" Ο όρος αυτισμός προέρχεται από την λέξη Εαυτισμός που σημαίνει «κλεισμένος στον εαυτό», σε μια σιωπή που κραυγάζει από άγχος σα να σου λέει:«Απλά επειδή εγώ δεν μιλάω δεν σημαίνει ότι δεν έχω τίποτα να πω»!!! "...από την παρουσίαση του εξαιρετικού βιβλίου του Πέτρου Πουλάκη "Ο Αυτός" (από τη Σάση Χότζογλου), ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους όπου παρουσιάζεται με έναν πρωτότυπο και έξυπνο τρόπο ο αυτισμός, η διαφορετικότητα και η αποδοχή της.
Aν αυτό το οποίο αναγνωρίζουμε ως πραγματικότητα θεωρηθεί ένας μεγάλος καθρέφτης, μέσα στον οποίο αντικρίζουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους και το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε, τότε αυτιστικός είναι ένας συνάνθρωπός μας για τον οποίο αυτός ο καθρέφτης έχει σπάσει σε πολλά κομμάτια. Και η θέαση της πραγματικότητας γι'αυτόν περιορίζεται μέσα σε κάποια από αυτά τα κομμάτια του αρχικού συνόλου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να διαθέτει ικανότητες και κάποια ταλέντα. Αλλά ίσως και να διαθέτει κάποιες ιδιαίτερες αισθήσεις που εμείς οι "φυσιολογικοί" να έχουμε απολέσει μέσα στην πολιτισμική μας εξημέρωση και αλλοτρίωση.
Ένα φλέγον ζήτημα της εποχής: η αύξηση παγκοσμίως των παιδιών που παρουσιάζουν αυτισμό! Τα αίτια; Κανείς δεν μπορεί να τα προσδιορίσει με ακρίβεια και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Ωστόσο, σοβαρές και ανεξάρτητες έρευνες (που έρχονται σε σύγκρουση και με τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα του ιατροφαρμακευτικού καρτέλ και των πολυεθνικών κολοσσών της βιομηχανίας πλαστικών και μεταλλαγμένων σκουπιδιών) υποδεικνύουν το σύγχρονο τρόπο ζωής που συνδέεται με συνήθειες και συνθήκες οι οποίες δεν συναντιούνταν, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον, τις προηγούμενες δεκαετίες: μοντέλο διατροφής (βλέπε επεξεργασμένα και γενετικά τροποποιημένα δηλητήρια που αποκαλούνται "τρόφιμα"), αυξημένη χρήση παρακεταμόλης (το φάρμακο με την αντιπυρετική και την αναλγητική δράση- Η παρακεταμόλη αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης αυτισμού), ιδιαίτερα βεβαρυμένες περιβαλλοντικές συνθήκες κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, κτλ.
Το παρακάτω άρθρο θέτει το ανησυχητικό αυτό ζήτημα και μέσα σε άλλα πλαίσια, επιχειρώντας να εντοπίσει τη σύνδεση της Ψυχιατρικής με τον αυτισμό, για τον οποίο δείχνει τελευταία μεγάλο ενδιαφέρον!
(Θυμηθείτε και αυτά: Μία από τις χειρότερες και πλέον ύπουλες βιομηχανίες θανάτου!
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ και ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΚΑΡΤΕΛ: ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!
Ψυχιατρικές Διαταραχές: Ψηφίζονται προκειμένου να Υπάρξουν
ΓΕΓΟΝΟΣ: ΣΕ 20.000.000 ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΟΥΝΤΑΙ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ ΚΑΤΩ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ !" )
Το να διαγιγνώσκει ένας ψυχίατρος σε ένα παιδί 4 ετών ΔΕΠΥ ή αυτισμό δεν σημαίνει ότι φέρει ένα από αυτά τα δύο ή/και τα δύο. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι φυσιολογικό να είναι ζωηρά. Και, όπως ανέφερε σε μια διάλεξή του στο TED Talks Education ο sir Ken Robison (2013), «Μια εκτίμηση για την Αμερική λέει πως κάπου το 10% των παιδιών διαγιγνώσκονται με διάφορες παθήσεις κάτω από τον ευρύ τίτλο της “διαταραχής ελλειμματικής προσοχής”. Το ΔΕΠΥ. Δεν λέω πως δεν υπάρχει αυτό. Απλά δεν πιστεύω πως είναι τέτοια επιδημία. Αν βάλετε τα παιδιά να κάθονται με τις ώρες και να κάνουν χαμηλής ποιότητας γραφειοκρατική εργασία, μην εκπλαγείτε αν αρχίσουν να νευριάζουν. Τα παιδιά, στην πλειοψηφία τους, δεν υποφέρουν από κάποια ψυχολογική πάθηση. Πάσχουν από παιδική ηλικία».
Σκοτεινά σημεία μιας αμφιλεγόμενης επιδημίας
του Κώστα Μαντζίκου
Η ιστορία του αυτισμού χρονολογείται ήδη από το 17ο αιώνα, συγκεκριμένα από το 1779 μέχρι το 1981, όταν η Lorna Wing έκανε ευρέως γνωστό τον όρο «Σύνδρομο Asperger» στην αγγλική κοινότητα. Αργότερα, μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους, εμφανίστηκε επιτακτική η ανάγκη της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης (American Psychiatric Association-APA) να δημιουργήσει το πρώτο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders - DSM). Το εν λόγω DSM δημιουργήθηκε με σκοπό να συμβάλει στην ταξινόμηση των διαταραχών που είχαν οι στρατιώτες του πολέμου. Μέσα σε αυτό το εγχειρίδιο, λοιπόν, αποφασίστηκε να συμπεριληφθεί και ο αυτισμός με διαφορετική ορολογία.
Συγκεκριμένα, το πρώτο DSM εκδόθηκε το 1952 και αποτελούνταν από 130 σελίδες και 203 ψυχικές ασθένειες. Ο πρώτος ορισμός, ο οποίος δόθηκε από τους ψυχιάτρους για τα παιδιά που εμφάνιζαν συμπτώματα αυτισμού ήταν «Παιδική Σχιζοφρένεια». Λίγα χρόνια αργότερα, το 1968, εκδίδεται από την APA το δεύτερο DSM, στο οποίο απαριθμούνταν 182 διαταραχές σε 134 σελίδες. Ο όρος του αυτισμού παραμένει ως έχει.
Το 1980 εκδίδεται το τρίτο DSM, περιλαμβάνοντας 265 διαταραχές σε 494 σελίδες. Στο εν λόγω Εγχειρίδιο, οι ψυχίατροι άλλαξαν την ορολογία του αυτισμού, από «Παιδική Σχιζοφρένεια», σε «Νηπιακό Αυτισμό» (Infantile Autsim).
Το 1994 δημοσιεύεται το τέταρτο Διαγνωστικό Εγχειρίδιο, με 297 ψυχικές διαταραχές σε 886 σελίδες. Όσον αφορά στον αυτισμό, η ορολογία από «Νηπιακός Αυτισμός» αλλάζει σε «Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές- ΔΑΔ». Επιπλέον, εισάγεται και ο όρος «διαταραχή Asperger» ή «Σύνδρομο Asperger».
Δεκαεννέα χρόνια αργότερα, στις 18 Μαΐου 2013, δημοσιεύεται και το πέμπτο DSM, όπου η ορολογία του αυτισμού αλλάζει, από ΔΑΔ, σε «Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος- ΔΑΦ».
Μέσα από αυτή την πορεία της Ψυχιατρικής και του αυτισμού, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η επιστήμη αυτή έκανε πολλές αλλαγές ως προς τον αυτισμό, προς όφελός της. Από τη στιγμή που άρχισε να δημοσιεύεται αυτό το Εγχειρίδιο, στη σκηνή του κέρδους και της φήμης μπήκαν και οι φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες χρηματοδοτούσαν έρευνες για νέα φάρμακα με βάση αυτές τις ψυχικές παθήσεις. Στη δε προσπάθειά τους να πειστεί το κοινό να αγοράσει τα σχετικά φάρμακα, είχαν ως βασικό συνεργάτη τα ΜΜΕ, τα οποία ασταμάτητα προωθούσαν τις πατέντες των φαρμακευτικών εταιρειών.
Τα μεγάλα ερωτήματα
Θα επιχειρηθεί να απαντηθούν δύο βασικές ερωτήσεις σε αυτό το άρθρο: α) Τι κρύβεται πίσω από την Ψυχιατρική; Και β) Τι κρύβεται πίσω από τον αυτισμό;
Στο πρώτο ερώτημα απαντάει με πολύ εύστοχο τρόπο στο βιβλίο του και σε άρθρα του ο ψυχίατρος, ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Duke και πρώην επικεφαλής της ομάδας κρούσης για τη συγγραφή του τέταρτου DSM, Allen Frances. Ο ίδιος αναφέρει (2014:193)
«Οι πρόσκαιρες μόδες στην ψυχιατρική διάγνωση έρχονται και παρέρχονται. Εντελώς ξαφνικά, όλοι φαίνεται να έχουν το ίδιο πρόβλημα. Διάφορες ψευδοθεωρίες εξηγούν το ξέσπασμα, και διάφορες ψευδοθεραπείες υποτίθεται ότι προσφέρουν θεραπεία. Μετά, εξίσου αιφνιδίως, η επιδημία ολοκληρώνει την πορεία της και η κάποτε παντού παρούσα διάγνωση εξαφανίζεται από προσώπου γης».
Πολλές ψυχικές παθήσεις, οι οποίες είχαν ενταχθεί μέσα σε αυτό το Εγχειρίδιο δεν ήταν μέσα στα λογικά όρια της φύσης. Σκοπός αυτής της επιστήμης φαινόταν να είναι να βγάλει από τη μέση το φυσιολογικό. Με αυτόν τον τρόπο, ενέτασσαν μέσα στο DSM κάθε πάθηση που θα έφερνε μεγάλο κέρδος και φήμη στους ψυχιάτρους, αλλά και θα βοηθούσε τις φαρμακοβιομηχανίες να βγάλουν νέα κέρδη από την προώθηση νέων ψυχοφαρμάκων.
Πολλοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι, όπως οι Allen Frances και Jeffrey Schaler, έχουν παραδεχθεί ότι η Ψυχιατρική ως επιστήμη έχει ξεπεράσει τα λογικά όρια – σε αυτά τα πλαίσια, έχουν καταλήξει οι μη συμμόρφωση και ελεύθερη σκέψη να θεωρούνται ψυχικές ασθένειες (Andrew, 2010· Benson, 2014· Paras, 2016· Walia, 2014).
Ο Μαντζίκος (2015:8) υποστηρίζει ότι «Μερικά από τα πιο σημαντικά λόγια του Ιπποκράτη, που σήμερα το DSM και οι ψυχίατροι παραβιάζουν είναι: “Οι υπερβολικές θεραπείες ενδείκνυνται μόνο σε υπερβολικές ασθένειες”, καθώς και “Όση και αν είναι η αγάπη σου για την τέχνη της Ιατρικής, θυμήσου πως υπάρχει και η αγάπη για την Ανθρωπότητα”. Σήμερα, με την επικράτηση ενός ιατρο-κεντρικού μοντέλου, η προτεραιότητα δεν δίνεται στον άνθρωπο ως ολότητα (σώμα, πνεύμα, ψυχή), αλλά στην υπερβολική συνταγογράφηση (πιες ένα καταπότι και έγιανες)».
Άρα, λοιπόν, στόχος της ψυχιατρικής επιστήμης, με βάση αυτό το μοντέλο, αλλά και με βάση το ιατρο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, είναι η θυματοποίηση του ανθρώπου στον βωμό του κέρδους και στο όνομα της επιστήμης.
Στο δεύτερο ερώτημα, ο Allen Frances δίνει πολύ καλές απαντήσεις μέσα από το βιβλίο του. Τα τελευταία χρόνια, η Ψυχιατρική και οι φαρμακευτικές εταιρείες, με τη χρηματοδότηση ερευνών, έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στον αυτισμό. Μέσα σε 108 χρόνια, έχουν δημοσιευθεί σε πολλές χώρες συνολικά 1.000 άρθρα-έρευνες για τον αυτισμό και έχουν γίνει 39.663 αναφορές (citations) πάνω σε αυτές τις εργασίες. Περισσότερα από 330 εκατομμύρια δολάρια πάνε κάθε χρόνο σε έρευνες για τον αυτισμό, αλλά μόλις το 1% από αυτές τις έρευνες έχει να κάνει με τους αυτιστικούς ενήλικες. Στα πιο πρόσφατα δεδομένα από το 2012, ιδιωτικές φιλανθρωπικές οργανώσεις και η κυβέρνηση των ΗΠΑ μάζεψαν και ξόδεψαν 331.949.933 δολάρια για τον αυτισμό. Πού ακριβώς πάνε αυτά τα χρήματα και γιατί οι αυτιστικοί ενήλικες δεν επωφελούνται από όλη αυτή την κατάσταση (Picciuto, 2016);
Οι έρευνες δεν βοήθησαν και πάρα πολύ στην κατανόηση του αυτισμού, διότι οι περισσότερες είναι βασισμένες στο ιατρο-κεντρικό ή, αλλιώς, παθολογικό μοντέλο του αυτισμού. Τα δεδομένα από αυτές τις εργασίες έχουν επηρεάσει σε αρκετό βαθμό τα δεδομένα του αυτισμού και στην Ελλάδα. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την Ψυχιατρική στις ΗΠΑ, η οποία έχει επηρεάσει την αντίστοιχη στην Ελλάδα.
Εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αναφερθεί διάφορες αβάσιμες θεωρίες από γιατρούς και ψυχιάτρους σχετικά με την αιτιολογία του αυτισμού, όπως «τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό» (γι’ αυτό είχε μιλήσει και ο βραβευμένος ηθοποιός Robert De Niro στο Φεστιβάλ Tribeca). Για τα εμβόλια και τη σχέση τους με τον αυτισμό είχε γράψει και ο δρ. Andrew Wakefield στο περιοδικό Lancet. Ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Brian Deer (2004) απέδειξε τον ρόλο του Andrew Wakefield σ’ αυτή την ιστορία περί εμβολίων και αυτισμού.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, ο Andrew Wakefield είχε προσληφθεί από έναν δικηγόρο ονόματι Richard Barr δύο χρόνια πριν τη διεξαγωγή της έρευνάς του, λαμβάνοντας μάλιστα το ποσό των 150 λιρών την ώρα, ακριβώς για να κατασκευάσει μία υπόθεση εναντίον αυτού του εμβολίου, ελπίζοντας να βγάλει πολλά κέρδη από τις μαζικές αγωγές των γονέων αυτιστικών παιδιών που θα επακολουθούσαν. Επιπλέον, ο Andrew Wakefield, μέσα από αυτή την έρευνά του, ήθελε να προωθήσει το δικό του εμβόλιο ιλαράς ως ανταγωνιστή του τριπλού εμβολίου MMR. Η έρευνα του δημοσιογράφου Brian Deer αποκάλυψε ότι ο Andrew Wakefield κατασκεύασε τα «αποδεικτικά» στοιχεία, τα υποτιθέμενα ευρήματα των εξετάσεων από τις βιοψίες των παιδιών, οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν φυσιολογικές.
Άλλες τέτοιου τύπου θεωρίες είναι ότι ο αυτισμός προκαλείται από το φτωχό ψυχο-κοινωνικό περιβάλλον, από αλλεργίες, ελλείψεις σε ένζυμα, ελλείψεις σε βιταμίνες και μέταλλα, ουσίες που προκαλούν μολύνσεις, μολύνσεις από διάφορους ιούς, μολύνσεις του αυτιού, αφρώδεις μολύνσεις, αντιβιώσεις κ.λπ. (Νότας, 2005:21).
O αυτισμός είναι μια ομπρέλα, κάτω από την οποία «στέκονται» και άλλες ψυχιατρικές παθήσεις του DSM, οι οποίες παρουσιάζουν πολλά συμπτώματα παρόμοια με εκείνον, όπως: η Αντιθετική Προκλητική Διαταραχή (Oppositional Defiant Disorder), Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες (Specific Learning Difficulties), Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητα-ΔΕΠΥ (Attention Deficit Hyperactivity Disorder-ADHD), Άγχος (Anxiety), Σύνδρομο Τουρέτ (Tourette Syndrome), Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (Obsessive Compulsive Disorder), Αναπτυξιακή Διαταραχή Συντονισμού (Developmental Co-ordination Disorder), Χαρισματικός (Gifted), Διαταραχή Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης (Sensory Integration Disorder), Διαταραχή Ακουστικής Επεξεργασίας (Auditory Processing Disorder), Κατάθλιψη (Depression), Δυσλεξία (Dyslexia), Σχιζοφρένεια (Schizophrenia), Διαταραχή Προσωπικότητας (Personality Disorder), και Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (Posttraumatic Stress Disorder).
Από την άλλη πλευρά, ο δρ. Dr. Allen Frances (2014:29) αναφέρει: «Ήξερα από πρώτο χέρι τους κινδύνους, επειδή είχα βιώσει οδυνηρές εμπειρίες. Παρά τις προσπάθειές μας να δαμάσουμε την εκτεταμένη διαγνωστική υπερβολή, το τέταρτο DSM χρησιμοποιήθηκε με λανθασμένο τρόπο για να διογκώσει τη διαγνωστική φούσκα. Παρότι βαρετά μετριοπαθείς στους στόχους μας, υπέρμετρα σχολαστικοί στις μεθόδους μας και άκαμπτα συντηρητικοί στο προϊόν μας, δεν καταφέραμε να προβλέψουμε ή να αποτρέψουμε τρεις νέες ψευδο-επιδημίες ψυχικών διαταραχών στα παιδιά – τον αυτισμό, την ελλειμματική προσοχή και την παιδική διπολική διαταραχή».
Ο ίδιος, στο βιβλίο του, αναφέρει ότι, το 1997, οι φαρμακοβιομηχανίες κυκλοφόρησαν στην αγορά νέα και αρκετά ακριβά φάρμακα για τη ΔΕΠΥ. Επίσης, αυτές οι εταιρείες πήραν άδεια για να προωθήσουν παντού τα φάρμακά τους, σε γονείς και δασκάλους. Έτσι, λοιπόν, η διάγνωση αυτή ήταν παντού: στα περιοδικά, στις οθόνες των τηλεοράσεων, στα γραφεία των παιδιάτρων. Με αυτόν τον τρόπο, τα ποσοστά αυτής της ψεύτικης διαταραχής, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, τριπλασιάστηκαν. Επίσης, αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια τα ποσοστά του αυτισμού εικοσαπλασιάστηκαν (Frances, 2014). Επομένως, φαίνε-ται καθαρά πόσο η ψυχιατρική επιστήμη έχει επικεντρωθεί στο να ταμπελοποιεί τους ανθρώπους με τις διαγνωστικές ταμπέλες «αυτισμός» και «ΔΕΠΥ».
Το να διαγιγνώσκει ένας ψυχίατρος σε ένα παιδί 4 ετών ΔΕΠΥ ή αυτισμό δεν σημαίνει ότι φέρει ένα από αυτά τα δύο ή/και τα δύο. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι φυσιολογικό να είναι ζωηρά. Και, όπως ανέφερε σε μια διάλεξή του στο TED Talks Education ο sir Ken Robison (2013), «Μια εκτίμηση για την Αμερική λέει πως κάπου το 10% των παιδιών διαγιγνώσκονται με διάφορες παθήσεις κάτω από τον ευρύ τίτλο της “διαταραχής ελλειμματικής προσοχής”. Το ΔΕΠΥ. Δεν λέω πως δεν υπάρχει αυτό. Απλά δεν πιστεύω πως είναι τέτοια επιδημία. Αν βάλετε τα παιδιά να κάθονται με τις ώρες και να κάνουν χαμηλής ποιότητας γραφειοκρατική εργασία, μην εκπλαγείτε αν αρχίσουν να νευριάζουν. Τα παιδιά, στην πλειοψηφία τους, δεν υποφέρουν από κάποια ψυχολογική πάθηση. Πάσχουν από παιδική ηλικία».
Από την άλλη πλευρά, οι ψυχίατροι ξέρουν πολύ καλά ότι τα παιδιά είναι φυσιολογικά και ότι βγάζουν ψεύτικες διαγνώσεις. Έτσι, συχνά η συνταγογράφηση των φαρμάκων είναι εκείνη που προκαλεί αργότερα το πραγματικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα η διάγνωση να βγαίνει πραγματική (Breggin, n.d.). Είναι γνωστό πως τα ψυχοφάρμακα αλλάζουν τη χημική σύνθεση του εγκεφάλου, τη διάθεση, προκαλώντας διάφορα σωματικά προβλήματα από τις παρενέργειες.
Ο Frances (2014:31) αναφέρει ότι «Τα ψυχοφάρμακα είναι σήμερα η κυριότερη πηγή εσόδων για τις φαρμακευτικές εταιρείες. Το 2011 κέρδισαν περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αντιψυχωτικά (ποσό που αντιστοιχεί στο εκπληκτικό 6% όλων των φαρμακευτικών πωλήσεων), 11 δισεκατομμύρια δολάρια από τα φάρμακα για τη ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας). Οι δαπάνες για τα αντιψυχωτικά τριπλασιάστηκαν, ενώ η χρήση αντικαταθλιπτικών σχεδόν τετραπλασιάστηκε από το 1988 μέχρι το 2008. Επίσης, τα χάπια χορηγούνται από λάθος γιατρούς. Το 80% των συνταγών γράφεται από γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης, ελάχιστα εκπαιδευμένους στην ορθή χρήση των φαρμάκων, υπό τις έντονες πιέσεις ιατρικών επισκεπτών και παραπλανημένων ασθενών, μετά από βιαστικές ολιγόλεπτες επισκέψεις, χωρίς συστηματική αξιολόγηση». Επομένως, οι φαρμακοβιομηχανίες είναι αποφασισμένες να διατηρήσουν τον μύθο ότι η ψυχική ασθένεια είναι βιολογική και να κρύψουν τη ζημιά που γίνεται από τα ψυχιατρικά φάρμακα, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να κερδίζουν τεράστια κέρδη από την πώληση ψυχιατρικών φαρμάκων (Ramsey, 2014).
Πολλοί αυτιστικοί άνθρωποι έχουν καταστραφεί από την Ψυχιατρική, τις φαρμακευτικές εταιρείες και τις δήθεν μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Συνεχώς δημιουργούνται νέες θεραπείες με σκοπό το κέρδος και, έτσι, προωθείται η λάθος εικόνα του αυτισμού. Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των αυτιστικών ανθρώπων μέσω αυτών των ενεργειών οδηγεί πολλούς από αυτούς στον αφανισμό. Επίσης, οι ζωές πολλών ανθρώπων που έλαβαν λάθος ψυχιατρικές διαγνώσεις καταστράφηκαν και κάποιοι από αυτούς, ως αποτέλεσμα των παρενεργειών των ψυχοφαρμάκων, αυτοκτόνησαν ή κλείστηκαν στη φυλακή.
Καταλαβαίνουμε ότι η ροή της φυσιολογικότητας έχει διαταραχθεί με την Ψυχιατρική και τις φαρμακευτικές εταιρείες να έχουν ξεπεράσει τα όρια. Η Ψυχιατρική πρέπει να επιστρέψει στα φυσιολογικά όριά της και να μη στοχεύει στην υπερβολική διάγνωση. Οι ψυχίατροι πρέπει να αρχίσουν να συμβάλλουν στη θεραπεία δια του λόγου και να χορηγούν φάρμακα μόνο σε όσους τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Κλείνοντας, θα παραθέσουμε κάτι που ανέφερε η Μαρί Πέις, διδάκτωρ Φυσιοπαθητικής, σε ένα video στο YouTube σχετικά με τα λάθη της Ψυχιατρικής: «Η Ψυχιατρική εμφανίζει τη μια ετικέτα μετά την άλλη, για να καλύψει τις δικές της ανεπάρκειες και ανικανότητα αποτελέσματος, δηλαδή το να γιατρέψει ή ειλικρινά να βοηθήσει κάποιον. Οπότε, πάντα η λύση τους είναι: Ας βγάλουμε άλλο ένα σύνδρομο. Ένας σωρός ακαταλαβίστικων ετικετών». ΗΝ
Bιβλιογραφία
Andrew (2010). Is Free Thinking A Mental Illness? Retrieved from http://goo.gl/9IFXHp
Benson, J. (2014). Psychiatrists now say non-conformity is a mental illness: only the sheeple are 'sane'. Retrieved from http://goo.gl/mU13rH
Breggin, P.R. (n.d.). Vital Information About Ritalin, Attention Deficit-Hyperactivity Disorder and the Politics Behind the ADHD/Ritalin Movement. Retrieved from http://www.antipsychiatry.org/ritalin.htm
Deer, B. (2004). Exposed: Andrew Wakefield and the MMR-autism fraud. Retrieved from http://briandeer.com/mmr/lancet-summary.htm
Frances, A. (2014). Η διάσωση του φυσιολογικού: DSM-5 το δριμύ κατηγορώ ενός ψυχιάτρου. Αθήνα: Τραυλός.
Green, B.C., Johnson, K.A., & Bretherton. (2014). Pragmatic language difficulties in children with hyperactivity and attention problems: An integrated review. International Journal of Language & Communication Disorders, 49(1), 15-29.
Μαντζίκος, Ν.Κ. (2015, 6 Αυγούστου). DSM-5 και αυτισμός. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, σελ.8
Νότας, Σ. (2005). Το Φάσμα του Αυτισμού- Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές: Ένας οδηγός για την οικογένεια. Λάρισα: Εκδόσεις «έλλα».
Miodovnik, A., Harstad, E., Sideridis, G., & Huntington, N. (2015). Timing of the diagnosis of attention-deficit/ hyperactivity disorder and autism spectrum disorder. Pediatrics, 136(4), 830.
Paras, T. (2016). According to modern psychiatry, non-conformity is now a mental illness. Retrieved from http://goo.gl/qniC4a
Picciuto, E. (2016). Adult, Autistic, and Forgotten. Retrieved from http://goo.gl/u8jRIa
Ramsey, W. (2014). Why the Myth of Mental Illness Lives On. Retrieved from http://www.wayneramsay.com/lives-on.htm
Robison, K. (Lectrurer) (2013). How to escape education’s death valley. [Διάλεξη]. Αμερική: TED Talks Education.
Rommelse, N.N.J., Franke, B., Geurts, H.M., & Hartman, J.B. (2010). Shared heritability of attention- deficit/ hyperactivity disorder and autism spectrum disorder. European Child & Adolescent Psychiatry, 19(3), 281-95.
Simonoff, E., Pickles, A., Charman, T., Chandler, S., Loucas, T., & Baird, G. (2006). Psychiatric Disorders in Children With Autism Spectrum Disorders: Prevalence, Comorbidity, and Associated Factors in a Population-Derived Sample. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, 47(8), 921-9.
Walia, A. (2014). Non-Conformity & Creativity Now Listed As A Mental Illness By Psychiatrists. Retrieved from http://goo.gl/gj5In3
το διαβάσαμε στο Hellenic Nexus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου