο δημιουργήσατε έναν. Γιατί; Γιατί να το κάνεις αυτό; Θα παράγει 515 τόνους άνθρακα στην διάρκεια της ζωής του. Αυτό σημαίνει 40 φορτηγά. Έχοντας τον είναι ισοδύναμο με περίπου 6.500 πτήσεις στο Παρίσι. Θα μπορούσατε να πετάξετε 90 φορές τον χρόνο, εκεί και πίσω, σχεδόν κάθε εβδομάδα της ζωής σας, και δεν θα είχε ακόμα τον ίδιο αντίκτυπο στον πλανήτη με την γέννησή του. Για να μην αναφέρουμε τα φυτοφάρμακα, τα απορρυπαντικά, την τεράστια ποσότητα πλαστικών, τα πυρηνικά καύσιμα που χρησιμοποιούσαν για να τον κρατήσουν ζεστό. Η γέννησή του ήταν μια εγωιστική πράξη. Ήταν ωμή. Τον έχετε καταδικάσει σε όλα αυτά τα δεινά. Στην πραγματικότητα, αν πραγματικά νοιαζόσασταν αυτό που θα κάνατε είναι να κόψετε τον λαιμό του τώρα. Ή θα μπορούσα να το κάνω εγώ για σένα. Θα μπορούσα να βγάλω το μαχαίρι μου, να κάνω μια τομή στο λαιμό του και να φύγω μακριά. Θα μπορούσα να το κάνω τώρα. Αλλά κοιτάξτε με … Νομίζω ότι πρόκειται να φύγω. Ελπίζω να ξεπεράσει (το παιδί) αυτή την γρίπη. Αλλά ίσως δεν πρέπει..."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου