ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Το πολυδιαστατικό σύμπαν μέσα στο κεφάλι μας!


 εικονογράφηση της "αλγεβρικής τοπολογίας" του ανθρώπινου εγκεφάλου

 Να λοιπόν τι συμβαίνει όταν η μέχρι σχετικά πρόσφατα νηπιακή επιστήμη μας το παίρνει απόφαση να ενηλικιωθεί και να πορευθεί με τόλμη και με μεθοδικότητα που συνεπάγεται τον εξοβελισμό του δογματικού κρετινισμού. Ειδικά όσον αφορά τη μελέτη ενός πολύπλοκου συστήματος όπως το ανθρώπινο πλάσμα. Επανακαλύπτει, λοιπόν, όλο και πιο συχνά -όπως συνέβη με τη διαπίστωση της σύγκλισης των πορισμάτων της κβαντομηχανικής με τη διδασκαλία του ΤΑΟ- την ξεχασμένη -;- αρχαία γνώση και διδασκαλία. Έτσι όταν οι επιστήμονες ανακοινώνουν ότι ανακαλύπτουν ένα νέο μοντέλο ερμηνείας της εγκεφαλικής λειτουργίας, που περιγράφει τον εγκέφαλο ως ένα πεδίο που χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη "πολυδιαστατικών γεωμετρικών δομών και χώρων", ευθυγραμμίζονται με την περίφημη ρήση "όπως πάνω έτσι και κάτω" της ερμητικής γνώσης και φιλοσοφίας, φορέας της οποίας θεωρείται ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ή Θωθ κατά τους αρχαίους Αιγύπτιους! Γιατί αν ο άνθρωπος -το "κάτω"- είναι ο μικρόκοσμος, τότε ο "κόσμος", που στα αρχαία ελληνικά σημαίνει "έναστρος ουρανός" ή το διάστημα, αποτελεί έναν μακρόκοσμο -το "πάνω"- στον οποίο και φαίνεται, σύμφωνα και με την πλέον προωθημένη επιστημονική έρευνα, να ισχύουν τα εξής:
 The Human Brain Can Create Structures in Up to 11 Dimensions - "We found a world that we had never imagined." { Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να δημιουργήσει δομές μέχρι και σε 11 διαστάσεις - "ανακαλύψαμε έναν κόσμο που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί ότι υπήρχε", ανάρτηση στο sciense alert}
και σε αναρτήσεις από εμάς:
 5 Reasons We May Live in a Multiverse - 5 λόγοι που εξηγούν γιατί ζούμε μέσα σε ένα Πολυσύμπαν!
Ξεχάστε ό,τι ξέρατε περί "πραγματικότητας"...
OI ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ 
Dr Quantum Visits Flatland - Ο δρ Κβάντουμ επισκέπτεται την "επιπεδούπολη"

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο στα αγγλικά κι ας μην τα πολυκαταφέρνετε με αυτά -είναι με απλό και κατανοητό τρόπο γραμμένο- και σκεφτείτε τις απίστευτες δυνατότητες και ίσως την προσβασιμότητα του ανθρώπινου μυαλού σε εναλλακτικά πεδία και πραγματικότητες, πιο λεπτοφυείς από την "χονδροειδή ύλη"..

Ο Ένοικος...



The multi-dimensional universe hiding inside your head

A model from the Blue Brain Project describes the brain as being made up of ‘multi-dimensional’ geometrical structures and spaces

A fabric of complex structures in our brain could be the key to understanding how the organ works, according to a new study. It could even provide an answer to mysteries like where our memories are stored.

The human brain is one of the most complex structures in nature, and we are still a long way from fully understanding how it works. Now, a group of researchers from the Blue Brain Project is bringing us closer to this goal using complex computer models.

Its latest model describes the brain as being made up of ‘multi-dimensional’ geometrical structures and spaces.

"We found a world that we had never imagined," said neuroscientist Henry Markram, director of Blue Brain Project and professor at the EPFL in Lausanne, Switzerland.

"There are tens of millions of these objects even in a small speck of the brain, up through seven dimensions. In some networks, we even found structures with up to eleven dimensions."

 The structures form when a group of neurons - cells that transmit signals in the brain - forms something called a clique. Each neuron connects to every other neuron in the group in a specific way, to form a new object.

The more neurons there are in a clique, the higher the ‘dimension’ of the object.

 It is important to understand these structures do not exist in more than three dimensions in space. Only the mathematics used to describe them uses more than three dimensions.
“Outside of physics, high-dimensional spaces are frequently used to describe complex data structures or conditions of systems, for instance, the state of a dynamical system in state space,” professor Cees van Leeuwen, from KU Leuven, Belgium and reviewer of the paper, told WIRED.

“The space is simply the union of all the degrees of freedom the system has, and its state describes the values these degrees of freedom are actually assuming.”

"The progression of activity through the brain resembles a multi-dimensional sandcastle that materialises out of the sand and then disintegrates" Ran Levi, Aberdeen University

 “When you take a complex network like the brain, you try to associate some familiar objects with it so that you can try to understand what it does,” Ran Levi from Aberdeen University, who worked on the paper, told WIRED. “Without it, all you see is a mess of ‘trees’ i.e. neurons firing at what appears to be random patterns.

“What we did is we took the complex structure of the brain network and mapped it to this universe. thus picking up very precisely defined high dimensional objects that give us a key to understanding structure and function.”

The team used a mathematical branch called algebraic topology to model these structures within a virtual brain, generated using a computer. Experiments were then carried out on real brain tissue, to test the results.

When the researchers added a stimulus into the virtual brain tissue, cliques of progressively higher dimensions assembled. In between these cliques were holes, or cavities.

"The appearance of high-dimensional cavities when the brain is processing information means that the neurons in the network react to stimuli in an extremely organised manner," said Levi.

"It is as if the brain reacts to a stimulus by building then razing a tower of multi-dimensional blocks, starting with rods (1D), then planks (2D), then cubes (3D), and then more complex geometries with 4D, 5D, etc. The progression of activity through the brain resembles a multi-dimensional sandcastle that materialises out of the sand and then disintegrates."

The next step will be to see what practical role these structures play in the brain. For example, neuroscience has also been struggling to find where the brain stores its memories, and the holes could be a solution.

"They may be 'hiding' in high-dimensional cavities," Markram speculates.

The research is published in Frontiers in Computational Neuroscience.

Πάρθηκε από το Wiredσυνδέστε το με αυτό επίσης το άρθρο: As above so below: Scientists have found a multidimensional universe inside our brain

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου