ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Ο μεγάλος χειμώνας των "Ούννων"



Ο χειμώνας μπαίνει σιγά σιγά.

Το ίδιο και τα προαπαιτούμενα. Εισβάλλουν σαν την λυσσασμένη εμπροσθοφυλακή του Αττίλα και των ορδών του, αφήνοντας πίσω τους καμμένη και λεηλατημένη γη.
Τουλάχιστον ο Ούννος το'κανε με την ισχύ των όπλων και με κίνητρο την απληστία για λάφυρα και την ακόρεστη δίψα για κυριαρχία.
Οι σύγχρονοι "Ούννοι" του χρηματοπιστωτικού "εκλεπτυσμένου ναζισμού" και των κατά τόπους πιστών σκυλιών τους - οι λεγόμενοι "δωσίλογοι" που έχουν σχέση με εθνικές επετείους οι οποίες πλησιάζουν με ένα ιστορικό ντεζαβού διόλου συμπτωματικό και πλήρες τραγικής ειρωνείας- είναι πολύ χειρότεροι!


Τα κίνητρά τους δεν διαφέρουν και είναι αυξημένα και εξελιγμένα στη νιοστή. Όμως αυτοί δεν θέλουν απλά να αρπάξουν, να εκμεταλλευτούν, να ξεζουμίσουν, να καρπωθούν και να οικειοποιηθούν με νεοφεουδαρχική βουλιμία τους πάντες και τα πάντα. Θέλουν και να ευτελίσουν, να ταπεινώσουν φριχτά νυν και επόμενες γενεές, να αποστραγγίσουν διανοητικά και ηθικά τον ένα μετά τον άλλον λαό. Αν υπάρχει αυτό που κάποιοι σοφοί από το παρελθόν -όχι σαν αυτούς τους εγχώριους επιστρατευμένους "εγκεφαλίσκους" που είχαν το θράσος να τους αποκαλέσουν και "σοφούς", ζήλεψε Σολωμόντα!- είχαν προσδιορίσει ως "αντικειμενική ηθική", βγαλμένη μέσα από την πραγματική σοφία και βιωματική εμπειρία χιλιάδων χρόνων ζωής.
Και αυτοί έχουν σαν όπλα τους όχι σπάθες και δόρατα. Εδώ ομοιάζουν μόνο στην αγριότητα, ίσως και να την ξεπερνούν, γιατί ο Αττίλας δεν ζούσε σε εποχές "χάρτας ανθρώπινων δικαιωμάτων" και "δημοκρατιών" που "προστατεύουν τους πολίτες -από τον εαυτό τους μάλλον- και σαφώς πρωτοπορούν σε πλεόνασμα ψυχοπάθειας.
Τα όπλα των σύγχρονων Ούννων είναι η ειρηνική παράδοση άνεϋ όρων. Μέσα από "ιδρύματα"και ΜΚΟ διαμόρφωσης αντιλήψεων σε παγκόσμια κλίμακα, "οίκων αξιολόγησης", ταχυδακτυλουργικών αλγόριθμων που υλοποιούν χρέη θανάτου από κοπανιστό αέρα,  "τρομοκρατών" made in secret services που σπέρνουν το φόβο και τον πανικό στις κοινωνίες των υπηκόων τους, πολυεθνικών εταιρειών που τσαλαπατούν τους νόμους των κρατών μετατρέποντάς τα σε θλιβερά ανίσχυρα φέουδά τους και σκλαβώνουν ανθρώπους και δηλητηριάζουν τη φύση. Και μέσω της παραβίασης, σταδιακά και σαδιστικά, κάθε ατομικής και συλλογικής ασπίδας προστασίας -τα "δικαιώματα" και οι "κοινωνικές κατακτήσεις"- έναντι των διαχρονικών διαθέσεων ανεξέλεγκτου κοινωνικού βαμπιρισμού των ισχυρών και της παγίωσης μιας τεχνολογικά θαυμαστής ωμής αστυνόμευσης και ευτράπελων, αφύσικων, εκφυλισμένων προτύπων και μοτίβων ζωής.

Ο χειμώνας δεν παίρνει παράταση ούτε υπόκειται σε περικοπές και διακανονισμούς. Έρχεται και όταν βρίσκει ρημαγμένες, ανοχύρωτες "πολιτείες" μετατρέπει την παγωνιά σε ριπές θανάτου για τους απροστάτευτους στην πράξη, παρά τα λόγια παρηγοριάς των "προστατών". Και την απίσχναση από την πείνα και τις κακουχίες, την απελπισία της πιο απαξιωτικής για το ανθρώπινο πλάσμα επιβίωσης, την αγωνία πριν τον επιθανάτιο ρόγχο, όλα αυτά τα παγ-ι-ώνει ως αναπόσπαστα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός βαριού, απονεκρωτικού τοπίου, παρατεινόμενου για αόριστα επιμήκες διάστημα. Μη βιώσιμο για έστω και υποψία ανεξαρτησίας και αυτονομίας, υλικής και συνειδησιακής.

Όσο διαρκεί αυτή η επέλαση των πιο ύπουλων, ψυχοπαθητικών, αδίστακτων και πρωτοφανώς αιμοσταγών εισβολέων που είχε η ανθρωπότητα την ατυχία να γνωρίσει εδώ και πολλούς αιώνες, με τη στενή συνεργασία των πρόθυμων πολιτικών τσουτσεκίων τους. Και με την παγκοσμιοποιημένη παγίωση "δικαιώματος" ζωής και θανάτου σε βάρος των κατακτημένων και υπόδουλων μαζών.



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου