ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

" Spanish riot cops are violent criminals..."


"...μπάτσος, και ειδικά μέλος της "riot police"  όπως αποκαλούνται αυτές οι "εκλεκτές" μονάδες, δεν γίνεσαι έτσι απλά!...Όχι! Πρέπει να έχεις αυτό το παρασιτικό σαράκι να σου ροκανίζει εκείνες τις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τους υγιείς ψυχικά και άρα και διανοητικά ανθρώπους, αυτό το γεμάτο νοσηρά απωθημένα και βαριά αντικοινωνικά σύνδρομα εσωτερικό "πάθος", βαθιά εδραιωμένο μέσα στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή σου, σε όλους τους πόρους σου. Αν και είναι υπό συζήτηση το αν διαθέτεις καν κι αυτό που ακόμη προσπαθούν οι φανατικά ορθολογιστές και ολοκληρωτικά συστημικοί (...ψυχή τε και σώματι) επιστήμονες να κατανοήσουν και να κλειδώσουν μέσα σε περιοριστικά λεκτικά σχήματα ως... ψυχή" - απόσπασμα από το ...δεν γίνεσαι έτσι απλά... που έχει σχέση με τα κατακλυσμιαία γεγονότα των προηγούμενων μηνών στη Γαλλία.
Σχετικά με την άσκηση του βαρβαρικού "επαγγέλματος" και σε κάποιες άλλες χώρες, το οποίο υπηρετεί με ζήλο, πιστά κι αμετάκλητα
τους εκμεταλλευτές, λωποδύτες και σεσημασμένους απατεώνες της ελίτ και τους στυγνούς χειραγωγούς των λαών και σε καμία περίπτωση τους λαούς (αφιερωμένο και το ποίημα στο τέλος της ανάρτησης) παραθέτουμε και αυτές τις αναρτήσεις: "Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας" - " Snapchat Filters For Your Police Brutality Videos"It's a cop's world!



Από την περιγραφή του βίντεο:

" We often hear that cops are here to protect us, that they are just working people like the rest of us and when people complain, condemn, defy or react against police injustice and brutality, then they say that, no matter what, the policemen are the ones keeping the peace, the ones that we turn to when something bad happens to us. But the question is would you ask for help from the thug that just broke your jaw for no reason? And if -according to the cliche narrative- “not all cops are bad”, then why do the “good cops” tolerate and cover up the crimes of their colleagues? And how come their beatings, the infliction of injuries with their plastic bullets, their batons and their feasts, the asphyxiation caused by their teargas, and the firing of their pistols is considered lawful if you are a riot policeman and you are getting paid to act as a criminal against other people, like so many cops in the video above?

Why was Barcelona on "fire" in the first place?

 Tensions between Catalonia and the Spanish central government have been rising since Monday 14 October 2019, when Spain’s Supreme Court sentenced nine politicians and activists to up to 13 years in jail, over their alleged role in a failed 2017 independence bid for Catalonia.

The sentences set off massive protests across the region (centred mainly in Barcelona, but also occurring throughout the region and in other parts of the country), disruptions of transportation, a general strike on Friday and daily confrontations with the police (with hundreds injured and dozens arrested).

Pro-independence people went ahead with a 2017 referendum on independence, which was treated as illegal by the spanish courts, followed by a declaration that the region was breaking away from Spain. Madrid responded by seizing control of the Catalan administration and putting the ones it deemed responsible for the conduct of the referendum on trial.

Catalonia: Trapped between nationalisms (extract from autonomies.org)

 While both the spanish and the catalan regional governments, and their respective parliaments, are divided and paralysed over what to do next, anarchists find themselves again in the uncomfortable position of siding with neither, while opposing and fighting against state violence, and defending more radical forms of autonomy, beyond “national sovereignty”.

And yet they have engaged in the protests, for what is at stake in this judicial decision is not only a “crime” by nationalist politicians (where “sedition” is so defined in the judgement that any opposition to the law may be deemed seditious), but that whenever struggle against repression emerges, the possibility of pushing against the supposed limits of any uprising is ever present.

 While sympathies understandably lie with the street protests, one should nevertheless avoid any illusions about a future catalan government lead by the likes of Quim Torra (current president of the regional government), or in the past, by Artur Mas and Charles Puigdemont who both defended and defend aggressive neo-liberal politics and were quick to use the police against all public demonstrations of dissidence. On this occasion, in an effort to separate the “good, peaceful” protesters from the “bad, violent” protesters, local state authorities contended that foreign anarchist elements had infiltrated the protests against the legal judgement and independence demonstrations, to cause chaos. (Público 18/10/2019)."




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου