ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Καλώς (επαν)ήλθατε στην "Αμερική": "Τι παιχνίδι παίζεται με τις καταγγελίες Πανούση;"


Σχόλιο δικό μας: ένα εύστοχο κείμενο, που απλώς επισημαίνει πράγματα τα οποία ΔΕΝ θα έπρεπε να προξενούν εντύπωση. Σε όσους διαθέτουν ανεξάρτητη αντίληψη και ανοιχτά μάτια. Άλλωστε καταντάει το λιγότερο θλιβερό διαρκώς "να ανακαλύπτουν την Αμερική" πολλοί (ή να προσποιούνται ότι το κάνουν), ενώ "η Αμερική" τους έχει καπελώσει προ πολλού. Τελικά τι είναι το χειρότερο; Να πρέπει να παλεύεις για να επιβιώσεις  μέσα σε εγκληματικά κράτη και για να μην τρελαθείς να πειστείς να αποδέχεσαι την δυσωδία ως "κανονικότητα" ή η παγκοσμιοποιημένη μαφία του χρήματος και των "νόμιμων εγκλημάτων" να ισοπεδώνει κράτη και να κονιορτοποιεί τους πληθυσμούς τους;

Θυμηθείτε κι από εμάς:
Γιατί οι λαοί είναι υπήκοοι τρομοκρατικών καθεστώτων...
Η ανάγκη των μπαμπούλων για τη διατήρηση των αγάδων (σε βάρος των ραγιάδων)

  • Τι παιχνίδι παίζεται με τις καταγγελίες Πανούση;

Οι καταγγελίες του πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη είναι συνταρακτικές και βροντώδεις…
Αρχικά αποκαλύπτουν όλο το πολυεδρικό και σκηνοθετημένο θέατρο της «τρομοκρατίας» και τα πολιτικά παιχνίδια αυτού του τελετουργικού τρομοκρατικού θεάματος (το αναλύουμε στο προηγούμενο κείμενό μας).

(επισήμανση δική μας: πρόκειται για το κείμενο με τίτλο:«Τρομοκρατία»: Οι καταγγελίες του Γιάννη Πανούση).

Οι «σοκαριστικές» καταγγελίες του υπουργού της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης αποκαλύπτουν ακόμα και τούτο:
Ότι και αυτές είναι μέρος του σκηνοθετημένου, διαπλεκόμενου θεάτρου της καθεστωτικής τρομοκρατίας…

Πιθανότατα εντάσσονται σε κάποιο πολιτικό σχέδιο το οποίο απορρέει από τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς του καθεστώτος, των διεθνών και εγχώριων «νταβάδων», συνακόλουθα και των αντίστοιχων μυστικών υπηρεσιών…

Ο χρόνος, ο χαρακτήρας και ο τρόπος των καταγγελιών Πανούση παραπέμπει σε στρατηγικό και τακτικό σχεδιασμό. Γεννά πολλά ερωτηματικά…

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ; Αυτά τα γνώριζε ή τα ανακάλυψε ο Πανούσης από τότε που ήταν υπουργός. Γιατί σιώπησε, αυτός που κήρυττε το «αριστερό ήθος» (όταν ήταν υπουργός), με ένα άλλο «σχόλιο φωτιά», όπως το χαρακτήρισαν οι «νταβάδες» των ΜΜΕ.

Διαβάστε το άρθρο: «Το σχόλιο Πανούση: Νέο «συναρπαστικό» σκηνικό…».
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9666

Και τότε ο Πανούσης, με καλοαναθρεμμένο ναρκισσισμό, παρέδιδε μαθήματα αριστερού ΗΘΟΥΣ και υπαινισσόταν πολλά, αλλά σιωπούσε πάνω σε όλα…

Το ίδιο και σήμερα: ΣΙΩΠΑ, σκανδαλωδώς. Απλώς καταγγέλλει, συνταρακτικά πράγματα, αλλά συγκεκριμένα ΣΙΩΠΑ πάνω σε όλα όσα καταγγέλλει…

Ο ίδιος ο σκανδαλοθηρικός χαρακτήρας των καταγγελιών και ο ίδιος τρόπος: Ποτίζει τη δίψα της περιέργειας με αλατισμένο νερό...

Συγκλονιστικές και βροντώδεις καταγγελίες, αλλά ΚΑΜΙΑ συγκεκριμένη ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Αυτό είναι το «αριστερό» ΗΘΟΣ του κυρίου που μας παρέδιδε μαθήματα «αριστερής» πολιτικής…

Γίνεται φανερό, ότι ο πρώην υπουργός κινείται πάνω σ ένα στρατηγικό και τακτικό άξονα, χαραγμένο από κάποιες καθεστωτικές δυνάμεις ή πλανητικά κέντρα εξουσίας…

Χωρίς ισχυρές πλάτες δεν θα τολμούσε τέτοιου είδους καταγγελίες. Και είναι γνωστόν ότι ο Γιάννης Πανούσης έχει ισχυρές προσβάσεις σε ένα κύκλο ισχυρών «νταβάδων»…

Σίγουρα κάτι παίζεται με «όπλο» πάλι την «τρομοκρατία»…

Θα φανεί σύντομα…

Αυτό, όμως, που προσβάλει τη νοημοσύνη μας είναι τούτο: Η «τρομοκρατία» έχει αναχθεί στον υπ αριθμόν ένα ΚΙΝΔΥΝΟ και ο Πανούσης διαλαλεί ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙ τόσο σημαντικά πράγματα και πρόσωπα (τα οποία παρασιωπούσε και παρασιωπά) και ακόμα βρίσκεται ΕΞΩ. Ούτε καν τον έχει καλέσει η «Αντιτρομοκρατική»…

Θα δούμε ποια θα είναι η εξέλιξη και η κατάληξη αυτού του νέου τρομοκρατικού σήριαλ…


το διαβάσαμε στο μπλογκ του περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου