ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Η κινητήριος και μεταμορφωτική δύναμη της δημιουργικότητας



Οι Δημιουργικοί άνθρωποι....

1. βαριούνται εύκολα
2. παίρνουν ρίσκα
3. χρωματίζουν "έξω από τις γραμμές"
4. σκέφτονται με την καρδιά τους
5. κάνουν πολλά λάθη
6. μισούν τους κανόνες
7. εργάζονται αυτόνομα
8. αλλάζουν γνώμη (το μυαλό τους) συχνά
9. φημίζονται για την εκκεντρικότητα τους
10. κάνουν μεγάλα όνειρα

Tα παραπάνω διαβάσαμε ΕΔΩ 

Αν λοιπόν αυτός είναι ο δεκάλογος του δημιουργικού ανθρώπου, που αφήνεται στη ροή των πραγμάτων χωρίς να παρασύρεται  από τη συχνά ανεξέλεγκτη ορμή τους (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές μιας και "κάνει λάθη" κι αν είναι ευφυής τα αξιολογεί κι αξιοποιεί προς όφελός του), δίνοντάς τους μορφή και κάνοντάς τα να δουλέψουν γι'αυτόν, τότε...


...μιλάμε για τον τύπο εκείνο του ανθρώπου που ασφυχτιά (γιατί του αρέσει να μπογιατίζει με ζωντανά και ζωηρά χρώματα τα ξεθωριασμένα και μουντά "τοπία") και δεν μπορεί να λειτουργήσει και να υπάρξει εύκολα μέσα σε κοινωνίες σαν τη νεοελληνική της "ανάπτυξης" και νεκρικής οσμής. Εκεί όπου οι "κανόνες" τίθενται από εκείνους που απεχθάνονται την ελευθερία, αυτονομία και δημιουργικότητα της ανθρώπινης φύσης και πασχίζουν με κάθε τρόπο ("νόμιμο" και παράνομο) να τη μετατρέψουν σε μια άβουλη, απόλυτα εξαρτημένη και χειραγωγούμενη οντότητα.

Αν όμως ο δημιουργικός μας αυτός τύπος είναι και πεισματάρης, τότε δεν το βάζει κάτω κι απεργάζεται τρόπους και σχέδια όχι μόνο διαφυγής από μια τέτοια κοινωνική συνθήκη-κελί, αλλά και ροκανίσματος των θεμελίων της (μερικές φορές κινούμενος "εντός" των δομών τους) και κατάρρευσής του οικοδομήματος ανελευθερίας και στασιμότητας (ορκισμένος εχθρός της Κίνησης που χαρακτηρίζει τη δημιουργικότητα). Γιατί η δημιουργικότητα δεν είναι καλό να κοιτάζει αλαζονικά μόνο προς "τα μέσα", μετατρεπόμενη σε εγωλατρία και τελικά σε συστημικό εργαλείο, αλλά αναδεικνύεται ως απελευθερωτικό μέσο, τόσο για το φορέα της όσο και για τους άλλους ανθρώπους (που έτσι δύνανται να μάθουν από αυτή, να την επεκτείνουν και να την εξελίξουν), όταν διαχέεται και απλώνεται απλόχερα προς τα έξω. Κι αναπόφευκτα πολλές φορές με συγκρουσιακές διαθέσεις και στοχεύσεις. Αλλάζοντας την αντίληψη και τη μορφή των κοινωνιών.

Έτσι το βλέπω. Κι έτσι με ενθουσιάζει όταν το εισπράττω. Παρακινώντας και μένα να την γυρέψω μέσα μου και να λαδώσω με δημιουργικότητα τα γρανάζια της ύπαρξής μου και της καθημερινότητάς μου. Από την οποία ξεκινούν ΟΛΑ...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου