ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

" ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ "




" Το πρώτο μέρος του επεισοδίου περιγράφει την ιστορία του Απαρτχάιντ, προβάλλοντας την περίπτωση της ΣΑΝΤΡΑ ΛΕΪΝΓΚ, ενός μαύρου παιδιού που γεννήθηκε από λευκούς γονείς. Παρουσιάζεται η ζωή στο Γιοχάνεσμπουργκ 10 χρόνια μετά την πτώση του ρατσιστικού καθεστώτος και σκιαγραφείται η νέα μορφή ταξικής και οικονομικής ανισότητας που κυριαρχεί στη χώρα. Η ανεργία και η εγκληματικότητα σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια των κρατικών αστυνομικών δυνάμεων, έχουν οδηγήσει την κοινωνία της Νοτίου Αφρικής σε ακραίες καταστάσεις.

Το δεύτερο μέρος του επεισοδίου αναφέρει το παρελθόν των μαζικών διαδηλώσεων και εξεγέρσεων των μαύρων αφρικανών κυρίως
στο Σοβέτο. Η δολοφονία του ΣΤΙΒ ΜΠΙΚΟ, η μακρόχρονη φυλάκιση του ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ και ο ρόλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου αποτελούν σημεία-σταθμούς στην πολιτική ιστορία της Νοτίου Αφρικής. Παράλληλα περιγράφεται η πορεία προς την κατάργηση του Απαρτχάιντ, οι διαπραγματεύσεις του ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΛΕ ΚΛΕΡΚ με τον ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ, ενώ παρατίθενται και οι αντίθετες απόψεις του πρώην αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της Νοτίου Αφρικής KONSTANT FILGIOYN και του αντιπρόεδρου του ακροδεξιού κόμματος AWB, ΒΙΣΑΤΖΙΕ. Ο πρώην αρχιεπίσκοπος ΝΤΕΣΜΟΝΤ ΤΟΥΤΟΥ περιγράφει τη σημασία των πρώτων εκλογών του 1994, ενώ οι κάτοικοι του Σοβέτο μιλούν επικριτικά 10 χρόνια μετά για το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο κατηγορώντας το για εύνοια προς τους πλούσιους, αδιαφορία για τους φτωχούς και αποκλεισμό τους από βασικά αγαθά όπως το πόσιμο νερό. Επίσης εκπρόσωποι και των δύο πλευρών σχολιάζουν το σχέδιο-πρόγραμμα Θετική Δράση, το οποίο προβλέπει την απόλυση λευκών δημοσίων υπαλλήλων και την πρόσληψη στη θέση τους μαύρων με αντίστοιχα προσόντα.

Το τρίτο μέρος του επεισοδίου επικεντρώνεται στην περίπτωση του χωριού Οράνια, μιας κλειστής κοινότητας λευκών που έχει αγοράσει τις γύρω καλλιεργήσιμες περιοχές και ζει σε απομόνωση από τα υπόλοιπα μέρη του πληθυσμού, κυρίως των μαύρων Αφρικανών. Ο δόκτωρ ΤΖΟΝ ΣΤΡΥΝΤΟΜ, κάτοικος του οικισμού, εξηγεί τους λόγους και τις φιλοδοξίες πίσω από το εγχείρημα αυτό. Παράλληλα γίνεται αναφορά στις επιθέσεις ομάδων ενόπλων λευκών ακροδεξιών και παρουσιάζονται οι απόψεις τους περί διεξαγωγής ενός πολέμου κατά των μαύρων της Νοτίου Αφρικής. Τέλος παρουσιάζεται το πρόβλημα των ασθενών με τον ιό του AIDS. Το ίδρυμα "Το Χωριό των Σπουργιτιών" αναλαμβάνει την φροντίδα ατόμων στα τελευταία στάδια της νόσου. Η δημοσιογράφος ΣΑΡΛΙΝ ΣΜΙΘ σχολιάζει την κατάσταση στη χώρα και εξηγεί τη σχέση της επιδημίας με την εγκληματικότητα και τους βιασμούς. "


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου