Μια μουσική (και όχι μόνο) ματιά "προς τα πίσω" του ανιχνευτή, για να κοιτάξει και πάλι μπροστά με μεγαλύτερη έμπνευση...
Το έδαφος για τα περίφημα '60ς είχε ήδη προετοιμαστεί από την προηγούμενη δεκαετία, με τη "γενιά των μπιτ", των πνευματικών κατά κάποιο τρόπο παρτεράδων των hippies, με συγγραφείς όπως ο Τζακ Κέρουακ και Γουίλιαμ Μπάροουζ και ποιητές σαν τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ.Η δεκαετία του 1960 ήταν, πράγματι, ένα μουσικό-πολιτιστικό σημείο αναφοράς, μια "οργιώδης βλάστηση" εκπληκτικών κι ανεπανάληπτων μουσικών ακουσμάτων, που πάνω τους "πάτησαν" και ξεπήδησαν πολλά σύγχρονα ρεύματα, όπως το punk, alternative ή indie, την pop κλπ. Και ολόκληρη η αξιόλογη ανεξάρτητη σκηνή του '80 που άνοιξε το δρόμο στο grunge. (Αν και για μένα οι στιλίστικες κατηγοριοποιήσεις και στεγανοποιήσεις στη μουσική είναι αποπροσανατολιστικές και μονολιθικές). Ακόμη και το metal δεν χρωστάει και λίγα στις σκληρές, π.χ., κιθάρες των Blue Cheer που "βαρούσαν" στα τέλη του '60, με το Woodstock να αποτελεί το "κύκνειο άσμα" μιας πολύ ιδιαίτερης δεκαετίας αμφισβητήσεων, κινηματογραφικής και λογοτεχνικής δημιουργίας, ψυχεδελικών πειραματισμών, χίπικων ψευδαισθήσεων-όπως αποδείχτηκε-για μια ελεύθερη κοινοβιακή ζωή ενάντια στην πολιτισμική συναινετική αρτηριοσκλήρωση, σαμανικού τύπου οράματα μέσα από τριπάκια acid, αλλά και κοινωνικών διεκδικήσεων εν μέσω του βρώμικου πολέμου του Βιετνάμ. Η σπουδαία ταινία "Φράουλες και αίμα" αναφέρεται σε γεγονότα που προκάλεσαν σοβαρούς τριγμούς στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα των ΗΠΑ και στην απάτη του "αμερικανικού(καπιταλιστικού-υπερκαταναλωτικού) ονείρου":
Aκόμα κι αυτοί που έζησαν την "πολύχρωμη" ατμόσφαιρα εκείνης της δεκαετίας δυσκολεύονται να την αποδώσουν με λόγια.
Πάμε όμως στις μουσικές μας.
Βγαλμένο από τα σπλάχνα του αφροαμερικάνικου blues, γεννήθηκε το rock'n'roll, που δεν άργησε, σε πιο πολιτικά συνειδητοποιημένες πτυχές του, να αμφισβητεί καθιερωμένες δομές και εκάστοτε αισθητικές, κάτι που μετουσιώθηκε σε "καταιγίδα" με το punk-rock των τελών, κυρίως, του '70 κι αρχών του'80, με αμερικανικά και βρετανικά σχήματα, όπως οι ΜC5, oι Dead Kennedys, η σπουδαία ποιήτρια και τροβαδούρος Patti Smith, οι περίφημοι CLASH του φιλόσοφου-τραγουδιστή Joe Strummer και οι Stranglers, oι "παραληρηματικά ασεβείς" για το βρετανικό καθωσπρεπισμό Sex Pistols και τόσοι τόσοι άλλοι.
Eμείς όμως μένουμε στα'60ς. Το garage punk πήρε το όνομά του από τους ανήσυχους και θερμόαιμους πιτσιρικάδες, που στα μέσα του '60 (64-65) κλείνονταν στα γκαράζ των μπαμπάδων τους (για να μην ενοχλούν τόσο πολύ τους φιλήσυχους γκρινιάρηδες νοικοκυραίους), με τις νεοσύστατες μπάντες τους κι επιδίδονταν σε κιθαριστικούς ορυμαγδούς! Το πόσο επηρέασαν όλη τη μετέπειτα ροκ σκηνή (σε διάφορες κατηγοριοποιήσεις της) μπορείτε να το καταλάβετε από το παρακάτω κομμάτι των Sonics, από τα μέσα του'60:
Επίσης,η ψυχεδελική μουσική των ΄60ς (που συνεχίστηκε μέχρι και τις αρχές του '70, ακούστε αυτό το χαρακτηριστικό -κι εκπληκτικό-δείγμα των Καναδών IT'S LL MEAT), αποτελεί ένα ολόκληρο μουσικό σύμπαν, με αριστουργηματικές δημιουργίες, που σε παρασύρουν σε υπνωτικές καταστάσεις, ενοράσεις μέσα από ηχοχρώματα που διαρρηγνύουν την πραγματικότητα και οδηγούν σε "άλλες" καταστάσεις συνείδησης κι άλλους κόσμους, πιο μαγικούς, πιο "οργιώδεις", πιο ρομαντικούς και συνάμα χαοτικούς...Δεν είναι τυχαίο ότι η ψυχεδελική περίοδος των μεγάλων συγκροτημάτων όπως οι Beatles, Rolling Stones, Animals, κι άλλοι σπουδαίοι, μας έδωσαν υπέροχα τραγούδια, όπως αυτό:
Kαι βέβαια, ας μην ξεχνάμε και την εμφάνιση των Pink Floyd, με την "ψυχή" τους τότε, τον Syd Barret, το "διαμάντι" που ξεθώριασε πολύ νωρίς, πνιγμένος μέσα σε ποταμούς παραισθησιογόνων και κυνηγημένος από τις προσωπικές του χίμαιρες. Ωστόσο, πριν φύγει από το γκρουπ που αυτός δημιούργησε και το οποίο έμελλε να γράψει Ιστορία, πρόλαβε να μας δώσει ένα εκπληκτικό άλμπουμ: The Piper At The Gates Of Dawn, άκουσέ το όλο εδώ! (όπου είχε γράψει τα 8 από 11 κομμάτια)
Ο απόηχος της δεκαετίας εκείνης δεν έχει σβήσει ως τις ημέρες μας. Μια εποχή που, εκτός από το "μουσικό της χρυσωρυχείο", μας έφερε κινήματα σαν εκείνο (κι όχι μόνο) του Μάη του'68 στη Γαλλία, αλλά που πνίγηκε αυτή και τα όνειρά της για έναν ανθρωποκεντρικό κόσμο μέσα στους τόνους ηρωίνης που διοχέτευσαν στους δρόμους η αμερικανική κυβέρνηση σε συνεργασία με τη μαφία. Στην εποχή μας, με όσα συμβαίνουν, γίνεται απελπιστικά επιτακτική η συνειδητοποίηση των ανθρώπων, ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ότι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΝΩΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ και η δημιουργία παλλαϊκών κινημάτων από τα κάτω. Τα οποία θα επικοινωνούν μεταξύ τους σαν συγκοινωνούντα δοχεία, με ένα κοινό όραμα και στόχο: ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ "ΤΕΡΑΤΟΣ" (χρηματοπιστωτικού παρανοϊκού σχεδιασμού), το ξερίζωμα αρρωστημένων νοοτροπιών όπως η συσσώρευση, ο ωφελιμισμός, η οπαδοποίηση-αγελοποίηση και η οικονομία ως κορωνίδα της ανθρωπότητας. Έναν κόσμο όπου ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και οι υλικές και πνευματικές του ανάγκες θα είναι το επίκεντρο όλων! Αυτό όμως δε γίνεται με ευχολόγια, νεφελώδεις διακηρύξεις για "πολιτικές λύσεις" μέσα στους κόλπους και τις "λογικές" συγκεκριμένων πολιτικών συστημάτων, που έχουν περιέλθει σε δύσοσμη σήψη και χωρίς "να ανοίξουν ρουθούνια".
Για να δικαιωθούν και κάτι τέτοιες προσδοκίες για ένα διαφορετικό κόσμο μ'ένα "νέο ήλιο" και μια "νέα φωνή", που μας έρχονται από τα μακρινά '60ς με όχημα την αξεπέραστη μουσική τους:
"Τίποτα ΔΕΝ μπορεί ν'αλλάξει τη μορφή των πραγμάτων ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου