ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Η ομορφιά...



Η ομορφιά δεν ισχυρίζεται τίποτα για τον εαυτό της.
Δεν χρειάζεται να το κάνει.
Η ομορφιά είναι.
Φαίνεται, ακτινοβολεί ως αυτόφωτη που είναι, μετέχει της ζωής για να την χρωματίσει και να την πλημμυρίσει με ευωδιές άνοιξης και θαλπωρή τζακιού μέσα στο χειμωνιάτικο διαπεραστικό ψύχος.
Η ομορφιά η πραγματική δεν απαιτεί, δεν κορδώνεται, δεν μετατρέπεται σε κατάρα μήτε σε αιτία δεινών, αντίθετα είναι σεμνή μέσα στη λάμψη και την απλότητά της και συχνά εύθραυστη σαν υπέροχο αγριολούλουδο. Το οποίο αδράττει την ευκαιρία να διεκδικήσει το χώρο και το χρόνο που του αναλογεί και του πρέπει μέσα στην άγρια βλάστηση της ύπαρξης.
Η ομορφιά είναι "νέκταρ μέλισσας και μπουμπούκια αγριοτριανταφυλλιάς πάνω σε σώμα ελαφίσιο" (να θυμηθούμε και κάποια λόγια του συγγραφέα Τομ Ρόμπινς). Είναι η θλίψη του ποιητή για έναν κόσμο που δεν τον χωράει και δεν τον καταλαβαίνει. Είναι η μοναξιά που αγκαλιάζει τη φύση της, είναι το γέλιο των εραστών που χαίρονται δίχως ενοχές το σμίξιμο των κορμιών τους, είναι το γέλιο της χαράς μπροστά στη μαγεία της στιγμής. Είναι η γλυκιά μελαγχολία και η βραδύτητα μέσα στους θορύβους, τα βιαστικά απλανή βλέματα, τα κλισαρισμένα λόγια και συνθήματα, τα δίχως γεύση φιλιά, τα δίχως πνοή λόγια και τους φρενήρεις κι άνισους ρυθμούς της μεγαλούπολης.
Η ομορφιά είναι ο ναυαγός στο ξερονήσι της ζωής που αρνείται να ενδώσει και να ενσωματωθεί στα σαλπίσματα της πασπαλισμένης με χημικά σκευάσματα και φανταχτερά μπογιατίσματα ασχήμιας και να παραδοθεί στις νόρμες του πρόωρου εκφυλισμού. Ακόμη κι αν αυτό της στοιχίσει πολύ ακριβά...

Αν πραγματικά σε γοητεύει, ανακάλυψέ την.
Αγκάλιασέ την στοχαστικά κι απαλά, όχι άσκεφτα και βουλιμικά, και γίνε κομμάτι της. Ο προστάτης και προστατευόμενός της συνάμα.


ανιχνευτής

Προσθήκη εκ των υστέρων: το παρακάτω βίντεο με το συνοδευτικό σχόλιο μας το'στειλε μια φίλη, ως συμπλήρωμα γι'αυτήν την ανάρτηση. Την ευχαριστούμε!



"Η ομορφιά είναι πολυπρόσωπη και υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να την εισπράξεις. Με όλες σου τις αισθήσεις αλλά και τις ανώτερες νοητικές λειτουργίες. Ένα μόνο από αυτά τα πρόσωπα είναι η μορφή. Ένα άλλο, πολύ πιο σημαντικό, είναι η αντίληψη που έχεις για την ελευθερία. "

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)