ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019

H κτηνωδία της "νομιμότητας" στη Χιλή δεν έχει τέλος - ο κόσμος όμως συνεχίζει να αναπνέει μέσα από τον ξεσηκωμό...

"Το κράτος δε μπορεί να έχει καμία ηθική, το μόνο που μπορεί να έχει είναι μπάτσους" - Αλμπέρ Καμύ
 " Οι πολιτικοί και οι πάνες πρέπει να αλλάζονται συχνά για τον ίδιο λόγο" - Μαρκ Τουέην
" Η εξουσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι σαν την πρέζα. Σου κλέβει και σου ρουφάει τη ζωή πουλώντας σου ψευδαισθήσεις"  Από σύνθημα σε τοίχο

Η Χιλιανή τραγουδίστρια  Mon Laferte εκφράζει με τον δικό της ευρηματικό τρόπο τη διαμαρτυρία της για τη βαρβαρότητα των "Αρχών" στη Χιλή, της τεράστιας κοινωνικής εξέγερσης διαρκείας ενάντια στη φονική λιτότητα και την ασυδοσία των εγχώριων και πολυεθνικών αφεντικών, κατά τη διάρκεια της απονομής στο Λας Βέγκας των βραβείων Grammy για τη Λατινική Αμερική...




 Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 18 Οκτωβρίου δεν λέει να σβήσει στη Χιλή. Μέχρι σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι που έχουν συλληφθεί, 222 άνθρωποι που έχασαν τα μάτια τους λόγω καταστολής, σχεδόν τριάντα θανάτοι, περισσότεροι από 2.400 τραυματίες, εκατοντάδες βασανισθέντες και φυλακισμένοι και δεκάδες άτομα που έχουν βιαστεί από μπάτσους και στρατιωτικούς.

Στην γενική απεργία στις 30 Οκτωβρίου ο στρατός δεν υπήρχε στους δρόμους της Χιλής, αφού ο Πινέρα απέσυρε την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Παρ’ όλα αυτά, την Τρίτη 12 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της μαζικής απεργίας που εξαπλώθηκε σε όλη τη Χιλή, η κυβέρνηση ζήτησε εκ νέου βοήθεια από τις ένοπλες δυνάμεις.

Η βοήθεια, όμως, δεν ήρθε καθώς ο στρατός, μετά την παγκόσμια κατακραυγή, τους ελέγχους από τον ΟΗΕ για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και μηνύσεων του Εθνικού Ινστιτούτου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην αστυνομία και τον στρατό για 88 υποθέσεις βίας και βασανιστηρίων, καθώς και βιασμών, ζήτησε εγγυήσεις ατιμωρησίας που δεν δόθηκαν απ’ την κυβέρνηση.

Με τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ουσιαστικά η τρομοκρατία του κράτους καλά κρατεί και η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ποτέ δεν άρθηκε.

Ο στρατός όταν πραγματικά χρειαστεί θα βγει στους δρόμους, μέχρι τότε υπάρχει η αστυνομία. Επίσης, η ατιμωρησία είναι δεδομένη και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι πάντα διαθέσιμοι. Το κράτος και η καταστολή του έχει συνέχεια και δεν τιμωρείται από κανένα φορέα του.

E


To κείμενο προέρχεται από το anarchypress (" Περισσότερο από ένα μήνα ο κόσμος της Χιλής αναπνέει μέσα απ’ την εξέγερση") Οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι από το άρθρο του dailymail  More than 200 Chilean protesters are BLINDED in a month after being shot with pellets by police during rallies - as singer Mon Laferte stages topless protest at music awards in Las Vegas against the brutality


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου