ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

Τι; δεν είναι αυτό τελικά;


Ένα παλιό ανέκδοτο, κάπως παραλλαγμένο για τις ανάγκες αυτής της ανάρτησης, αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως μία μικρή αλλά δυνατή παραβολή, με ένα ιδιαίτερο μήνυμα για όσους ψάχνουν την α-λήθεια = στερητικό μόριο α + "λήθη", δηλαδή να μην ξεχνάς όλα αυτά που ξέρεις ή και πάντοτε  ήξερες. Και τη γυρεύουν, μαζί με όλες τις γνώσεις που αυτή συνεπάγεται, όσοι βέβαια έχουν τέτοιες ανησυχίες, σαν υπνωτισμένοι ή τυφλοί, οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε έξω από τον εαυτό τους. Αγνοώντας πεισματικά τη διαίσθηση και τα ένστικτά τους και χωρίς να ασχολούνται καθόλου πραγματικά και ειλικρινά με τον εσωτερικό τους κόσμο :


Κάποτε ένας τύπος, που έψαχνε εναγωνίως σε όλο τον κόσμο να μάθει ποιο είναι το νόημα της ζωής, έφτασε ως τη μακρινή Ανατολή, όπου οι φήμες έλεγαν ότι κάπου σε ένα δύσβατο βουνό ζούσε ο πιο σοφός άνθρωπος που υπάρχει. Ρωτώντας επίμονα
τους χωρικούς της περιοχής που βρέθηκε, κατάφερε να μάθει πού ακριβώς ζούσε αποτραβηγμένος από τους θορύβους και τις έγνοιες του υπόλοιπου κόσμου ο μέγας σοφός και κίνησε να τον βρει. Αφού πέρασε πολλές δυσκολίες και κακουχίες για να φτάσει στην κοιλάδα όπου ζούσε ο μοναχικός σοφός, τον βρήκε αραχτό και πλήρως ατάραχο δίπλα σε ένα ποταμάκι. Τον πλησίασε με λαχτάρα χαιρετώντας τον και εκείνος ανταπέδωσε με ευγενική διάθεση το χαιρετισμό. Και του είπε ότι ερχόταν από την άλλη άκρη του κόσμου για να τον συναντήσει με σκοπό να τον ρωτήσει ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τότε ο σοφός χαμογέλασε και του απάντησε: "μα το νόημα της ζωής βρίσκεται στα κελαρυστά νερά αυτού του ποταμού, έτσι όπως κυλάνε άλλοτε ήρεμα άλλοτε αγριεμένα, μα πάντα σε αρμονία με το φυσικό τοπίο". Ο άνθρωπός μας απογοητεύτηκε πολύ με αυτή την απάντηση -που πάντως δεν στερούνταν σοφίας- και δεν άργησε να στραβώσει άσχημα και να αγριέψει: "Τι λες τώρα ρε μαλάκα; Εγώ πέρασα τόσες δοκιμασίες και απογοητεύσεις, τόσα και τόσα για να αποκτήσω την σπουδαιότερη γνώση που υπάρχει, δεν το έβαλα όμως κάτω κι εναπόθεσα τις ελπίδες μου στη δική σου ξακουστή σοφία και για να σε βρω είδα κι έπαθα, κόντεψα να τσακιστώ ανεβαίνοντας σε αυτό το βουνό και τώρα εσύ μου λες ότι το νόημα της ζωής είναι..αυτό το παλιοπόταμο;"
 Τότε ο σοφός μας τον κοίταξε σοκαρισμένος και ψέλισε: "Τι; δεν είναι αυτό τελικά;"

Το παραπάνω μπορεί να αναγνωσθεί κι ως γλαφυρή συμπληρωματική πινελιά σε αυτό το κείμενο: Το νόημα, η επανάσταση και η ανάσταση
Κι όπως έχουμε δηλώσει στο χώρο των μόνιμων κειμένων του antidras, ως πρώτη επαφή του επισκέπτη με τη φιλοσοφία μας ,  " η ζωή δεν κρύβει μία μόνο έκπληξη για τον καθένα. Υποπτευόμαστε πως ούτε ένα, μονάχα, νόημα"   Ή ένα νόημα που υπάρχουν πάρα πολλοί δρόμοι και τρόποι για να το προσεγγίσεις και να το ερμηνεύσεις.
Όλοι όμως καταλήγουν μέσα στα "ανάκτορα" των κυττάρων σου.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου