ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)
Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί. Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...
...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...
" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"
Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...
Ντροπή στον υποτιθέμενο καλλιτέχνη, που τώρα θα βράζει σε τόπο φλεγόμενο, ντροπή και σε σας που τον προβάλλετε. Κάτι τέτοια δηλητηριάζουν τα μυαλά των νέων ανθρώπων και για αυτό πάμε κατά διαόλου σαν χώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου...Έχεις απόλυτο δίκιο, καλέ μου άνθρωπε! Το άκουσμα τέτοιων ήχων μπορεί να παρασύρει τα αθώα τέκνα ενός καλού χριστιανού στην αθεΐα, στην αλητεία, στην "αναρχο-άπλυτη" θεώρηση της ζωής! Αλίμονο! Κι όταν ένας σωστός γονέας ανακαλύψει μέσα στην αξιότιμη και θεοφοβούμενη οικία του τα παιδιά του να χτυπιούνται με τέτοιες προκλητικές και σατανικές μουσικές, τότε ίσως είναι απαραίτητο να καλέσει κι έναν ιερέα για τέλεση ευχέλαιου κι "αγιάσματος" του χώρου κι αν δεν πιάσει κι αυτό έναν ειδικό στους εξορκισμούς.Κι αν ούτε αυτές οι θεάρεστες μέθοδοι δεν επιφέρουν επιθυμητό αποτέλεσμα, τότε καλό είναι να δέσει τα "δηλητηριασμένα" νεαρά υποκείμενα σε καρέκλες και να τους βάλει όλη μέρα να ακούνε εκκλησιαστικούς ύμνους στη διαπασών και πατριωτικά άσματα, κάτι σαν βασανιστικό μα αναγκαίο επαναπρογραμματισμό!
Διαγραφή(Δεν κόβεις την πλάκα ωρέ μαλάκα;)
Θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο φίλο. Έχω πεθάνει εδώ και 15 χρόνια και βράζω σε διπλανό καζάνι με τον Lemmy. Ήμουν πολύ καλός άνθρωπος οταν ζούσα . Δεν είχα πειράξει κανέναν και είχα πάντα αγνές προθέσεις. Όπου μπορούσα με τις λίγες δυνάμεις μου βοηθούσα τους συνανθρώπους μου. Νόμιζα οτι είχα εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο μαζί με την μητέρα Τερέζα και τον μακαριστό Χριστόδουλο. Είχα κάνει όμως το λάθος να ακούσω Πανούση. Το μέγεθος της αμαρτίας ήταν τέτοιο που με πέταξαν κατευθείαν σε καζάνι με πίσσα δίπλα στον Τζίμι Χεντριξ. Αν και αισθάνομαι οτι αδικήθηκα εχω αποδεχτεί την μοίρα μου .
ΔιαγραφήPS. Το βράδυ έχουν συναυλία στην κόλαση οι Motorhead μαζί με τον Ρορυ Γκάλαχερ. Θα ακολουθήσει πάρτυ με πουτάνες, μπυρες και ναρκωτικά στο ξέφωτο που σχηματίζουν τα καζάνια 13,25,34,48. Οσοι άπιστοι προσέλθετε