ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

H σημασία του να είσαι ντροπ άουτ

Διαβάζοντας την ανάρτηση "Η τουριστική θεώρηση της ζωής" ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να γυρέψω το βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκε αυτή και το βρήκα. Ξεφυλλίζοντάς το πρέπει να πω ότι είχε σημεία που προκαλούν εντυπώσεις που μοιάζουν με δυνατό παφλασμό εγκεφαλικών κυμάτων. Και γενικά αποτελεί μια ιδιαιτέρως προκλητική τροφή για σκέψη, που σε αφήνει συχνά με μια στυφή αίσθηση και μια μουντή ατμόσφαιρα να πλανιέται στο χώρο σου, αλλά τα επιχειρήματα του συγγραφέα είναι τις περισσότερες φορές αφοπλιστικά. Έτσι κι αλλιώς η ίδια η ζωή δεν γίνεται τις πιο πολλές φορές φορές πικρόχολη, ασήκωτη για τη λογική ενός ατόμου που επιλέγει την ελευθερία σκέψης και συνείδησης;

 Το σημείο, ανάμεσα σε πολλά, που ξεχώρισα εγώ και παραθέτω:

" Η εκούσια άρνηση απέναντι σε κάθε λογής σύστημα ή κατεστημένο (το να είσαι "ντροπ άουτ") είναι αφαίρεση.  Ο "ντροπ άουτ" αφαιρεί από τη ζωή του τα παιχνίδια που παίζουν συνήθως οι άνθρωποι, όπως το να βγάζουν και να μαζεύουν χρήματα, το κουτσομπολιό, τη μόδα, τη φτηνή συζήτηση, τη μανία της ιδιοκτησίας, την επίδειξη. Πρέπει κανείς ν'αφαιρέσει απ'τη ζωή του όχι μόνο τη δυστυχία που υπάρχει μέσα ή έξω από τα νοσοκομεία ή τα χασάπικα και τη μόλυνση που προκαλεί η κατάχρηση της τεχνολογίας και ο υπερπληθυσμός και την τρομοκρατία και τον λιμό γύρω μας και τους πολέμους ζεστούς ή ψυχρούς, πραγματικούς ή επαπειλούμενους και την ατομική βόμβα που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, πρέπει κανείς ν'αφαιρέσει -και ο θεός (δηλαδή ο καθένας) ξέρει τι άλλο- περισσότερο απ'ότι αφαιρεί ένας συνηθισμένος "ντροπ άουτ", για να διατηρήσει ένα ελάχιστο ποσοστό λογικής και να μην τρελαθεί. "  Από τη συλλογή διαλέξεων 'χίπηδες και κυνικοί' του αυτόχειρα φιλόσοφου Τζαίησον Ξενάκη, των εκδόσεων 'Απόπειρα'.

 Πράγματα που σαφώς και είναι σαν να ειπώθηκαν μόλις χθες και όχι πριν αρκετές δεκαετίες. Κι όπου 'dropout' σημαίνει o αρνητής του κυρίαρχου όπως το σύστημα, ο περιθωριακός, ο αντισυμβατικός, αυτός που παρατάει κάτι, όπως ας πούμε μια ανώτατη σχολή και την πιθανότητα μιας αναγνωρίσιμης καριέρας με την πολυπόθητη συνοδεία πολλών money.

Κι εδώ πού τα λέμε το να γεννηθεί κανείς σήμερα είναι ίσως σαν να παθαίνει μεγάλη και δυσάρεστη πλάκα. Και δεν χρειάζεται να κάτσω να αναλύσω τις αιτίες με τα αποτελέσματά τους, το έχουν κάνει αρκετές φορές τα παιδιά στο μπλογκ. Ωστόσο, ακολουθώντας και τις υποδείξεις ή επισημάνσεις του Ξενάκη, οφείλω να παραδεχτώ πως σύμφωνα με το σκεπτικό του σχετικά με τη διατήρηση της λογικής απ'τον άνθρωπο, ένα πολύ μεγάλο μέρος των σύγχρονων ανθρώπων έχει τα θεματάκια του ή τα πολλά και μεγάλα θέματά του.

Να κι ένα απλό καθημερινότατο παράδειγμα.


  Ο Ξενάκης μίλησε για 'μόλυνση από την κατάχρηση της τεχνολογίας'. Πόσο περισσότερο θα είχε φρικάρει αν ζούσε σήμερα κι έβλεπε ότι αυτή η μόλυνση έχει προχωρήσει πάρα πολύ και στο διανοητικό επίπεδο! Όταν σχεδόν κανείς πια, και ιδιαίτερα δυστυχώς οι νεότεροι σε ηλικία, δεν μπορούν να διανοηθούν απλώς πως είναι δυνατόν να ζήσουν χωρίς το φανταχτερό smart phone τους. Όχι πλέον δημοφιλής μόδα ή τρέλα αλλά ένας (τρελός) τρόπος ζωής. Και βλέπεις υποτιθέμενες παρέες σε μαγαζιά ή σε πάρκα ή στο δρόμο να είναι όλοι σκυφτοί σε αυτά, σαν να έχουν πάθει μόνιμη βλάβη στην σπονδυλική στήλη και να μη μιλάνε σχεδόν καθόλου μεταξύ τους. Γιατί είναι όλοι  'δοσμένοι' σε μια απρόσωπη, γεμάτη φούμαρα και fake στοιχεία για την αφεντιά τους και γενικώς τελείως ψεύτικη on line  "επικοινωνία" μέσω των social media, των ιστοσελίδων της λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης. Και σαν να έχουν κάποιο μόνιμο τικ, ελέγχουν με αγωνία τους λογαριασμούς τους σε αυτά για να δουν αν έκαναν νέους ψηφιακούς φίλους ή αποκόμμισαν κάνα επιπλέον like στο τελευταίο ποστάρισμά τους. Που μπορεί να είναι ακόμη και κάποια φωτογραφία από το πάθημα, το στραβοπάτημα, την αναποδιά, το ατύχημα ενός συνανθρώπου τους το οποίο έχει κάτι το αστείο ή το ενδιαφέρον ή το ξεχωριστό για τη δικιά τους "on line λογική". Και όλες πια οι έρευνες να καταδεικνύουν ότι τα ποσοστά ναρκισσισμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης, κατάθλιψης  και αρνητικής επίδρασης στην ψυχολογία των εθισμένων σαν πρεζόνια χρηστών είναι πραγματικά συγκλονιστικά! Και το σύστημα να τρίβει με ικανοποίηση τα γεμάτα τεχνολογικά στολίδια και πανέξυπνα γκατζετάκια χέρια του, που προορίζονται για τους 'ιθαγενείς' σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οδηγώντας τους σε έναν πλασματικό και απόλυτα ελεγχόμενο από τις μυστικές υπηρεσίες του κόσμο!

 Η τελευταία εικόνα τα λέει όλα. Σε κάποιες 'αναπτυγμένες πόλεις' του κόσμου έχουν δημιουργηθεί πεζοδρόμια με διαχωριστική γραμμή: η μια πλευρά για τους κανονικούς πεzούς και η άλλη και με 'δικό τους ρίσκο' για τα ρομποτοειδή που χαζεύουν τα κινητά τους drugs και δεν βλέπουν την τύφλα τους. Και γαμώ!


Rohalas


(Mας το έστειλε ο φίλος μας "rohalas")


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου