ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

"Εγώ" - ο πολυπρόσωπος τυραννίσκος




Bίντεο από τους τίτλους τέλους της (απροσδόκητα) πολύ καλής ταινίας του Βρετανού σκηνοθέτη Guy Ritchie. Με τον γνωστό "macho man", πρωταγωνιστή ανούσιων και θορυβωδών ταινιών "δράσης" (κλωτσοπατινάδα), Jason Statham. Σε ένα ρόλο που ξεφεύγει από τα συνήθη στάνταρ των χαζοταινιών του είδους. Μια δύσκολη (και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, επώδυνη)πορεία εσωτερικού ταξιδιού προς την αυτογνωσία κι ενάντια στις καταιγιστικές και διαβρωτικές εξωτερικές επιρροές, που οδηγούν στον ευπρόβλεπτο αυτοματισμό και τη χειραγώγηση του ανθρώπου από τα πιο ζωώδη κατώτερα ένστικτα.  
 Το'χουμε επισημάνει ξανά: η πιο σημαντική "τροφή" του ανθρώπου είναι το είδος των εντυπώσεων που προσλαμβάνει. Και ο ευφυής τρόπος που τις επεξεργάζεται, ακόμη και τις πιο "τοξικές" και τις αξιολογεί, χωρίς να τις καταναλώνει"αμάσητες". Αλλά και λειτουργώντας έτσι, σε κάθε στιγμή της περατζάδας που λέγεται ζωή-γεμάτης πόνο (άρα και μάθησης) και συνάμα ομορφιάς , με βασικό γνώμονα την ικανοποίηση του πολυπρόσωπου τυραννίσκου. Αυτού του "εγώ" ή των  "εγώ", ανά προσαρμογή σε κάθε περίσταση  Ρόλοι... . Το οποίο με τίποτε δεν αποτελεί μέρος του αποκαλούμενου "ανώτερου", ευφυή και δημιουργικού Εαυτού ή Ουσίας της ανθρώπινης υπόστασης, της ικανής για τα πιο θαυμαστά επιτεύγματα

Η παρακάτω φωτογραφία είναι του Steven Rubin και αλιεύτηκε από εδώ

"Η μη αυθεντική ζωή τρέφεται από μη αυθεντικές επιθυμίες και όσο πιο φτωχή (πρωτίστως διανοητκά ή πνευματικά) είναι η καθημερινή ζωή τόσο η έλξη του μη αυεντικού μεγαλώνει " (Ραούλ Βάνεγκεμ)  Και οι κενοί νοήματος και ζωής ρόλοι προέρχονται από τα στερεότυπα που (υπακούοντας και στην αρχή της ιεραρχίας) συρρικνώνουν την αντίληψη μας κι ακυρώνουν τις αστείρευτες προοπτικές μας για χειραφέτηση, αυτοδιαχείριση, αφύπνιση ενάντια στο λήθαργο. Και για ανεξαρτησία σκέψης και ευρύτητα έξυπνων κινήσεων-επιλογών στο "παιχνίδι", μη ελεγχόμενων από τα ιερατεία διαμόρφωσης "πραγματικοτήτων", κανόνων κι αντιλήψεων για τη "φύση των πραγμάτων" ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου