ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Hμιύπαρξη


Ένας φίλος μου έκανε πάσα με mail αυτό το πανέξυπνο σκίτσο (δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομα του δημιουργού του και δεν έχω και τις γνώσεις για να το αναγνωρίσω από την τεχνοτροπία).

Κάνοντας τις αναπόφευκτες σκέψεις πάνω στο μήνυμα που θέλει να περάσει, νιώθω ότι είναι για γέλια και για κλάματα.
Διότι ζούμε στις εποχές του "ημι".  Των "ημι-εννοιών". Και των "ημι-παραδοχών", καθώς η αλήθεια αποδεικνύεται πολύ οδυνηρή για να την κάνουμε μάθηση και να αποτελέσει εφαλτήριο σημαντικών, πολύ σημαντικών, γενναίων και ασυμβίβαστων συλλογικών αποφάσεων. Όταν φαίνεται ότι ο εξευτελιστικός συμβιβασμός αναδεικνύεται (ή κάποιοι προσπαθούν με κάθε προπαγανδιστικό, αδιαφανές και αδίστακτο μέσο να τον επιβάλλουν) σε κυρίαρχη ψυχολογική και κατά συνέπεια κοινωνική κατάσταση. Ή κοινωνική αταξία για να είμαστε ακριβείς, χωρίς το καπέλο του "ημι".

Διότι βρισκόμαστε υπό καθεστώς "ημι-δημοκρατίας". Που κατασκευάζεται στο χωνευτήρι της γραφειοκρατίας των Βρυξελών και βέβαια όχι μόνο εκεί, στα σχέδια και την πλήρη ανομία του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού και πολυεθνικού οργανωμένου εγκλήματος. Και στο έλεος των διαθέσεων των κάθε λογής μεγαλέμπορων αυταπάτης μαζικής, όπλων που αξιοποιούνται στα παγκόσμια πεδία μικρών και μεγάλων συρράξεων και κάθε είδους ναρκωτικών δηλητηρίων για το πνεύμα και το κορμί.
 Και όλα αυτά ενώ τα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού και της καταστροφικής ασυδοσίας ή ελευθερίας των αγορών, αποτυχημένα από τη σύλληψή τους ακόμα, έχουν χρεωκοπήσει οφθαλμοφανέστατα και παταγωδώς στην παγκοσμιοποιημένη πράξη.
 Αλλά εκεί! η ταινία αυτή συνεχίζει να παίζεται ως μόνη αποδεκτή "κουλτούρα" και "αγωγή". Με παθητικούς θεατές και ζαλισμένους δέκτες τους λαούς.

 Κι έτσι έχουμε την επιθυμητή, για τo "ξεχωριστό είδος" των ελίτ, κατασκευή λαών. Ημι-απασχολούμενων, ημι-υποπρολεταριοποιημένων, ημι-διαμαρτυρόμενων, ημι-σκεπτόμενων, ημι-πληροφορημένων, ημιμαθών, σχεδόν ημιθανών. Κάτι, να πούμε, σαν.."ημι-λαών"; Σε μια πραγματικότητα ημι-ύπαρξης!
Με ηγέτες τους ημιηλίθιους που, από τους πίσω, κρίνονται κάθε φορά χρήσιμοι.

Rohalas

( Mας το έστειλε ο φίλος μας  "rohalas" )


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου