ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

...δεν γίνεσαι έτσι απλά...




...μια Γαλλία που συγκλονίστηκε από την ματωμένη (και αποσιωπημένη από τα κατεστημένα ΜΜΕ όσον αφορά το πραγματικό της εύρος και δυναμική) εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, εδώ και μήνες, με τον Μακρόν να αναδεικνύεται στον πλέον αιματοβαμμένο πρόεδρο της σύγχρονης Ευρώπης. Σε μια Γαλλία όπου οι κοινωνικές ανισότητες και διαφορές μοιάζουν πια αβυσσαλέες, όπως ανάμεσα στην κραυγαλέα χλιδή των προαστίων και στην ολοένα μεγαλύτερη εξαθλίωση ολόκληρων συνοικιών μέσα στα αστικά κέντρα. Χαρακτηριστική και προφητική της επερχόμενης χειροτέρευσης της κατάστασης και η εκπληκτική ταινία "ΤΟ ΜΙΣΟΣ"- "LA HAINE" του Ματιέ Κάσσοβιτς από τα΄90ς ήδη, όπου στηλιτεύει και την αστυνομική κτηνωδία, στην υπηρεσία των κοινωνικών εκμεταλλευτών και καταπιεστών.
 Βλέποντας αυτό το στιγμιότυπο, (μέσα στον Ιούλιο ή στις αρχές Αυγούστου;) από τη Γαλλία, από τη Ναντ αν δεν κάνουμε λάθος
όπου μέσα στον Ιούλιο έλαβε χώρα δυναμικότατη διαδήλωση κατά της αστυνομικής ωμής βίας (Νύχτα κόλασης στη Ναντ της Γαλλίας), δεν μπορούμε να μην νιώσουμε άμεσα κι αντανακλαστικά τα κύματα της οργής να κάνουν το αίμα μέσα μας να κοχλάζει με παφλασμό....
 Γιατί........ όπως έχει αποδειχτεί και από την ωμή αστυνομική βία για παράδειγμα στο Ελλαδιστάν ("Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας") με την παραδοσιακά φιλοχουντική αστυνομία, στις έτσι κι αλλιώς στρατιωτικοποιμένες αστυνομικά ΗΠΑ (με διαρκή περιστατικά κατάχρησης αστυνομικής εξουσίας εναντίον μαύρων, ανυπεράσπιστων ανθρώπων, συλληφθέντων, δικαίων και αδίκων), στην Ισπανία (εναντίον απλών ανθρώπων, π.χ., που προσπαθούν μαζικά να εμποδίσουν την κατάσχεση σπιτιών και το πέταγμα στο δρόμο ολόκληρων οικογενειών και αναπήρων ακόμα), στη Γαλλία όπου τα πωρωμένα καθάρματα των "Αρχών" έχουν δολοφονήσει και σακατέψει πολλούς ανθρώπους (τους τελευταίους μήνες, από το Δεκέμβριο, έχουν δώσει ρεσιτάλ βαρβαρότητας και αιματοχυσίας με την παλλαϊκή λαϊκή εξέγερση των "κίτρινων γιλέκων") και σε τόσα-τόσα-τόσα πολλά μέρη του "ανεπτυγμένου" και "τρίτου κόσμου" (εκεί να έβλεπαν τα μάτια σου τα ασύλληπτα αίσχη και να έχανες το φως σου, και με τόσες αμερικανο-τραπεζοκίνητες σκληροπυρηνικές χούντες στο διάβα της σύγχρονης ιστορίας).......καταλαβαίνεις ότι μπάτσος, και ειδικά μέλος της "riot police"  όπως αποκαλούνται αυτές οι "εκλεκτές" μονάδες, δεν γίνεσαι έτσι απλά!...Όχι! Πρέπει να έχεις αυτό το παρασιτικό σαράκι να σου ροκανίζει εκείνες τις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τους υγιείς ψυχικά και άρα και διανοητικά ανθρώπους, αυτό το γεμάτο νοσηρά απωθημένα και βαριά αντικοινωνικά σύνδρομα εσωτερικό "πάθος", βαθιά εδραιωμένο μέσα στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή σου, σε όλους τους πόρους σου. Αν και είναι υπό συζήτηση το αν διαθέτεις καν κι αυτό που ακόμη προσπαθούν οι φανατικά ορθολογιστές και ολοκληρωτικά συστημικοί (...ψυχή τε και σώματι) επιστήμονες να κατανοήσουν και να κλειδώσουν μέσα σε περιοριστικά λεκτικά σχήματα ως... ψυχή.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου