ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

"ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΑΣ"

Όταν τα ερεθίσματα γύρω σου, απ'όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, είναι καταιγιστικά, οι εντυπώσεις που σου ανακατεύουν τα σωθικά από αυτό το παγκόσμιο "εργαστήρι υποκρισίας, φρίκης και παραλογισμού" (το οποίο εχθρεύεται κάθε ένοια ανθρωπισμού, αρμονίας και ομορφιάς), μπορεί να βρουν διέξοδο, έστω και προσωρινά, σε κάτι τέτοιους στίχους (σε μια παλιότερη "απόπειρά μου"):


>Ανάμεσά σας


Έφηβο μέλος συμμοριών
στους δρόμους του Λος Άντζελες πυροβολήθηκα θανάσιμα,
θέλοντας και μη μπλεγμένος σ'ένα δίχως τέλος σπαραγμό.
Άραβας νεαρός, άνεργος και πεινασμένος,
στα σκοτεινά γκέτο της Πόλης του Φωτός
από ρατσιστές της έννομης τάξης δάρθηκα μέχρι θανάτου.
Από ανήλικους ένστολους δολοφόνους
κάπου στην Αφρική κατακρεουργήθηκα
σ'ένα εμφύλιο μίσος παγιδευμένος.

Πολιτικός αντιφρονούντας στην Κίνα εξαφανίστηκα
ή ψηλά μήπως στη Σιβηρία
ήταν που δια παντός χαθήκανε τα ίχνη μου;
Στο θεοκρατικό Αφγανιστάν ή το Σουδάν
ήμουν γυναίκα όταν ομαδικά βιάστηκα
και σε πολλά μέρη παιδί όταν απάχθηκα.
Σε κάποια χούντα νοτιοαμερικάνικη
εν ψυχρώ με τους συντρόφους μου εκτελέστηκα
και σε μια τρύπα του Γκουαντανάμο
για προληπτικούς λόγους πετάχτηκα.

Ήταν πολλές φορές που άγρια απειλήθηκα
γιατί δικαιοσύνη και ισότητα απαίτησα.
Ακόμα περισσότερες φορές που απολύθηκα
γιατί η εταιρεία μ'έκρινε  ασύμφορο.
Συχνά στην οικογένειά μου άγρια ξέσπασα
και τράβηξα πολλούς μαζί μου στον κατήφορο.
Μέλος παραθρησκευτικής ομάδας αυτοκτόνησα
γιατί έτσι ο παράδεισος θα μου ανοιγότανε.

Κι έκλεψα, ψευδορκίστηκα, πρόδωσα, εξαπάτησα,
ακόμα και τα παιδιά μου κακοποίησα και τρομοκράτησα.

Τις περισσότερες φορές δεν πιάστηκα.

Κι αν κυκλοφορούμε ανάμεσά σας
εγώ κι όλοι όσοι με δολοφόνησαν,
και δεν παύουνε στιγμή να με δολοφονούν,
είναι γιατί πολλά ονόματα μας έδωσαν
μα στα κατώγια μέσα του μυαλού τους μας απώθησαν...


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου