Πληγωμένο θηρίο (volume 2) - Ερωτήματα...

(ή, πιο σωστά, ερωτημάτων συνέχεια...)


Και πώς το "πληγωμένο θηρίο" μπορεί να καταλαγιάσει τα άγρια αισθήματα που γιγαντώνουν και διογκώνουν το μένος του, να διαλογιστεί πάνω στις αιτίες που το λαβώνουν και το κάνουν να αιμορραγεί; να αφουγκραστεί το βάρος των συμπτωμάτων της καθημερινότητας; να καναλιζάρει την οργή του σε τρόπους αποτελεσματικής αντίστασης, βάσει καθημερινών μικρών και μεγάλων επιλογών ενάντια στο γεμάτο σκουπίδια και μιμίδια ρεύμα των καιρών (και της ίδιας της Ιστορίας); 

Να καταλαγιάσει την τυφλή οργή που το παραλύει και το οδηγεί διόλου σπάνια σε σπασμωδικά, απελπιστικά μοναχικά και επικίνδυνα μονοπάτια; δίχως αντίκρισμα που κάνει τη διαφορά για όλο και περισσότερους, που κάνει το πλήθος των "κοπαδιών" και των εν δυνάμει θηρίων γύρω του, των "εξημερωμένων που αλληλοεξαπατώνται και των άγριων που αλληλοεξοντώνονται σε ένα πράγμα που το λέμε πρόοδο του κόσμου" (να θυμηθούμε και τον Σοπενχάουερ), να κατανοήσουν τι σημαίνει ισχύς (και σοφία) εν τη ενώσει; 
Και να συμβάλουν, με τη δύναμη της μεταμορφωτικής Θέλησης και με τη δημιουργία της περίφημης "κρίσιμης μάζας", στη μετατροπή της ζούγκλας σε συμφωνημένο χτίσιμο ενός ειρηνικού, δημιουργικού, αλλά όχι παθητικού και αστόχαστου και αμετροεπή κόσμου; 
Χμ...

Ποιο είναι το αντίδοτο ενάντια στη βία που όλοι γευόμαστε κι αργά ή γρήγορα θα γευτούμε, με ποικίλους τρόπους και κλιμακούμενες μορφές; Ποια είναι η πιο πολύτιμη γνώση ενός ανθρώπου σε αρμονία με τον Άλλον; Ποια είναι η μεγάλη πικρία που διδάσκει την αξία της μεγαλύτερης χαράς; Πόσο κοντά ζούμε ο ένας στον άλλο ώστε να αποφασίσουμε ότι και μπορούμε να σταματήσουμε να πληγώνουμε τον άλλο και να βοηθήσουμε τον άλλο; Πόση αποφασιστικότητα και σθένος χρειάζεται για να ξεριζωθεί η πληθώρα των αγριόχορτων και παρασίτων που πλημμυρίζουν και ρημάζουν την προοπτική των ευωδιαστών κήπων μέσα κι έξω μας; 
Και πότε επιτέλους θα σταματήσει το ανθρώπινο ζώο να σέρνεται και να σπαρταρά στο χώμα, σκεπτόμενο και συμπεριφερόμενο άλλοτε σαν σκουλήκι κι άλλοτε σαν φίδι και θα σηκώσει κεφάλι για να θωρήσει με διάφανο και γενναίο βλέμμα τ'αστέρια;
Συναισθηματική απλώς διεύρυνση; Συνειδητοποίηση το πρώτο κρίσιμο βήμα; Θεωρία που μετουσιώνεται στην πράξη, μικρές αλλά αποτελεσματικές μαγικές συνταγές; 
Ερωτήματα. Που γεννούν ερωτήματα. Απαντήσεις; Πόσο απλές ή όχι; Δεν ξέρω...
Ίσως κάτι σημαντικό μπορεί να αντληθεί και μέσα από κάτι στίχους σαν κι αυτούς: 

("Αλληλεγγύη")

Είναι εκεί δεν μπορώ ν’ αλλάξω

με δυο μεγάλα μάτια πίσω απ’ το κύμα

από το μέρος που φυσά ο αγέρας

ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών

είναι εκεί με δυο μεγάλα μάτια

μήπως άλλαξε ποτέ του.

Τι γυρεύετε; τα μηνύματά σας

έρχουνται αλλαγμένα ως το καράβι

η αγάπη σας γίνεται μίσος

η γαλήνη σας γίνεται ταραχή

και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω

να ιδώ τα πρόσωπά σας στ’ ακρογιάλι.

Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια

κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου

κι όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ’ αστέρια

είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα

σα μια τύχη πιο δική μου απ’ τη δική μου.

Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής

βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε

μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξή σας

μοιραίοι σύντροφοι, ανυπόστατοι ίσκιοι.

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος

καθώς τα φύκια στ’ ακρογιάλι του άλλου χρόνου

γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου.

Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια

ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αέρα

και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.

Γ. Σεφέρης