ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

κάτι χαμόγελα παντός καιρού


Υπάρχουν κάτι χαμόγελα παντός καιρού.

Που έχουν την ιδιότητα να σε κάνουν ν'ανατριχιάζεις, Συθέμελα. Να σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο! Να σε γεμίζουν με μια ανησυχητική αίσθηση επερχόμενων δεινών και συμφορών...

Σαν αυτό, ας πούμε, της θυγατέρας του κ. Μητσοτάκη, που δεν το αποχωρίζεται ακόμη κι αν ο φακός τη συλλαμβάνει να παρευρίσκεται σε κάποια κηδεία...

Αλλά το χαμόγελο που δικαιωματικά αξίζει τον τίτλο του "χαμόγελου της χρονιάς" (ίσως και των τελευταίων χρόνων) θεωρούμε ότι ανήκει στον νυν κ.πρωθυπουργό.
Αυτόν της "αριστεράς".
Αυτόν που θα έφερνε το "νέο" εκδιώκοντας το "παλιό".
Αυτόν που η κυβερνητική-μνημονιακή φαρέτρα του είναι γεμάτη από πασοκογενή βέλη.
Αυτόν που ο χιουμορίστας και χαβαλετζής κ. Ομπάμα είχε αποκαλέσει "συμπαθή Αλέξη".
Αυτόν που χαρίζει το πλατύ του χαμόγελο σε πολιτικούς φίλους και εχθρούς, αφειδώς. Άδολα.
Αυτόν που διατηρεί το κέφι του και δεν χάνει το αστραφτερό του χαμόγελο. Προφανώς δεν βλέπει κανένα λόγο για το αντίθετο. Ακόμα και τώρα. Που τα μέτρα-κτηνωδίες που υπέγραψε είναι να εφαρμοστούν, κουρελιάζοντας το "ΟΧΙ" αλλά και χρησιμοποιώντας το(!) στην προεκλογική τελευταία καμπάνια. Ακόμα και τώρα που ήρθε η ώρα "της είσπραξης των χρωστούμενων" από τους τοκογλύφους κι αεριτζήδες. Καταβαραθρώνοντας οικογένειες, καταληστεύοντας υπάρχοντα, ξεπουλώντας δημόσια περιουσιακά στοιχεία, που δεν ανήκουν ούτε στην "αριστερά" ούτε στη "δεξιά" ούτε στους κρατικοδίαιτους μπίζνεσμεν φίλους τους ούτε στους τραπεζίτες και "επενδυτές" των "εταίρων" τους.

Αυτός που το χαμόγελό του μας κάνει να χάνουμε το δικό μας.
Και να γρυλλίζουμε σαν πληγωμένα θεριά σε αιχμαλωσία...

πρωθυπουργικά χαριεντίσματα με τον υποψήφιο τηλελάγνο πρόεδρα του "παλαιού" και παρωχημένου


"Είμαστε ένα χαρούμενο κοινοβουλευτικό παρεάκι": πριν τα πρωθυπουργικα μεγαλεία, χαριεντίσματα με τους τότε συγκυβερνητικούς (και μνημονιακούς) κυρίους Λοβέρδο, Βορίδη, Άδωνι. Πλέον η σκυτάλη των "προαπαιτούμενων", πιο σκληρών και αβάσταχτων από ποτέ, πέρασε στα χαμογελαστά χέρια της αριστερής ιλαροτραγωδίας...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου