ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

" Άστεγοι είναι 860.000 άνθρωποι στη Γερμανία!"

{Ποιος είπε ότι τα πράγματα είναι ρόδινα, εύρυθμα και ανθηρά στη "χώρα-πρότυπο" (και φόβητρο); της φανατικά αντιλαϊκής, παραπαίουσας και ξοφλημένης Ε.Ε..}
 
" Άστεγοι είναι 860.000 άνθρωποι στη Γερμανία!"

Κατά 150% έχει αυξηθεί ο αριθμός των αστέγων στην Γερμανία από το 2014, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία έκθεσης.  Το 2016 στην Γερμανία ήταν άστεγοι περίπου 860.000 άνθρωποι. Αυτά τα δραματικά νούμερα κατέγραψε και παρουσίασε, η Ομοσπονδιακή Ομάδα Εργασίας για την Βοήθεια προς τους Άστεγους (BAG W).

Περισσότεροι από τους μισούς, αστέγους ήταν πρόσφυγες, ενώ το 8% ανήλικοι και ανάμεσα τους, πολλά μικρά παιδιά. Τα στοιχεία αφορούν το 2016, ενώ η κατάσταση έχει γίνει ακόμα χειρότερη μέσα στο 2017 και όπως εκτιμά η  ομάδα «BAG W»,  ο αριθμός των αστέγων, θα αυξηθεί κατά ακόμη 40%, με τους ανθρώπους χωρίς στέγη να φθάνουν τα 1,2 εκατομμύρια μέχρι το 2018!

«Παρά το γεγονός ότι η μετανάστευση έχει επιδεινώσει δραματικά την όλη κατάσταση, δεν είναι σε καμία περίπτωση η μοναδική αιτία για την έλλειψη στέγης. Η σημαντικότερη αιτία είναι η λανθασμένη στεγαστική πολιτική της κυβέρνησης», τόνισε ο διευθύνων σύμβουλος της BAG W, Τόμας Σπρεχτ.


Σύμφωνα με την υπηρεσία, από τις βασικές αιτίες της κατάστασης είναι η έλλειψη φθηνής και κοινωνικής στέγης. Οι εξώσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο στις μεγάλες Γερμανικές πόλεις. Στην πλουσιότερη χώρα της ευρωζώνης, χιλιάδες άνθρωποι κοιμούνται ακόμα και στους δρόμους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της BAG W επισημαίνεται ότι 52.000 άτομα εκτιμάται ότι ζουν στον δρόμο, με τον αριθμό τους να έχει αυξηθεί κατά 33% μέσα σε δύο χρόνια!

Στην Γερμανία, αυτή τη στιγμή περίπου 16 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Πλέον κατά χιλιάδες, από φαίνεται από τα στοιχεία, χάνουν ακόμα και το δικαίωμα στη στέγη.
 Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεί της Κ
ομισιόν οι άστεγοι στην ΕΕ των «28» κρατών – μελών υπολογίζονται σε 4,1 εκατομμύρια ανθρώπους. Ωστόσο ο πραγματικός αριθμός σύμφωνα με διάφορες κοινωνικές οργανώσεις είναι πολύ μεγαλύτερος.

Οι άνθρωποι που ζουν σε χαρτόκουτα, σε πεζοδρόμια, δίπλα στους σταθμούς του μετρό, αποτελούν ένα ακόμα δείγμα της …«ευημερίας» που προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση στους λαούς.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

το διαβάσαμε στον ημεροδρόμο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου