Το πρωτότυπο κείμενο εδώ: Larry Summers and the Secret "End-Game" Memo
Το εμπιστευτικό υπόμνημα στην καρδιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Όταν ένα μικρό πουλάκι μου πέταξε το υπόμνημα του Τελικού Παιχνιδιού από το παράθυρο μου, το περιεχόμενο του ήταν τόσο εκρηκτικό, τόσο αρρωστημένο και τόσο κακό, που απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Το υπόμνημα επιβεβαιώνει την φαντασίωση κάθε συνωμοσιολογικού φρικιού: στα τέλη του 1990 οι κορυφαίοι αξιωματούχοι του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ συνωμότησαν με μια μικρή κλίκα μεγάλων τραπεζιτών να ξεσκίσουν τους οικονομικούς κανονισμούς σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όταν βλέπετε 26,3 τοις εκατό ανεργία στην Ισπανία, την απελπισία και την πείνα στην Ελλάδα, διαδηλώσεις στην Ινδονησία και στο Ντιτρόιτ για την πτώχευση, γυρίστε στο υπόμνημα του Τελικού Παιχνιδιού, την γένεση του αίματος και των δακρύων.
Ο αξιωματικός του Θησαυροφυλακίου που παίζει το μυστικό παιχνίδι των τραπεζιτών είναι ο Larry Summers. Σήμερα ο Summers είναι η κύρια επιλογή του Barack Obama για πρόεδρος του Federal Reserve των ΗΠΑ, την κεντρική τράπεζα του πλανήτη. Εάν το εμπιστευτικό υπόμνημα είναι αληθινό, τότε ο Summers δεν θα έπρεπε να υπηρετεί το Federal Reserve, θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα μπουντρούμι, ειδικά φτιαγμένο, για τους παράφρονες εγκληματίες του κόσμου της οικονομίας.
Το υπόμνημα είναι αυθεντικό. Έπρεπε να πετάξω στην Γενεύη για να πάρω επιβεβαίωση από τον Γενικό Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, τον Pascal Lamy. Ο Lamy ο στρατηγός της Παγκοσμιοποιήσεως μου είπε.
«Ο Οργανισμός του Παγκόσμιου Εμπορίου δεν δημιουργήθηκε από μια μυστική κλίκα πολυεθνικών που συνωμοτεί κρυφά εναντίον των λαών… Δεν έχουμε πλούσιους τρελούς τραπεζίτες που καπνίζουν πούρα και συνωμοτούν.» Τότε του έδειξα το υπόμνημα.
Ξεκινά με τον υπηρέτη με στολή του Larry Summers, τον Timothy Geithner, που υπενθυμίζει στο αφεντικό του, να καλέσει τους μεγάλους τραπεζίτες, να ετοιμαστούν να διατάξουν τους στρατούς των, από τους λομπίστες τους, να βαδίσουν στην μάχη:
«Καθώς εισερχόμεθα στο Τελικό Παιχνίδι των διαπραγματεύσεων των οικονομικών υπηρεσιών του Οργανισμού του Παγκόσμιου Εμπορίου, πιστεύω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να έρθετε σε επαφή με τους Διευθύνοντες Συμβούλους»
Για να αποφύγει ο Summers να καλέσει το γραφείο του, για να του δώσουν τους τηλεφωνικούς αριθμούς (το οποίο σύμφωνα με τον νόμο των ΗΠΑ πρέπει να φαίνονται δημοσίως στα αρχεία), ο Geithner καταχώρησε τις ιδιωτικές γραμμές των πέντε πιο ισχυρών Διευθυνόντων Συμβούλων του πλανήτη, που είναι:
Goldman Sachs: John Corzine (212)902-8281(212)902-8281
Merrill Lynch: David Kamanski (212)449-6868(212)449-6868
Bank of America: David Coulter (415)622-2255(415)622-2255
Citibank: John Reed (212)559-2732(212)559-2732
Chase Manhattan: Walter Shipley (212)270-1380(212)270-1380
O Lamy είχε δίκιο: Δεν καπνίζουν πούρα. Εμπρός καλέστε τους στο τηλέφωνο. Το έκανα και βεβαίως πήρα ένα χαρούμενο χαιρετισμό από τον Reed, χαρούμενο, μέχρι που αποκάλυψα ότι δεν ήμουν ο Larry Summers. (Σημέιωση: Οι άλλοι αριθμοί αποσυνδέθηκαν αμέσως. Ο Corzine δεν απαντά διότι αντιμετωπίζει ποινικές διώξεις.)
Δεν είναι η μικρή κλίκα των συνομιλητών του Summers και των τραπεζιτών, που είναι τόσο ενοχλητικό.
Ο τρόμος είναι ο σκοπός του ίδιου του Τελικού Παιχνιδιού.
Αφήστε με να σας εξηγήσω:
Η χρονιά ήταν το 1997. Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ Robert Rubin πίεζε πολύ για την απορύθμιση των τραπεζών. Αυτό προϋποθέτει, αφενός, την κατάργηση του νόμου Glass-Steagall για να διαλύσει το φράγμα μεταξύ των εμπορικών τραπεζών και των επενδυτικών τραπεζών. Ήταν σαν αντικατάσταση των θησαυροφυλακίων των τραπεζών με τροχούς ρουλέτας.
Κατά δεύτερο λόγο, οι τράπεζες ήθελαν το δικαίωμα να παίξουν ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου, τις «συναλλαγές με παράγωγα προϊόντα». Η JP Morgan μόνον θα μετέφερε $88 τρισεκατομμύρια δολάρια αυτών των ψευτο-ασφαλειών στα βιβλία της σαν «περιουσιακά στοιχεία».
Ο βοηθός γραμματέα του Θησαυροφυλακίου Summers (σύντομα θα αντικαθιστούσε τον Rubin σαν Γραμματέας) μπλοκάρισε οργανικά οποιαδήποτε προσπάθεια να ελέγξουν τα παράγωγα.
Αλλά πια θα ήταν η χρήση να μετατραπούν οι τράπεζες των ΗΠΑ σε καζίνο παραγώγων, εάν τα λεφτά θα έφευγαν για χώρες με ασφαλέστερους τραπεζικούς νόμους;
Την απάντηση την έδωσαν οι Πέντε Μεγάλοι Τραπεζίτες: εξαλείψτε τους ελέγχους στις τράπεζες όλων των κρατών του κόσμου – με μια κίνηση. Ήταν τόσο λαμπρή ιδέα όσο ήταν εξωφρενικά επικίνδυνο.
Πως θα μπορούσαν να κάνουν αυτό το τρελό κόλπο; Το παιχνίδι του Summers και των τραπεζιτών ήταν να χρησιμοποιήσουν τη Συμφωνία Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών (ή FSA), μια δυσνόητη και καλοήθη προσθήκη στις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που αστυνομεύονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Έως ότου οι τραπεζίτες άρχισαν να παίζουν το παιχνίδι τους, οι συμφωνίες του Παγκόσμιου Οργανισμό Εμπορίου ασχολούνταν απλά με εμπόριο αγαθών, δηλαδή τα αυτοκίνητα μου για μπανάνες. Οι νέοι κανόνες που κατασκευάσθηκαν από τον Summers και τους τραπεζίτες θα εξανάγκαζε, όλα τα έθνη να δεχθούν να εμπορεύονται τοξικά περιουσιακά στοιχεία, όπως τα χρηματοοικονομικά παράγωγα.
Έως ότου οι τραπεζίτες να σχεδιάσουν εκ νέου την Συμφωνία Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών (ή FSA), κάθε έθνος έλεγχε και ναύλωνε τις τράπεζες εντός των συνόρων του. Οι νέοι όροι του παιχνιδιού υποχρέωναν κάθε έθνος να ανοίξει τις αγορές του στην Citibank, JP Morgan και στα «προιόντα» των παραγώγων τους.
Και όλα τα 156 έθνη στο πλαίσιο του ΠΟΕ θα πρέπει να συνθλίψουν τις δικές τους υπηρεσίες Glass-Steagall μεταξύ των εμπορικών τραπεζών αποταμιεύσεων και των επενδυτικών τραπεζών που παίζουνε με τα παράγωγα.
Η δουλειά του να γίνει ο ΠΟΕ ο πολιορκητικός κριός των τραπεζιτών δόθηκε στον Geithner, που ονομάσθηκε πρέσβης στον ΠΟΕ.
Οι τραπεζίτες τρελαίνονται.
Γιατί για οποιονδήποτε λόγο ένα έθνος θα συμφωνούσε να αφήσει το τραπεζικό του σύστημα, να του κάνουν ρεσάλτο και να το καταλάβουν οικονομικοί πειρατές όπως η JP Morgan;
Η απάντηση στην περίπτωση του Ecuador, ήταν οι μπανάνες. Το Ecuador είναι πραγματικά μια μπανανία. Το κίτρινο φρούτο είναι η πηγή ζωής και θανάτου σκληρού συναλλάγματος. Εάν αρνούταν να υπογράψει τον νέο ΠΟΕ, το Ecuador θα τάιζε τις μπανάνες του στις μαϊμούδες και θα γυρνούσε στην πτώχευση. Έτσι το Ecuador υπέγραψε.
Έτσι κάθε έθνος εκβιάστηκε να υπογράψει.
Όλα τα έθνη εκτός από ένα, θα έλεγα. Ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας Inacio Lula da Silva, αρνήθηκε. Σε αντίποινα, απειλήθηκε από ένα εικονικό εμπάργκο των προϊόντων της από τον επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως Εμπορίου, κάποιον Peter Mandelson, σύμφωνα με ένα άλλο εμπιστευτικό μνημόνιο που απέκτησα. Αλλά η σθεναρή άρνηση του Lula ανταμείφθηκε μόνη μέσα στα Δυτικά έθνη που επιβίωσε και άκμασε κατά την διάρκεια της τραπεζικής κρίσεως του 2007-9.
Η Κίνα υπέγραψε, αλλά πήρε την ανταμοιβή της. Άνοιξε μια ρωγμή στον τραπεζικό της τομέα για την πρόσβαση και τον έλεγχο των εξαρτημάτων αυτοκινήτων στις ΗΠΑ και σε άλλες αγορές. (Ουσιαστικά δυο εκατομμύρια Αμερικανικές θέσεις εργασίας μετακινηθήκαν στην Κίνα.)
Ο νέος ΠΟΕ σήκωσε το καπάκι του κουτιού της Πανδώρας στο εμπόριο των παγκόσμιων παραγώγων. Ανάμεσα στις περιβόητες συναλλαγές που νομιμοποιηθήκαν: Η Goldman Sachs (όπου ο Γραμματέας του Θησαυροφυλακίου Rubin ήταν συμπρόεδρος) επεξεργάσθηκε μια μυστική ανταλλαγή Ευρωπαϊκών παραγώγων με την Ελλάδα η οποία τελικώς κατέστρεψε αυτό το έθνος. Στο Ecuador, όπου ο τραπεζικός του τομέας απορυθμίστηκε και δυναμιτίστηκε ξέσπασαν διαδηλώσεις. Η Αργεντινή που χρειάσθηκε να πουλήσει τις εταιρείες πετρελαίου της (στους Ισπανούς) και το σύστημα υδρεύσεως της (στην Enron) ενώ οι δάσκαλοί της έψαχναν για τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες. Κατόπιν οι Τραπεζίτες αγρίεψαν στην Ευρωζώνη και βούτηξαν με το κεφάλι στις λίμνες των παραγώγων χωρίς να ξέρουν να κολυμπάνε και τώρα η ήπειρος πουλιέται σε μικρά φθηνά κομμάτια στην Γερμανία.
Βεβαίως, δεν ήταν μόνο οι απειλές που πούλησαν την Δημοσιονομική Αρχή Συμπεριφοράς FSA [Η FCA ρυθμίζει τον κλάδο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Στόχος της είναι η προστασία των καταναλωτών, η διασφάλιση της βιομηχανίας να παραμένει σταθερή και να προωθεί τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των φορέων παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών] αλλά και ο πειρασμός επίσης.
Άλλωστε κάθε κακό ξεκινά από μια δαγκωματιά ενός μήλου που προσφέρεται από ένα φίδι. Το μήλο: Οι αστραφτεροί σωροί χρήμα κρυμμένοι στο FSA για τις τοπικές ελίτ. Το φίδι ονομάζεται Larry.
Όλο το κακό και ο πόνος πηγάζουν από ένα μόνο μνημόνιο; Φυσικά όχι, το κακό είναι το ίδιο το Παιχνίδι, όπως παίζεται από την κλίκα των τραπεζιτών. Το μνημόνιο μόνο αποκάλυψε το παιχνίδι τους για το τελειωτικό χτύπημα.
Το μνημόνιο αποκαλύπτει πολλά για τον Summers και τον Obama.
Ενώ δισεκατομμύρια λυπημένων ψυχών ακόμη πονάνε από την παγκόσμια τραπεζική καταστροφή, ο Rubin και ο Summers δεν κακοπέρασαν. Η απορρύθμιση από τον Rubin των τραπεζών επέτρεψε την δημιουργία ενός οικονομικού τερατουργήματος που αποκαλείται «Citigroup». Μέσα σε εβδομάδες αφού έφυγε από το αξίωμα του, ο Rubin ονομάσθηκε διευθυντής και μετά πρόεδρος της Citigroup, που πτώχευσε, ενώ κατάφερε να πληρώσει τον Rubin ένα συνολικό ποσό ύψους 126 εκατ. δολαρίων.
Κατόπιν ο Rubin πήρε ένα άλλο πόστο, ως βασικός χρηματοδότης της εκστρατείας ενός νεαρού Γερουσιαστή του Barack Obama. Μόνον μέρες μετά την εκλογή του ως πρόεδρος ο Obama, με την επιμονή του Rubin, έδωσε στον Summers την περίεργη θέση στις ΗΠΑ ως «Τσάρο Οικονομίας» και έκανε τον Geithner Τσαρίνα του (δηλαδή, Γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών).
Το 2010, ο Summers έδωσε τα αυτοκρατορικά του ενδύματα για να γυρίσει ως «σύμβουλος» στην Citibank και σε άλλα πλάσματα της απορυθμίσεως των τραπεζών, που οι πληρωμές τους ανέβασαν το κασέ του σε $31 εκατομμύρια δολάρια από την αρχή του μνημονίου του «τελικού παιχνιδιού».
Το ότι ο Obama κατ’ εντολή του Robert Rubin’s, θα διάλεγε τον Summers να διοικεί το Federal Reserve Board σημαίνει ότι δυστυχώς είμαστε μακριά από το τέλος του παιχνιδιού.
Ευχαριστώ τον ειδικό επί του θέματος, Mary Bottari του Bankster USA www.BanksterUSA.org που χωρίς αυτόν η ερευνά μου δεν θα είχε ξεκινήσει.
Greg Palast, vice.com
- Φίδια με Κουστούμια
Το εμπιστευτικό υπόμνημα στην καρδιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Όταν ένα μικρό πουλάκι μου πέταξε το υπόμνημα του Τελικού Παιχνιδιού από το παράθυρο μου, το περιεχόμενο του ήταν τόσο εκρηκτικό, τόσο αρρωστημένο και τόσο κακό, που απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Το υπόμνημα επιβεβαιώνει την φαντασίωση κάθε συνωμοσιολογικού φρικιού: στα τέλη του 1990 οι κορυφαίοι αξιωματούχοι του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ συνωμότησαν με μια μικρή κλίκα μεγάλων τραπεζιτών να ξεσκίσουν τους οικονομικούς κανονισμούς σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όταν βλέπετε 26,3 τοις εκατό ανεργία στην Ισπανία, την απελπισία και την πείνα στην Ελλάδα, διαδηλώσεις στην Ινδονησία και στο Ντιτρόιτ για την πτώχευση, γυρίστε στο υπόμνημα του Τελικού Παιχνιδιού, την γένεση του αίματος και των δακρύων.
Ο αξιωματικός του Θησαυροφυλακίου που παίζει το μυστικό παιχνίδι των τραπεζιτών είναι ο Larry Summers. Σήμερα ο Summers είναι η κύρια επιλογή του Barack Obama για πρόεδρος του Federal Reserve των ΗΠΑ, την κεντρική τράπεζα του πλανήτη. Εάν το εμπιστευτικό υπόμνημα είναι αληθινό, τότε ο Summers δεν θα έπρεπε να υπηρετεί το Federal Reserve, θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα μπουντρούμι, ειδικά φτιαγμένο, για τους παράφρονες εγκληματίες του κόσμου της οικονομίας.
Το υπόμνημα είναι αυθεντικό. Έπρεπε να πετάξω στην Γενεύη για να πάρω επιβεβαίωση από τον Γενικό Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, τον Pascal Lamy. Ο Lamy ο στρατηγός της Παγκοσμιοποιήσεως μου είπε.
«Ο Οργανισμός του Παγκόσμιου Εμπορίου δεν δημιουργήθηκε από μια μυστική κλίκα πολυεθνικών που συνωμοτεί κρυφά εναντίον των λαών… Δεν έχουμε πλούσιους τρελούς τραπεζίτες που καπνίζουν πούρα και συνωμοτούν.» Τότε του έδειξα το υπόμνημα.
Ξεκινά με τον υπηρέτη με στολή του Larry Summers, τον Timothy Geithner, που υπενθυμίζει στο αφεντικό του, να καλέσει τους μεγάλους τραπεζίτες, να ετοιμαστούν να διατάξουν τους στρατούς των, από τους λομπίστες τους, να βαδίσουν στην μάχη:
«Καθώς εισερχόμεθα στο Τελικό Παιχνίδι των διαπραγματεύσεων των οικονομικών υπηρεσιών του Οργανισμού του Παγκόσμιου Εμπορίου, πιστεύω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να έρθετε σε επαφή με τους Διευθύνοντες Συμβούλους»
Για να αποφύγει ο Summers να καλέσει το γραφείο του, για να του δώσουν τους τηλεφωνικούς αριθμούς (το οποίο σύμφωνα με τον νόμο των ΗΠΑ πρέπει να φαίνονται δημοσίως στα αρχεία), ο Geithner καταχώρησε τις ιδιωτικές γραμμές των πέντε πιο ισχυρών Διευθυνόντων Συμβούλων του πλανήτη, που είναι:
Goldman Sachs: John Corzine (212)902-8281(212)902-8281
Merrill Lynch: David Kamanski (212)449-6868(212)449-6868
Bank of America: David Coulter (415)622-2255(415)622-2255
Citibank: John Reed (212)559-2732(212)559-2732
Chase Manhattan: Walter Shipley (212)270-1380(212)270-1380
O Lamy είχε δίκιο: Δεν καπνίζουν πούρα. Εμπρός καλέστε τους στο τηλέφωνο. Το έκανα και βεβαίως πήρα ένα χαρούμενο χαιρετισμό από τον Reed, χαρούμενο, μέχρι που αποκάλυψα ότι δεν ήμουν ο Larry Summers. (Σημέιωση: Οι άλλοι αριθμοί αποσυνδέθηκαν αμέσως. Ο Corzine δεν απαντά διότι αντιμετωπίζει ποινικές διώξεις.)
Δεν είναι η μικρή κλίκα των συνομιλητών του Summers και των τραπεζιτών, που είναι τόσο ενοχλητικό.
Ο τρόμος είναι ο σκοπός του ίδιου του Τελικού Παιχνιδιού.
Αφήστε με να σας εξηγήσω:
Η χρονιά ήταν το 1997. Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ Robert Rubin πίεζε πολύ για την απορύθμιση των τραπεζών. Αυτό προϋποθέτει, αφενός, την κατάργηση του νόμου Glass-Steagall για να διαλύσει το φράγμα μεταξύ των εμπορικών τραπεζών και των επενδυτικών τραπεζών. Ήταν σαν αντικατάσταση των θησαυροφυλακίων των τραπεζών με τροχούς ρουλέτας.Κατά δεύτερο λόγο, οι τράπεζες ήθελαν το δικαίωμα να παίξουν ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου, τις «συναλλαγές με παράγωγα προϊόντα». Η JP Morgan μόνον θα μετέφερε $88 τρισεκατομμύρια δολάρια αυτών των ψευτο-ασφαλειών στα βιβλία της σαν «περιουσιακά στοιχεία».
Ο βοηθός γραμματέα του Θησαυροφυλακίου Summers (σύντομα θα αντικαθιστούσε τον Rubin σαν Γραμματέας) μπλοκάρισε οργανικά οποιαδήποτε προσπάθεια να ελέγξουν τα παράγωγα.
Αλλά πια θα ήταν η χρήση να μετατραπούν οι τράπεζες των ΗΠΑ σε καζίνο παραγώγων, εάν τα λεφτά θα έφευγαν για χώρες με ασφαλέστερους τραπεζικούς νόμους;
Την απάντηση την έδωσαν οι Πέντε Μεγάλοι Τραπεζίτες: εξαλείψτε τους ελέγχους στις τράπεζες όλων των κρατών του κόσμου – με μια κίνηση. Ήταν τόσο λαμπρή ιδέα όσο ήταν εξωφρενικά επικίνδυνο.
Πως θα μπορούσαν να κάνουν αυτό το τρελό κόλπο; Το παιχνίδι του Summers και των τραπεζιτών ήταν να χρησιμοποιήσουν τη Συμφωνία Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών (ή FSA), μια δυσνόητη και καλοήθη προσθήκη στις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που αστυνομεύονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Έως ότου οι τραπεζίτες άρχισαν να παίζουν το παιχνίδι τους, οι συμφωνίες του Παγκόσμιου Οργανισμό Εμπορίου ασχολούνταν απλά με εμπόριο αγαθών, δηλαδή τα αυτοκίνητα μου για μπανάνες. Οι νέοι κανόνες που κατασκευάσθηκαν από τον Summers και τους τραπεζίτες θα εξανάγκαζε, όλα τα έθνη να δεχθούν να εμπορεύονται τοξικά περιουσιακά στοιχεία, όπως τα χρηματοοικονομικά παράγωγα.
Έως ότου οι τραπεζίτες να σχεδιάσουν εκ νέου την Συμφωνία Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών (ή FSA), κάθε έθνος έλεγχε και ναύλωνε τις τράπεζες εντός των συνόρων του. Οι νέοι όροι του παιχνιδιού υποχρέωναν κάθε έθνος να ανοίξει τις αγορές του στην Citibank, JP Morgan και στα «προιόντα» των παραγώγων τους.
Και όλα τα 156 έθνη στο πλαίσιο του ΠΟΕ θα πρέπει να συνθλίψουν τις δικές τους υπηρεσίες Glass-Steagall μεταξύ των εμπορικών τραπεζών αποταμιεύσεων και των επενδυτικών τραπεζών που παίζουνε με τα παράγωγα.
Η δουλειά του να γίνει ο ΠΟΕ ο πολιορκητικός κριός των τραπεζιτών δόθηκε στον Geithner, που ονομάσθηκε πρέσβης στον ΠΟΕ.
Οι τραπεζίτες τρελαίνονται.
Γιατί για οποιονδήποτε λόγο ένα έθνος θα συμφωνούσε να αφήσει το τραπεζικό του σύστημα, να του κάνουν ρεσάλτο και να το καταλάβουν οικονομικοί πειρατές όπως η JP Morgan;
Η απάντηση στην περίπτωση του Ecuador, ήταν οι μπανάνες. Το Ecuador είναι πραγματικά μια μπανανία. Το κίτρινο φρούτο είναι η πηγή ζωής και θανάτου σκληρού συναλλάγματος. Εάν αρνούταν να υπογράψει τον νέο ΠΟΕ, το Ecuador θα τάιζε τις μπανάνες του στις μαϊμούδες και θα γυρνούσε στην πτώχευση. Έτσι το Ecuador υπέγραψε.
Έτσι κάθε έθνος εκβιάστηκε να υπογράψει.
Όλα τα έθνη εκτός από ένα, θα έλεγα. Ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας Inacio Lula da Silva, αρνήθηκε. Σε αντίποινα, απειλήθηκε από ένα εικονικό εμπάργκο των προϊόντων της από τον επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως Εμπορίου, κάποιον Peter Mandelson, σύμφωνα με ένα άλλο εμπιστευτικό μνημόνιο που απέκτησα. Αλλά η σθεναρή άρνηση του Lula ανταμείφθηκε μόνη μέσα στα Δυτικά έθνη που επιβίωσε και άκμασε κατά την διάρκεια της τραπεζικής κρίσεως του 2007-9.
Η Κίνα υπέγραψε, αλλά πήρε την ανταμοιβή της. Άνοιξε μια ρωγμή στον τραπεζικό της τομέα για την πρόσβαση και τον έλεγχο των εξαρτημάτων αυτοκινήτων στις ΗΠΑ και σε άλλες αγορές. (Ουσιαστικά δυο εκατομμύρια Αμερικανικές θέσεις εργασίας μετακινηθήκαν στην Κίνα.)
Ο νέος ΠΟΕ σήκωσε το καπάκι του κουτιού της Πανδώρας στο εμπόριο των παγκόσμιων παραγώγων. Ανάμεσα στις περιβόητες συναλλαγές που νομιμοποιηθήκαν: Η Goldman Sachs (όπου ο Γραμματέας του Θησαυροφυλακίου Rubin ήταν συμπρόεδρος) επεξεργάσθηκε μια μυστική ανταλλαγή Ευρωπαϊκών παραγώγων με την Ελλάδα η οποία τελικώς κατέστρεψε αυτό το έθνος. Στο Ecuador, όπου ο τραπεζικός του τομέας απορυθμίστηκε και δυναμιτίστηκε ξέσπασαν διαδηλώσεις. Η Αργεντινή που χρειάσθηκε να πουλήσει τις εταιρείες πετρελαίου της (στους Ισπανούς) και το σύστημα υδρεύσεως της (στην Enron) ενώ οι δάσκαλοί της έψαχναν για τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες. Κατόπιν οι Τραπεζίτες αγρίεψαν στην Ευρωζώνη και βούτηξαν με το κεφάλι στις λίμνες των παραγώγων χωρίς να ξέρουν να κολυμπάνε και τώρα η ήπειρος πουλιέται σε μικρά φθηνά κομμάτια στην Γερμανία.
Βεβαίως, δεν ήταν μόνο οι απειλές που πούλησαν την Δημοσιονομική Αρχή Συμπεριφοράς FSA [Η FCA ρυθμίζει τον κλάδο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Στόχος της είναι η προστασία των καταναλωτών, η διασφάλιση της βιομηχανίας να παραμένει σταθερή και να προωθεί τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των φορέων παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών] αλλά και ο πειρασμός επίσης.
Άλλωστε κάθε κακό ξεκινά από μια δαγκωματιά ενός μήλου που προσφέρεται από ένα φίδι. Το μήλο: Οι αστραφτεροί σωροί χρήμα κρυμμένοι στο FSA για τις τοπικές ελίτ. Το φίδι ονομάζεται Larry.
Όλο το κακό και ο πόνος πηγάζουν από ένα μόνο μνημόνιο; Φυσικά όχι, το κακό είναι το ίδιο το Παιχνίδι, όπως παίζεται από την κλίκα των τραπεζιτών. Το μνημόνιο μόνο αποκάλυψε το παιχνίδι τους για το τελειωτικό χτύπημα.
Το μνημόνιο αποκαλύπτει πολλά για τον Summers και τον Obama.
Ενώ δισεκατομμύρια λυπημένων ψυχών ακόμη πονάνε από την παγκόσμια τραπεζική καταστροφή, ο Rubin και ο Summers δεν κακοπέρασαν. Η απορρύθμιση από τον Rubin των τραπεζών επέτρεψε την δημιουργία ενός οικονομικού τερατουργήματος που αποκαλείται «Citigroup». Μέσα σε εβδομάδες αφού έφυγε από το αξίωμα του, ο Rubin ονομάσθηκε διευθυντής και μετά πρόεδρος της Citigroup, που πτώχευσε, ενώ κατάφερε να πληρώσει τον Rubin ένα συνολικό ποσό ύψους 126 εκατ. δολαρίων.
Κατόπιν ο Rubin πήρε ένα άλλο πόστο, ως βασικός χρηματοδότης της εκστρατείας ενός νεαρού Γερουσιαστή του Barack Obama. Μόνον μέρες μετά την εκλογή του ως πρόεδρος ο Obama, με την επιμονή του Rubin, έδωσε στον Summers την περίεργη θέση στις ΗΠΑ ως «Τσάρο Οικονομίας» και έκανε τον Geithner Τσαρίνα του (δηλαδή, Γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών).
Το 2010, ο Summers έδωσε τα αυτοκρατορικά του ενδύματα για να γυρίσει ως «σύμβουλος» στην Citibank και σε άλλα πλάσματα της απορυθμίσεως των τραπεζών, που οι πληρωμές τους ανέβασαν το κασέ του σε $31 εκατομμύρια δολάρια από την αρχή του μνημονίου του «τελικού παιχνιδιού».
Το ότι ο Obama κατ’ εντολή του Robert Rubin’s, θα διάλεγε τον Summers να διοικεί το Federal Reserve Board σημαίνει ότι δυστυχώς είμαστε μακριά από το τέλος του παιχνιδιού.
Ευχαριστώ τον ειδικό επί του θέματος, Mary Bottari του Bankster USA www.BanksterUSA.org που χωρίς αυτόν η ερευνά μου δεν θα είχε ξεκινήσει.
Greg Palast, vice.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου