ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Η σωτήρια "αμαρτία" του πάθους...

«Αυτό που είναι τρομερό, δεν είναι ο θάνατος αλλά οι ζωές που οι άνθρωποι ζουν ή δεν ζουν μέχρι να πεθάνουν»  ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ


" Είναι σημαντικό σήμερα, με όλα αυτά που σκάνε καθημερινά πάνω στα κεφάλια μας, να διατηρεί κανείς το πάθος του για τη ζωή.
Αυτό το γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες.
Όταν κάποιος πέθαινε, οι θεοί δεν ρωτούσαν αν ήταν καλός ή κακός, αλλά αν έζησε με πάθος.
Αν η απάντηση ήταν " ναι " σήμαινε πως είχε ζήσει σωστά.
Γι'αυτό τρέφω βαθιά εκτίμηση για τους ανθρώπους εκείνους που στους μίζερους καιρούς της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων δεν κωλώνουν.
Διαδηλώνουν τη γνώμη τους με πάθος, με λόγια και έργα, ζουν με πάθος, άρα ερωτικά.
Για παράδειγμα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η καλόγρια της Καθολικής Εκκλησίας που δημόσια βγήκε και δήλωσε στην ισπανική τηλεόραση ότι η Παναγία δεν μπορεί να ήταν παρθένα.
Για την ιστορία, είναι η αδελφή Lucia Caram, που ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι από τη στιγμή που η Μαρία και ο Ιωσήφ ήταν ζευγάρι, τιπιο φυσιολογικό από το να έκαναν σεξ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η επίσημη Εκκλησία έπεσε να τη φάει, αλλά η Lucia δεν μάσησε.
Αντίθετα, πέρασε στην αντεπίθεση λέγοντας ότι το σεξ είναι ευλογία.
(Σχόλιο από εμάς: Ave Lucia! )
Τόνισε επίσης ότι η ίδια δεν έχει κάνει ποτέ σεξ, ούτε και αυνανίζεται. "

Αλιεύτηκε από το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ και συγκεκριμένα από τη στήλη του "Άκαφτου", που μου άρεσε πολύ, καθώς σχολιάζει την επικαιρότητα μέσα από τη δική του διεισδυτική ματιά και ιδιαίτερη σατυρική διάθεση.
O τίτλος της ανάρτησης και η εισαγωγή της, μέσα από τα λόγια του αγαπημένου μας Μπουκόφσκι , είναι από εμάς, όπως και το παρακάτω τραγούδι{o τίτλος του οποίου είναι "soul's tongue" από το άλμπουμ "Staight ahead" του (frontman των θρυλικών Wipers) Greg Sage}
https://www.youtube.com/watch?v=lt8Ww8oqgfo

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου